Voor een laatste keer dit jaar gingen we naar een Ballonnenvrees, deze keer onder het genot van een Elixir de Malines. Uitzonderlijk zaten we op een maandag in Het Maanlicht. Meestal gaat Ballonnenvrees daar op donderdag door. Manu Gabriels opende de avond met een ode aan Amy en deelde meteen een dilemma: de poëzie of de liefde? We kregen zorgvuldig door zijn pen geregisseerde beelden. Met 'Bezoek' bracht hij zijn meest experimentele gedicht, over een vampier. De opvolger bleef in het horrorthema. Voor een bloedstollende tekst over Freddy Krueger haalde hij een handschoen met pinnen boven. DON'T FALL ASLEEP! Vervolgens was er uit Dendermonde Peter Goossens. Op een openingsgedicht op speed volgde een rustige set, met en zonder muziekdoos als begeleiding. We kregen het fraaie 'Waar de huid schuurt'. Voor een intiemer gedicht kroop hij het wel zeer nabije publiek in tot hij oog in oog met Marzena stond. Daarna richtte hij zich tot een zekere 'Mr President', in een vlammende poëtische brief aan dat stuk ongeluk in het Witte Huis. Meer over Trump later op de avond.
Karin Schuitema had de gitarist Pero Chris bij. We kregen 'De koorddanser' als voorgerecht en vervolgens een ingetogen menu. Op de geruststellende akkoorden van Chris hekelde Karin de angst en de haat, de vooroordelen en alles wat er mis gaat in de wereld. Een geslaagd moment van verpozing en bezinning. Na de pauze en al enkele elixirs begonnen we aan een lijvig tweede deel. Gert Vanlerberghe eerde Lucia van Syracuse, de laatste nieuwe heilige uit de cyclus, en bulderde met 'Stille nacht' een kerstgedicht dat eerder over Bethlehem anno 2025 gaat dan dat in het jaar 1. 'Oranje slak' is de laatste worp van zijn muzikale project Drink My Puke, en met dat stukje spoken word, zonder beat, liet hij geen splinter van MAGA heel. Lebuïn D'Haese bracht het verzet mee uit Antwerpen en voerde de wereldvrede op in een hypothetisch gedicht. We kregen een pakkende tekst over de genocide, maar even goed zaten we onder een appelboom uit zijn jeugd, of onder een dadelpalm op reis in Marokko. Met een steengoed gedicht over dichters sloot hij af.
Ondertussen was het best druk geworden in Het Maanlicht en zat ook de open mic stampvol. Op zijn beurt nodigde Pero Chris ook Karin Schuitema uit, voor een Palestina-duet. En voor zijn pakkende cover van Zaho's 'Je te promets' werd het muisstil in Het Maanlicht. Marzena Lesinska bracht teksten over NSFW-gedrag op kantoor en winkeltherapie in december. Nigel Parrington, bekend van The Low Countries, had een prachtig nieuw nummer op de gitaar bij, genaamd 'Only Sinatra'. Met Dominique Villain was er blitzpoëzie en als première zong ze nog een zelf geschreven nummer, op basis van twee gedichten. Dan was er Lies Van Den Plas en een raak stukje spoken word over onzichtbare ziekten en Felix Sandon met neiuw werk over het overwoekerde spoor 10 in het station van Mechelen, en ook nog 'Schoolslag'. Els D'hooghe las twee grappige teksten van Nigel Parrington voor, over een gebroken neus en over ondergoed. En tot slot kwam Nigel er zelf ook bij en bracht hij samen met Els, als The Low Countries, het nummer 'Don't Let It Be You'.
Wauw. Wat een marathon. Eentje voor in de geschiedenisboeken. Wij kijken alvast uit naar 2026, met edities op 22 januari en op 12 februari en nog veel meer. Ook zal onze 150e editie ergens in 2026 vallen. Prettige feestdagen en heel graag tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten