En zo beginnen we aan een nieuw seizoen van Ballonnenvrees, zowel in Antwerpen als Mechelen. Eerst landden we in Het Maanlicht en daar legden we de lat voor het najaar alvast zeer hoog. Maren Moreau deelde het eerste stuk van haar roman-in-wording en die klonk veelbelovend. Daarop volgde een kwade tekst gericht tot gretig tastenden mannen die vrouwen op straat lastigvallen, iets wat helaas brandend actueel blijft. In haar gedicht 'Slotakkoord' hoorden we: "Je woorden waren karamel en kanker." Wat hielden we van haar rake spitsvondigheden, van de baarmoeder tot de archipel.
Meer lyrische boosheid was er bij Maxene Willems, met de cruciale goede raad: "spreek over die gitzwarte draak in het midden van je zijn." Keer op keer kwamen haar woorden keihard binnen, al kon het ook luchtiger, zoals bij 'Lentetrouw'. Het venijn zat in de staart: we kregen een speelse maar vooral ook boze afrekening met de meest schijnheilige partij van allemaal, de N-VA. Hierop probeerde Gert Vanlerberghe een gloednieuwe tekst die hij de dag voordien had geschreven en die aansloot op Maxenes afsluiter. Daarop volgde zijn 'Januariusblues', een lofzang op de patroonheilige van Napels, die sinds Diego Maradona de tweede viool moet spelen. Ook Lucas had de blues en hij bezong de pijn bij het luisteren naar de Ultratop. Het resultaat was een grappig nummer op de akoestische gitaar, heel leuk gedaan.
Dikke Van Daele heet eigenlijk Tiny met haar voornaam, maar kijk, de artiestennaam lag voor de hand. Zij sloot het eerste deel af met ijzersterke spoken word over zware thema's. Dat ze het leven deelt met constante pijn heeft ze prachtig beschreven in een subtiel woordspel. Ook hekelde ze de hypocrisie van het Westen ten opzichte van wat zich voor onze ogen afspeelde. Ze was lang niet de enige deze avond die Gaza vermeldde, de ene al subtieler dan de andere. We deelden onze onmacht en onze woede als waren we een hulpgroep met een microfoon. Dat moesten we even doorspelen met 'On the Rocks', een ontzettend speelse tekst over drinken - het ideale bruggetje naar de pauze.
Nadat Kevin en Elke ons weer van voldoende drank had voorzien, stormde Pierrette COffrée naar buiten, hoorn en ratel in de hand, waar de cafégangers op een duister terras de zomer nog wat trachtten aan te lengen. Ze dagvaarde het publiek weer naar binnen en liet haar ratel klinken. Ze heeft namelijk LMS, de scrollziekte, en als een dopaminemachine valt ze uit elkaar want ze voelt te veel dus voelt ze niets. Zuster Damiana is de Paul van Ostaijen van de streams, de likes en de clicks, van Damme tot Moloka'i. In Mechelen rookte ze de vredespijp met ons, echter: DO NOT SMOKE! Dan ziet ze haar publiek maar de Marche funèbre van Chopin mompelen terwijl ze haar pijp ritueel wilde begraven... tot ze tot de vaststelling kwam dat dat helemaal niet hoefde, en zo was er toch nog een happy end.
Met Anderthaler hadden we een straffe singer-songwriter in huis gehaald. We kregen Nederlandstalige liedjes waarmee hij zijn hersenspinsels vorm gaf, soms rustig, soms upbeat, altijd aangrijpend. Zo inspireerde het beeld van zijn zoontje bij een molen in de Auvergne hem tot een bloedmooi lied. Hij sloot af met het beklijvende nummer 'Zuiderzon'. En dan hadden we nog drie extra dichters op de open mic. Zo droeg Veerle Buyst enkele liedjes als gedichten voor. Ze vroeg zich af hoe je leven er als film zou uitzien. Marzena Lesińska las een reeks nieuwe gedichten over een zeer moeilijke zomer, en we kregen inkijk in haar hoofd en in haar lichaam. Tot slot een waarde concullega Felix Sandon met zijn klassieker 'Water', gevolgd door een gedicht over de oude Joodse begraafplaats van Bratislava, een mooi memento mori, waarmee de laatste woorden vielen.
We zijn weer vertrokken. Ik zie jullie heel graag terug op 1 oktober in het Antwerpse Café Boekowski en op 30 oktober in het Mechelse Café Het Maanlicht. Het wordt de moeite. Beloofd.
eerste twee foto's: Eloy Elustre Vlaeminck
