Festivalverslag Best Kept Secret 14 juni 2025

 

Na twee jaar werd het nog eens tijd om het gezellige Best Kept Secret te bezoeken. Ook dit jaar bood het festival in Hilvarenbeek weer een waaier aan straffe artiesten aan. Zo werd zaterdag een onvergetelijke dag, met voor mij maar liefst twaalf concerten, al waren de keuzes vaak hartverscheurend. Vroeg op de middag gaf het Engelse trio The Pill een sessie voor De Muziekgieterij, op het kleinste podium van het festival. Onze festivaldag begon met snedige garage punk met meebrullers als 'Money Mullet' en 'Woman Driver'. De twee frontvrouwen weten als geen ander hoe ze een festival moeten warmdraaien. Dan was het tijd voor een feestje in de Two, met de aanstekelijke afrobeat van Seun Kuti & Egypt80. De achtkoppige internationale band tourt in de geest van de Nigeriaanse vader van de afrobeat, Fela Kuti, vader van. Het was dansen geblazen met zwoele songs als 'Stand Well Well', terwijl de kleurrijke portretten van prominente spelers uit de recente geschiedenis op ons neer keken. Ook kregen we een politieke boodschap mee, het zou de laatste niet zijn die dag. Bevrijd eerst Europa van extreemrechts, van de oorlogszuchtige elite, van de banken, en ook Gaza en Afrika zullen vrij zijn. Loud and clear, Seun. Ondertussen begon het Engelse duo King Hannah aan een intieme sessie in de stampvolle stage van De Muziekgieterij. Meeslepende rammelrock van de bovenste plank.

Ook hun landgenoot Kae Tempest had maar één muzikant mee. Het werd minstens zo intiem daar in de grote tent van de Two. Spoken word kanjer Kae raakte vele harten en zielen met een optreden voor in de geschiedenisboeken. Zowel de ontroerende nummers op piano als de opzwepende songs op een beat kwamen binnen. Bij 'Salt Coast' kregen we een krop in de keel. Bij 'People's Faces' kwam daar kippenvel bij. 'More Pressure' kreeg een onderkoelde beat mee waar Tempest dan over rapte. Grootser van opzet waren de nieuwe nummers, waaronder 'Diagnoses', 'Statue In the Square' en afsluiter 'Know Yourself'. Een liefdevolle vuist in de lucht voor iedereen die anders is. Bevrijd jezelf. Dichter en muzikant kregen een uitzinnig applaus en daarna moesten we toch even bekomen van zoveel verbinding. Steeds meer leren bands op voorhand een paar woorden uit de taal van het land waarin ze een concert geven. Dat was bij de Britten van Ugly niet anders, en niet voor het laatst. Al had de zangeres vooral lekker Hollands leren vloeken. Hetzelfde geldt voor hun advies om te blijven praten over Palestina. Bijna elke band die vandaag op Best Kept Secret stond, had het over de genocide. En de muziek? We kregen zweverige rock die wel eens naar de jaren zestig en zeventig durfde knipogen, met een proggy randje dus. We konden best genieten van de overtuigende samenzang en soms gezapige dan weer dreigende muziek. Een 'Marina' ging er vlotjes in en hoe heerlijk is de recente single 'Next To Die'. De muziek van Ugly lijkt gemaakt voor hete namiddagen op een festival met een licht briesje.

Ik keerde terug naar de Two en voegde me weer bij mijn vrienden voor Lucy Dacus. Ze is de eerste van de drie boygenius-leden die ik live mag zien, en ze is veruit mijn favoriet van de drie. Als leider van een zeskoppige band stond ze casual met een theetje in de hand haar zoete liedjes te zingen. Piano en viool zorgden voor de weemoed, als de lyrics dat al niet deden. Af en toe kwamen de gitaren op de voorgrond, en dan was het beuken geblazen. De Amerikaanse band greep gul uit een ondertussen brede repertoire. We kregen favorieten als 'Hot & Heavy', 'VBS', 'True Blue' van boygenius en als afsluiter het meesterwerk 'Night Time' - wat een beklijvende opbouw. Voor 'Bullseye' kwam er een special guest bij, de Nederlands-Ghanese zangeres Nana Adjoa. Met dit concert werd weer maar eens duidelijk wat voor een straffe songsmid Lucy Dacus is. Ook Mike Skinner aka The Streets had een hele band mee. Het was ons eerste optreden op de One, de Main Stage van BKS. Live hip-hop is altijd het leukst met full band. Wat hielden we van de opzwepende hits van deze legendarische Engelse rapper, van 'Who's Got the Bag' en 'Wrong Answers Only' tot klassiekers 'Let's Push Things Forward' en 'Fit But You Know It'. Ook de weemoed kreeg een plekje met het pakkende 'Dry Your Eyes'. Af en toe zakte het feestje wel wat in elkaar. En ook was Skinner meer bezig met de choreografie van de crowdsurf dan met de muziek zelf. Zo onderbrak hij wel eens het refrein van zijn zanger om instructies te geven. Het resultaat was dan wel een maffe crowdsurfslang, waar hij tijdens de vette schijf 'Blinded By the Lights' dan ook zelf deel van uitmaakte.

We kregen een heel andere sfeer in de Two, en het was zelfs een uitdaging om de knop om te draaien. In de duistere schuilplaats voor vervloekte zielen beleden we ons geloof in de Church Of Ra. De Kortrijkzanen van Amenra zorgden voor de verschroeiende gitaren, de onverbiddelijke drums, de aangrijpende poëzie afgewisseld met kreten van onversneden wanhoop. Elk concert van Amenra is een pelgrimstocht naar de hel en terug. Min of meer heelhuids bekomen we van nummers met weerhaken zoals 'Plus près de toi', 'De evenmens' en klassieker 'Am Kreuz'. De indringende post-metal en angstaanjagende doom schreeuwt in vele tongen. Colin H van Eeckhout smeet zich als geen ander in de schimmige tussenwereld en met de moderne klassieker 'A Solitary Reign', het beste metalnummer aller tijden, was het hek helemaal van de dam. De boetedoening. De geseling. De loutering. Hoe goed de andere concerten ook waren, met Amenra zagen we het meest overtuigende concert van de zaterdag van BKS. Nog moeilijker was het om onze innerlijke instellingen aan te passen voor wat er volgde in de One. De muziek van Amenra en die van Kneecap kunnen niet verder uit elkaar liggen. Het Ierse drietal maakte heel wat furore met hun zelfgemaakte film en met enkele straffe uitspraken in de media, wat zelfs tot een rechtszaak leidde. Palestijnse vlaggen wapperden wild in de mensenzee terwijl de jonge honden de ene bouncer na de andere op ons afvuurde. We kregen Grian Chatten op de schermen te zien voor de zang van 'Better Way To Live'. Ook 'Fine Art', 'Your Sniffer Dogs Are Shite' en 'Get Your Brits Out' deden het goed. Dé hype van het moment heeft best al wat hitjes op z'n palmares staan. Tussendoor brulden we onze stemmen schor met: Free free Palestine! Free free Palestine! De rappers legden uit hoe Ieren naar de bezetting van Palestina kijken, hoe ze zelf zo lang werden bezet, en hoe veel erger de situatie in Gaza is. Een duizendkoppige vreugdekreet volgde op het nieuwsbericht dat Margaret Thatcher nog steeds dood en begraven is. Dan toch nog goed nieuws in deze droeve tijden.

Voor een laatste keer trokken we richting de Two. De Amerikanen van TV On the Radio hadden we graag al eens in de jaren tweeduizend live gezien, maar dat is er nooit van gekomen. Hoe blij waren we met dit tot in de puntjes verzorgde concert. Tunde Adebimpe en band smeten zich volledig in een rockshow met - zo leek het toch - alleen maar hoogtepunten. Na een innemende 'Young Liars' kregen we het ruigere werk met 'Lazerray' en 'DLZ'. Na hun grootste hit 'Wolf Like Me' werd het refrein nog lang gescandeerd door het publiek. We werden verwend met ook nog 'Trouble' en 'Staring At the Sun', en zagen een strakke band die nog steeds meetelt. Allicht mogen we binnenkort nieuw werk verwachten? In het prille duister van een zwoele zomernacht materialiseerde op de One de gekende From DEEWEE-constructie van Soulwax, met verschillende verdiepingen, drie drummers en heel veel elektronica. We wisten ergens wel waar we ons aan mochten verwachten. Een haast klinische elektroshow, afgewisseld met heel wat drumsolo's, en dancehits uit Nite Versions en From DEEWEE. We kregen 'KracK', 'Do You Want To Get Into Trouble', knaller 'NY Excuse', maar waren niet voorbereid op snoeiharde nieuwe nummers als 'Hot Like Sahara' en 'Idiots In Love'. En die klonken veelbelovend. Ook flarden Telex en Samantha Fu werden in de mix gegooid. We kregen ook mee dat het Stephen Dewaeles verjaardag was, wat het feestje extra glans gaf. Aanvankelijk wisten we niet goed wat Soulwax daar als headliner deed. We waren het even vergeten, maar nu weten we weer dat deze broers en hun band het perfecte tegengif voor knaldrang zijn. We sloten af met de stevige post-punk van TVOD in The Casbah. De jonge Amerikanen waren in vorm en trakteerden ons op meebrullers als 'Carwreck' en 'Uniform'. Wij knepen wat we nog aan energie hadden uit onze murwe lijven en keerden tevreden naar huis. Tot volgend jaar?

Heiligencyclus: Bar Antoine

Op een steenworp van de botanische tuin met de Goethepalm wacht in een schulp van protserige koepels een lange rij gelovigen, de wachtzaal verguld en gestuct en in fresco’s getooid, allemaal willen ze meer dan wat ook een blauwe steen aanraken, een onderonsje met mijn stoffelijke overschot, nauwkeurig afgemeten in seconden, next, next, next, next, oprechte tranen rollen over dankbare wangen, obrigado, obrigrada, het is een lange voettocht van Lissabon naar de Romagna, maar ik laat manna uit de hemel vallen, ik vind wat kwijt is, zet recht wat krom zit, ik predik de liefde in al haar facetten, het is mijn missie, iedereen mag het horen, vooral de homofoben, liefde = liefde, zeg ik tegen de vissen, maar mijn parochie bestaat louter uit regenboogforellen, het wordt ons opgedrongen, het is onnatuurlijk en pervers, we moeten onze kinderen beschermen, wanneer is de straight pride, straks is het verboden om hetero te zijn, staat de gay gestapo voor de deur, ik stap bewust naast een regenboogzebrapad en reis niet met de regenboogtrein, LGBTQIAVUMXZ hoeveel letters gaan ze nog uitvinden, welkom in het roze wassalon, hier draaien we onze waarden en normen schoon, 24 op 7, we zijn er nog niet, we zijn er nog niet, we zijn er nog niet, de voettocht naar iets beter, en nog een kilometer van onze voeten afgesleten, goochelaar Antonio haalt een homofoob uit de kast, het is een mirakel, hij valt op zijn knieën en kust mijn voeten, zelfverloochening omgezet in acceptatie, de haat uitgezweet, azijn veranderd in rosé, de roze zee gaat er spontaan van schuimen, luide beats op de après-ski in Bar Antoine om dat te vieren, ich bin so schön, ich bin so toll, iedereen is panseksueel en schenk ze nog eens vol, en draai je om, dan weet je wie de bal heeft, ezeltje strek je, omarm de bloesuikerseksmagie en droom van californicatie met een sok om je lul, San Francisco is het nieuwe Mekka, stem op de grootste kannibaal van allemaal, drink je moloko, verleid je Cleopatra, maar date nooit een horrorschrijver, een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen, nood zoekt brood, dus breng meer liefde op de been.

niet

het is er niet

het puin, de rook

de ontreddering

 

de negatieve ruimte

van herinnering

 

een lach die we deelden

gestolen in vrede

 

het is er niet

we sterven in armen

van geschiedenis

 

zo woekert gewenning

roest verontwaardiging

 

het is er niet

en hoektanden rood

en hoekstenen broos

 

de mensheid die wankelt

verstoken van erbarmen

 

het is er niet

 

De twintig beste van de Fifties

Ik moet toegeven dat er voor deze lijst heel wat opzoekwerk nodig was, want heel vertrouwd ben ik niet met dit decennium. Het resultaat is alsnog een diverse lijst vol chanson, jazz en rock'n'roll, al blijf ik het gevoel hebben dat ik maar aan de oppervlakte blijf. Blij dat er ook enkele Belgen in staan. Ook zeventig jaar geleden maakte ons kleine landje muziek die tot in de verste uithoeken van de wereld resoneerde. Verder terug in de tijd ga ik niet. Volgend jaar tracht ik een overzichtelijke top 20 te maken van de jaren 2010, een decennium dat alweer zes jaar geleden is afgelopen, maar waar we in gedachten eigenlijk nog in vertoeven.

 

1.  The Dave Brubeck Quartet - Take Five
2. Jacques Brel - Quand on n'a que l'amour
3. Edith Piaf - La foule
4. Eddie Cochran - Summertime Blues
5. Sonny Boy Williamson II - Don't Start To Me Talkin'
6. Johnny Cash - Folsom Prison Blues
7. Chuck Berry - Roll Over Beethoven
8. Muddy Waters - Key To the Highway
9. John Lee Hooker - I Love You Honey
10. James Brown & The Famous Flames - I Want You So Bad
11. Danny & The Juniors - At the Hop
12. Ella Fitzgerald & Louis Armstrong - Can Anyone Explain?
13. Serge Gainsbourg - Le poinçonneur des lilas
14. Little Richard - Long Tall Sally
15. Fats Domino - I'm Walkin'
16. The Coasters - Down In Mexico
17. Toots Thielemans - East Of the Sun
18. Eddie Calvert - Zambezi
19. Johnny & the Hurricanes - Red River Rock
20. Jerry Lee Lewis - Great Balls Of Fire

Midweek Miavoye

De blitzbedevaart gaat pas echt van start wanneer ik in Anseremme uit de trein spring. Eerder die week had ik al bij het graf van de dichter gewaakt en was in het café van de dichter iets gaan drinken. Bji het standbeeld van de dichter vlogen me in gedachten onvrijwillig de kogels om de oren en dacht triest aan al dat zinloos geweld in mijn stad. Zelfs nu, twee dagen eerder, werd een jonge vader neergestoken omdat hij tussenbeide kwam toen een vrouw op straat werd lastiggevallen. De held had ongeveer de leeftijd van de dichter toen deze honderd jaar geleden zijn laatste adem uitblies in deze contreien.

 

Al meteen laat ik me door Google Maps in de luren leggen. De weg via de linkeroever wordt als de enige optie voor voetgangers aangeprezen. Ik steek de Maas via de sluizen over en waag me op de drukke baan die de rivier stroomopwaarts volgt. Na een halve kilometer vol voorbij snellende auto's, telkens weer van te dichtbij, en enkele pogingen tot liften met wijd uitgestoken duim en schaapachtige glimlach, hou ik deze route voor bekeken. Op de rechteroever moet ik zijn.

Het begint zachtjes te regenen wanneer ik de GR begin te volgen, over een steeds moeilijker te bewandelen pad. De regen zwelt aan en de takken, struiken, varens en brandnetels zijn al kletsnat. Ik zigzag tussen de bomen, gekneld tussen de rivier en de grillige rotsformaties en kijk uit over het beroemde Kasteel van Freÿr. In een natte wei baan ik me een weg door ganzenstront en blijf wijselijk uit de buurt van d etalrijke ganzen en hun gebroed. Hier in open veld kan ik, lichtjes komisch, mijn paraplu bovenhalen, ook al ben ik reeds doorweekt en zie ik geen steek door mijn verdronken brilglazen. Wanneer ik de overzet van Waulsort bereik, klaart het kortstondig op. De veerman brengt me naar de overkant maar gaat eerst zijn paraplu halen. Eén blik op de dreigende wolken zegt genoeg. Terwijl hij handmatig, door middel van een kabel, het houten bootje bestuurt, krijgen we, mid-Maas, de volle lading. Net voor ik in de verte een bus ontwaar, kan ik nog een blik werpen op het voormalige treinstation van Waulsort, nu een kapsalon.

In 1927 vertrok de Antwerpse dichter Paul van Ostaijen naar een kuuroord in Miavoye, waar hij hoopte te genezen van de tuberculose. Hij overleedt er in 1928 en dat zelfde jaar schreef Richard Minne de wens uit van een bedevaart naar Miavoye, in de geest van Paul van Ostaijen. Die reis ondernamen de kunstenaars Koen Peeters, Koen Broucke, Peter Holvoet-Hanssen en Pascal Verbeken in 2013 en ze beschrijven hun onderzoek in het inspirerende boek Miavoye: Op bedevaart naar Paul van Ostaijen, dat ik van de dichter Yanni Ratajczyk mag lenen wanneer hij in 2024 voor drie jaar naar Kroatië vertrekt. Een vaag plan om samen de bedevaart over te doen, krijgt praktische bezwaren en in mei 2025 besluit ik om zelf op avontuur te gaan met niet Yanni maar het boek als reisgezel. Literaire reisgidsen zijn de beste.

De spoorlijn van Dinant naar het Franse grensstadje Givet werd al in de jaren tachtig van de vorige eeuw uitgedoofd. Er rest dus enkel een bus met een moeilijk uurrooster. Vanuit het raam zie ik vervallen villa's, getuigen van vergana glorie, voorbij marcheren. Al na een paar minuten stap ik uit bij de brug van Hastière. Dit ooit zo populaire vakantiedorp ligt er koddig maar wat verwaarloosd bij. Het massatoerisme speelt zich al decennialang elders af. Net als de vier heren zoek ik het voormalige treinstation, waar Zot Polleke uit de trein stapte aan het eind van de laatste reis die hij zou maken. De sporen zijn overwoekerd met onkruid. De natuur neemt elke stilgevallen spoorlijn weer tot zich.

De wandeling naar Miavoye begint prettig. Ik volg een pad langs een snel stromend beekje en bewonder net als de vier heren een pittoreske begraafplaats en een Lourdesgrot. Wanneer het voetpad wegvalt, wordt het minder leuk, en zelfs een beetje gevaarlijk. Het kost me de grootste moeite om in gedachten de vier heren hetzelfde traject te zien afleggen, koorddansend op de luttele decimeters tussen vangrail en voorbij vlammende auto's en vrachtwagens. Af en toe maakt de vangrail plaats voor een greppel, wat de beproeving nog lastiger maakt. Gelukkig voor mij blijft het heel die tijd droog. Na een poos zie ik een verscheurde vacht naast de weg liggen. Verdrietig kijk ik neer op het verpletterde karkas van een vos.

Eindelijk bereik ik het gehucht Miavoye. Ik vlij me neer tegen de natuurstenen muur van het voormalige kuuroord Le Vallon en lees over het verblijf van de vier heren bij een sympathiek boerenechtpaar. Ik tuur naar de gevel en probeer me voor te stellen hoe de dichter hier een ligkuur volgde, zoals in Thomas Manns De Toverberg, in een vergeefse poging de tbc met wortel en al uit te rukken. In een ijssalon in Anthée lees ik over de laatste weken van de dichter, de brieven die hij schreef, het bezoek dat hij nauwelijks kreeg. Ik lees onafgebroken, met een blonde Fagne en een Maredsous erbij, terwijl de namiddag verstrijkt. Lichtjes euforisch stap ik naar buiten, passeer de kerk en verdwijn in de zonnige velden van deze onvolprezen streek. Op het kerkhof van Anthée werd de dichter begraven en enkele jaren later werd hij weer opgegraven om hem op het Schoolselhof in Antwerpen weer te begraven. Meer dan tien jaar geleden begroef Peter Holvoet-Hanssen exact op deze plek in Anthée een muziekdoos. In gedachten hoor ik het deuntje van onder de zoden spelen, zoals het kloppende hart van Poe onder de vloerplanken, of de postume woorden van Châteaubriand vanuit het graf.

 

Net vooraleer ik de kerk binnenstap, buitelen twee boerenzwaluwen naar buiten. In principio erat verbum. Wanneer ik de kerk verlaat, rollen er twee vechtend als kemphanen over de treden van het portaal. In Dinant zijn het huis- en oeverzwaluwen die elkaar ijlings kruisen in de smalle strook luchtruim waar kaai rivier wordt en wij flaneren. Iemand blaast ergens Céline Dion uit een saxofoon. Overnachten in Dinant is delen in de grandeur. In een ruime zolderkamer tegenover het huis van Adolphe Sax blader ik door de gedichten van Paul van Ostaijen en Peter Holvoet-Hanssen en verblijf in gedachten in Le Vallon, hier maar enkele kilometers vandaan. Maar best onbereikbaar.

Ballonnenvrees 22 mei 2025

U was talrijk aanwezig op de 134e editie van Ballonnenvrees, opnieuw in het knusse nest van Het Maanlicht in Mechelen. Dat café kreeg een vurig eerbetoon van de eerste dichter van de avond. Stephanie Tordoir bewierookte het maanlicht met een tekst om tipsy van te worden, zo zongen de woorden. Ze had het lange gedicht speciaal voor de gelegenheid geschreven. Als afsluiter las ze het pakkende 'Autobiografisch'. Gust Peeters, de G.O.D. ofwel Gekke Oude Dichter, opende met enkele flinke kwatrijnen en een ultrakort gedicht, gevolgd door de mijmering in 'De vrienden van het glas'. Hij eindigde met een treffend 'Vader' en 'Moeder'. Zowel humor als ontroering zijn geen vreemden voor Gusts poëzie.

Het eerste deel eindigde met drie open mic'ers. Zo kwam Marjan Reijenga helemaal uit Friesland. Ze las een paar ontroerende gedichten voor uit haar bundel Verstild verdriet. Theatermaker Sharah Pleumeekers haalde er Erica Smits bij voor een grappige dialoog, als sneak preview voor haar nieuwe theaterstuk. Koen Teunkens kwam met 'De Maanlichtmijmeringen' op de proppen, enkele hilarische rijmpjes die geniepig met de wansmaak flirtten. Maar hij bracht ze wel met verve.

Na de pauze las Erica Smits poëzie in paren van twee, zoals de twee voor Gaza - een maand oude baby werd van onder het puin gered; dan twee over de zorg; twee moedergedichten; en twee liefdesgedichten. In elk gedicht zat minstens één versregel waar je niet op voorbereid was en die je onderuit haalt. Van Rotterdammer Mark Boninsegna kregen we 'Met open ogen', 'Voorwaarts', 'Wat jij niet ziet', 'Een beetje gek' en nog veel meer. Een sneltreintempo aan gedichten in onze gezichten spugen. We zijn fan van 'Wereldseks', een gedicht over drank en mooie vrouwen. Zijn versie van 'Champagne Supernova' is bijzonder NSFW. Elk gedicht was nog schunniger dan het vorige. Indrukwekkend snelgedicht over de Rotterdamse haven, echte performancepoëzie in de geest van Deelder.

En dan de rest van de open mic. Goede performance van Mathieu Van Steenkiste, die ons meenam naar de festivalweide. En zit er een klassieker in 'Chesterfield Shuffle'? Marzena Lesińska dichtte over angst en 'maintenance sex'. Ronny Dijksterhuis bracht zijn cyclus 'Wensland', uit zijn pas verschenen bundel Hoe glas bevriest. Tot slot nam het duo van Persephoné ons kort mee naar de krochten van de hel. En dat op World Goth Day! Hades achter de piano en Persephoné met de microfoon in de hand hadden twee liedjes voor ons in petto, waaronder de meezinger 'Kermis in de hel'.

 

Wat zijn we blij met deze editie. Dank aan iedereen die er was. Dat doen we nog eens over, en wel op 26 juni, met een laatste editie voor de zomerstop. Zie jullie daar! 

Flavours of the month

What a glorious year for music... already. Although the top 3 (The Cure, Car Seat Headrest, Fontaines D.C.) seems to be carved in stone, there are many songs in this list that would deserve this enviable position. Here in Belgium we have Flying Horseman and Oproer, both of whom match the level of any international band out there, but lesser known Belgian bands and artists such as Fred Angst, De Nooit Moede, KOALA and Wolvenberg deserve all your attention as well :) And international bands such as Racing Mount Pleasant (previously called Kingfisher) and WITCH are virtually unknown to the general public but recently released some astonishing music. More surprisingly, the Danish band Decorate. Decorate. returned with a brand new single, after over a decade of absence - a personal favourite. Looking forward to that album and - who knows? - a European tour. Another surprise is the long awaited comeback of Pulp, Britpop sweethearts. Glad to see that Arcade Fire, The Raveonettes, Portugal. the Man and These New Puritans are back from a couple of years' absence. Great bands from the Nillies/Tennies that still produce some top-notch music. Finally, Getdown Services just might be the next big thing.

 

1. The Cure - All I Ever Am
2. Car Seat Headrest - Gethsemane
3. Fontaines D.C. - Before You I Just Forget
4. Flying Horseman - Engines
5. Squid - The Heart and Circle Round Fire
6. Madeline Goldstein - 1996 Expectations
7. Oproer - Cold Feet
8. Racing Mount Pleasant - Call It Easy
9. Panchiko - Chapel Of Salt
10. Portugal. The Man - V.I.S.
11. Decorate. Decorate - A Sun
12. KOALA - Kingdom Come
13. Imogen Heap - What Have You Done To Me?
14. De Nooit Moede - Doopsel
15. Wolvenberg - Old Habits
16. Arcade Fire - Pink Elephant
17. The Orchestra (For Now) - The Strip
18. Heavy Lungs - Mr. Famous
19. Kae Tempest - Statue In the Square
20. Fred Angst feat. Elvis Peeters - De Laatste Democraat
21. Getdown Services - Dog Dribble
22. Black Country, New Road - For the Old Country
23. King Gizzard & the Lizard Wizard - Deadstick
24. Pulp - Spike Island
25. Mark Pritchard & Thom Yorke - Gangsters
26. Perfume Genius feat. Aldous Harding - No Front Teeth
27. WITCH - Queenless King
28. Frankie and the Witch Fingers - Total Reset
29. These New Puritans - A Season In Hell
30. The Raveonettes - KILLER
    

Ballonnenvrees 24 april 2025

Na enkele maanden pauze kon Ballonnenvrees weer aantreden in Café Het Maanlicht, dat als een feniks uit de as is herrezen! Gert Vanlerberghe opende met het korte 'Love It Hurts' en verder het nagelnieuwe en best intense 'Iedereen Joris', uit zijn Heiligencyclus. Menig draak ging door de mangel. "Ik ben de duisternis", aldus Jasenko Tabakovic, en hij knipoogde naar 1984, een verhaal dat weer erg actueel is in deze 'demoncratie'. In de poëzie van Beatrijs Deneckere wezen de Pleiaden de weg, al is reizen afzien. We onthouden "beneveld door woest berggeluk". Ook nam ze ons mee naar de verstikkende stad. Met 'Huidhonger' mocht het allemaal wat luchtiger. Verder pasten de metaforen lelie en sneeuwbol haar gedichten als gegoten. Marzena Lesińska vroeg zich af waar haar bagage was. In haar clevere gedichten kwamen deze keer Sint-Antonius en Odysseus op bezoek. En hoe.

Net voor de pauze vertelde Frise Woudstra een spannend verhaal in de kathedraal, minstens zo barok als Rubens. Verder ging het over een nare dichter (fictief?), over de getuigen van Jehovah (erg grappig gedicht), en kregen we nog 'Eindeloos geritsel' en 'Guusje', dat laatste gezongen. Seppe Gesquiere opende het tweede deel met een resem gedichten, die hij stuk voor stuk uit het hoofd bracht. In onder meer 'Februari', 'Vogelvlucht', 'Stille nachtzang' en 'Hoe lang ik heb geluisterd' ging het over rouw en over de liefde en dat culmineerde in een bloedmooie 'Ode aan de liefde'. We sloten de avond af met Anthony Albers, zanger van Guru Niaki, maar deze keer van de partij met zijn soloproject Bloeskroeg. We kregen vijf naar het Antwerpse dialect vertaalde wereldhits op de gitaar, bij momenten ontroerend, dan weer hilarisch. Anthony ging breed, van The Animals tot Dolly Parton, van Tom Waits tot Nine Inch Nails. En ik denk dat 'Slonzige Sonja', een herwerking van Michael Jacksons bekende ballade, een nieuwe anthem wordt.

Dank aan Het Maanlicht, waar we weer mochten landen, en aan alle artiesten die erbij waren vanavond. Op 22 mei kan je ons opnieuw in dit gezellige Mechelse café komen spotten. Mét open mic. Geen reden dus om thuis te blijven.

Heiligencyclus: Iedereen Joris

God beware de koning, dood aan de draak, voor een kans op beloning, zorg dat je de juiste keuze maakt, een goede slag met de sikkel, of de lans, en het beest zal geen vuur meer braken, geen goud meer tellen, geen dwergen meer martelen, ik steek de draak op de kermesse, versmacht Smaug, zelfs Falkor en Draco zijn niet veilig voor mijn wraak, het trainen sla ik over, ik ga meteen voor een open keel, en Draak Lichtgeraak, die weet ik wonen, Bard en Perseus verbleken naast mij, ik vermaal Mushu tot een rode brij, en Tandloos, de naam zegt het zelf, bijten kan de laatste Nachtfurie al niet, mijn zwaard klieft door dat klotebeest als door pudding, Haddockverdriet, mijn vader was een Turk en mijn moeder Palestijn, ik ken de doffe sleur van tentenkampen, werd gevormd tot militair, gespecialiseerd in opdringerige reptielen, laat mij vechten met Godzilla desnoods, volkerenmoord weiger ik, geen rad, geen ketel of gifbeker kan mij bekeren, maar onthoofding is het kryptoniet van elke heilige, in het land van melk en honing ben ik koning, vrees mijn kruis, ik brul staak het bloedvergieten, kruisvaarders, want wie Sint-Joris weert, die mag zijn roem vergeten, het beloofde land is een concentratiekamp met een verzuurd geweten, samen zijn we echter sterker dan de slager van Jaffa, verenig je van de zee tot de rivier, en zegevier, het kwaad stort vroeg of laat toch in, dus liever vroeg, en vier mij in Blighty, Barcelona, Malta, Montenegro, ik ben de kousenband van Tbilisi, ik ben de vader van de disco, ik ben de sidekick in een show maar die gaat niet over niets, ik ben de sniper die niemand ziet, zio's hebben schrik, ik heb blauw bloed én street cred, in de vrijheidsstrijd is het George vs. George, niet bepaald een theekransje, de rebel wint en bouwt een totalitaire staat geworteld in genocide, en wordt zo Georger dan George, potus van het haatapparaat, ik zou me op mijn eigen lans moeten storten zoals een Vlad met masochistische impuls, wie weet ben ik zelf het monster onder het bed van de wereld, ik ben Byron, ik schrijf met het zwaard, ik ben van de jungle, ik ben de taksman en laat mijn gitaar rustig huilen, op de rand van de hemel kijk ik naar de ellende beneden, nieuwsgierig als een aapje, liever heet ik Gavrilo of Luigi dan de zoveelste vorst of president, maar fascisme is een Hydra, een veelkoppige draak die een flessenhals bewaakt, een mycelium van het kwaad, maar ik ben de oranjeschimmelverdelger, ik doop al wie wil tot Joris om en breek een lans voor een toekomst zonder haat, misschien is het nog niet te laat.

 

Ballonnenvrees 13 april 2025

Vanmiddag streek Ballonnenvrees voor het eerst neer in de havenbuurt van Antwerpen. We hielden er een oldskool poëzie- en muzieknamiddag in het authentieke café Sur l'eau. René van Densen had een slimme marketingtechniek bedacht. Op de achterkant van de papieren waarvan hij zijn gedichten voorlas, verschenen steeds meer doortastende en dramatische reclameslogans voor zijn bundel. Het ging van 'Koop godverdomme mijn boekjes eens' tot 'Als jullie niks kopen maakt Gert straks live dit poesje dood', met een foto van een schattige kat eronder. Kijk. Het optreden was alleen hierdoor al geslaagd. Hij dichtte over de dichtplicht en het goede leven en bracht ook wat uit de te verschijnen bundel over de speelkaarten die hij op straat vindt. We herinneren ons vooral nog de zin 'kon een spin maar poezen'. René sloot af met een gedicht waarbij het publiek in koor 'proost!', 'cheers!' of 'santé!' moest brullen. Altijd plezier met deze organisator van Droef!

Van Barbara Van Loo, die voor het eerst op Ballonnenvrees stond, kregen we onder meer 'Cirque magique', 'Eligie', 'Bipolair', 'Haute couture', 'Bliss', 'Plaveisel', een mooie tekst over een gebroken kopje en het door Rory Gallagher geïnspireerde 'Ontbonden'. Uit haar sterke gedichten onthouden we 'het restafval van mijn verlangen' en 'het metaforisch metronoom'. Karl Van Gent las gedichten en dagboekfragmenten voor van een fictieve Dylan. We kregen onder meer 'Losgelaten', 'Lok', 'Ontwaken', 'Papier', 'Staccato', 'Valavond', 'T-shirt'. Onze takeaway uit zijn aangename teksten over liefde en dichten: 'jij bent de magie die mij verscheurt tot sliert'. Dan was er All Lynn met haar 'Gedicht van de nacht: softijs in de lente', waarna ze achter haar piano kroop voor een ontroerend 'Radeloos' en haar bescheiden hitje 'Murphy'. Deze meezinger gaat over een babysittende kat en blijft uren aan je trommelvlies klauwen.

Na de pauze haalde Gert Vanlerberghe het nogal oude 'Groeipijnen' van onder het stof en las daarna een gloednieuwe tekst voor uit zijn 'écriture automatique heiligencyclus in wording'. 'Barbra vs. Papa' is een feministische kopstoot over het leven van de heilige Barbara. Van Ekster Alven, de Belgische Thomas Pynchon, kregen we een samenhangende set over eksterterrestials en een rave in de loods. Het was smullen van zijn nostalgische tekst over de schooltijd, in zijn kenmerkende originele stijl, zo compact en stijf van de culturele verwijzingen - Straus en Sonic Youth, Biggie Smalls en Barbapapa. En dan die beelden die je onmogelijk nog uit je geestesoog gewassen krijgt: de punch gespiket met grappa, of nog 'het weefsel van de werkelijkheid stretchen of schenden'. Dat Eksters teksten ook toegankelijker zijn geworden zorgt ervoor dat hij nu écht op eenzame hoogte dicht. Het was genieten.

Meer muziek met singer-songwriter Mossking, die hun gitaar erbij nam voor het rebelse lied 'I'll Smile With All My Teeth', hun eerste single 'Love Like Lightning', hun eerste nummer 'All Strings Attached', en het nieuwste liedje 'Where'. Omdat we hun ontwapenende muziek goed konden smaken, volgde nog de bis 'To You'. Op de open mic las Manu Gabriels de gedichten 'Is afstand goud', het scherpe 'Patiënt' en 'Zwart' voor. Van G.O.D. ofwel Gekke Oude Dichter aka Gust Peeters kregen we 'De vrienden van het glas'. Tot slot was er Last Of the Albinos, de eenmansband van Micha Milants, die de longen uit zijn lijf zong tijdens een intens gitaarnummer, dat meteen de afsluiter was van een zeer fijne namiddag in de Cadix-wijk.

Dank aan iedereen die erbij was, dank aan Café Sur l'eau. Wij gaan door met nog twee edities in Café Het Maanlicht, op 24 april en op 22 mei, en wie weet duiken we in juni ook nog ergens op. Heel graag tot dan!