Dit weekend heb ik zowat heel Londen afgewandeld (overdrijven op een dinsdagavond, het moet kunnen!) en reisde ik met de trein naar pittoreske Bath en Cardiff, hoofdstad van Wales. Enkele sfeerfoto's.
Mijn eerste halte in Londen was The Isle of Dogs, waar ik wat tussen de betonnen en glassen reuzen rondliep. Canary Wharf Tower en consoorten zijn nu niet meteen de meest esthetisch interessante wolkenkrabbers die je kan aantreffen. Daarvoor hebben we gelukkig nog steden als New York en Toronto. Vrij lelijke, ongeïnspireerde buurt ook. Vanop Canary Wharf heb je wel een mooi zicht over de City en Southwark. Ook de gloednieuwe toren The Shard, de hoogste in het Verenigd Koninkrijk, prijkt aan de horizon.
Ik neem de waterbus naar de andere zijde van de Theems, waar het maritieme complex Greenwich ligt, met de legendarische boot Cutty Sark, Greenwich College en de Royal Observatory.
Ik bezoek het observatorium, waar honderden telescopen, zonnewijzers, klokken en andere instrumenten om tijd en ruimte mee te meten staan uitgestald.
Vanop de heuvel heb je een fantastisch uitzicht over Centraal en Oost-Londen en het Koninklijk Paleis van Greenwich. James Wolfe, de officier die ik nog ken van m'n reis naar Québec, kijkt over Londen uit.
Greenwich is natuurlijk vooral bekend omwille van de nulmeridiaan. In het tuintje van het observatorium kan je met je ene voet in het 'westen' en de andere in het 'oosten' staan. Greenwich staat dan ook gelijk aan 0°0'0''.
In de Greenwich Foot Tunnel speelt een straatmuzikant - of in dit geval eerder tunnelmuzikant - liedjes van Bright Eyes en Tom McCrae.
Londen is meer dan de Big Ben, Westminster Abbey, Tate Modern, Saint Paul's Cathedral en Camden Town. Het is ook eens interessant om andere plekjes te verkennen. De buurt rond Limehouse bijvoorbeeld, of Islington, Hackney, Brent...
Ik eindig m'n eerste dag in Engeland in Westminster, waar de meeste bekende monumenten van Londen te vinden zijn. Tegenover de Houses of Parliament vat Haw Tucker al sinds 2001 post met zijn Peace Campaign. Ik wil hem een vraag stellen, maar hij is te druk bezig met een deadline voor een documentaire. Altijd gehaast, die hippies.
Zondag is het 11 november, maar in het Verenigd Koninkrijk dragen ze drie weken lang een 'poppy' op hun borst gespeld. Het symboliseert de klaprozen die talrijk bloeien in Flanders Fields, waar veel Britse soldaten tijdens de Eerste Wereldoorlog het leven lieten. Op het kerkhof van Westminster Abbey staan er duizenden kruisjes die nabestaanden daar hebben 'geplant'.
Ik bezoek deze wereldberoemde abdij, waar zowat alle koningen en koninginnen begraven liggen. Vooral Elisabeth I en Hendrik VII zijn drukbezochte tombes. Ook onder meer Charles Darwin, Geoffrey Chaucer en Robert Browning liggen er begraven. Fascinerende plek waar je uren in kan ronddolen.
Kerstmis is op komst en dat is erg duidelijk in Londen. Vooral in Covent Garden, waar een gigantische kerstboom en groot uitgevallen kerstballen de boel nog meer opvrolijken dan normaal al het geval is. Ik wandel door het poepsjieke Knightsbridge en spreek af met David, een oude studiegenoot, in de gezellige museumwijk South Kensington. In een typische Britse kroeg drinken we... Stella.
De dag nadien neem ik de trein naar Bath, een gezellig stadje aan de Avon met nog enkele Romeinse overblijfselen. De abdij is een aanrader.
De toren van de kathedraal lijkt bijzonder hard op een van de torens van de kathedraal van Chartres.
Het is heerlijk rondkuieren in Bath, met haar talloze pleintjes, winkelstraatjes, parkjes. Je kan er ook de Romeinse baden bezoeken.
Ik reis door naar Cardiff, al was het aanvankelijk niet de bedoeling om helemaal tot Wales te reizen. De trein gaat ondergronds aan de grens tussen Engeland en Wales, het kanaal van Bristol. In het tweetalige Wales staat alles in zowel het Engels als het Welsh aangeduid.
Wanneer ik in Cardiff aankom, gaat er net een belangrijke rugbymatch tussen Wales en Argentinië beginnen. Zowat heel de hoofdstad is druk bezig met dit sportevenement. In de vroege namiddag slaan sommige supporters er al in om ladderzat over straat te lopen. Overal hangt de Welshe vlag en sjaaltjes, vlaggen en truitjes kan je op elke straathoek kopen.
Ik heb niet genoeg tijd om heel Cardiff te bezoeken. Zo liggen de kathedraal en de baai iets te ver weg. Wel wandel ik de omwalling van Cardiff Castle binnen. Op de immens grote binnenplaats vind je dit schattige kasteeltje.
Aan de Taff, de rivier die door Cardiff stroomt, ligt een gezellig parkje, met daarrond een forse muur met tal van dierenstandbeelden.
Ik heb een directe trein terug naar Londen en besluit wat door Marylebone te kuieren. Ik stuit op Abbey Road, met het wereldberoemde zebrapad dat The Beatles kozen als hoes voor hun plaat
Abbey Road. Legendarisch stukje Londen.
Londen staat ook bol van de literaire sporen en verwijzingen, zelfs in het metrostation van Baker Street...
De laatste dag besluit ik om de belangrijkste parken van Londen te bezoeken. Van South Kensington stap ik helemaal door tot Camden Town. Mijn eerste halte, meteen na Exhibition Road, is de zuidkant van Hyde Park, waar het indrukwekkende Albert Memorial schittert in de zon, recht tegenover de magnifieke Royal Albert Hall, al even zeer een streling voor het oog.
Aan de Serpentine, een vrij bekende vijver in Hyde Park, heb je een mooi zicht op het parlement. Het heeft vannacht gevroren en er hangt een luie herfstzon. De bomen dragen hun prachtig herfstkleed. Heerlijk.
In een vijver aan Regent's Park voedert de man de ganzen. Maar ook duiven, eenden, waterhoentjes, meerkoeten, meeuwen, mussen, eekhoorns en zelfs een reiger komen erop af. Plots wordt het heel druk aan de waterkant.
In het noorden van Regent's Park ligt Primrose Hill, die ik beklim en van waar ik zicht heb op de bekende skyline van Londen, nu deels in de mist. The Shard valt uiteraard niet te ontwijken, maar ook de London Eye, de wolkenkrabbers van Canary Wharf en de televisietoren vallen op.
Ik eindig mijn kort reisje in het zuiden van Groot-Brittannië met een snel bezoek aan Camden Town en laat me lokken door Seventeen Seconds, dat schitterende album van The Cure dat een van de uitbaters van de alternatieve winkeltjes speelt. Ik koop er een T-shirt waar de artwork van Unknown Pleasures van Joy Division staat afgebeeld. Money well spent! En nu op naar Saint-Pancras Station, vanwaar ik de Eurostar terug neem. Het was meer dan vier jaar geleden, dus een Londenreisje zat er aan te komen. Ik heb er geen seconde spijt van gehad!
