Soms vraag ik me af of zo van die écht legendarische Ballonnenvrees-edities nog wel plaatsvinden. Awel, dit was er zo eentje. Heel wat volk verzamelde zich in Café Het Maanlicht voor de laatste editie voor de zomerstop. En die mocht er zijn! Gert Vanlerberghe gebruikte twee katholieke heiligen, Eligius en Vitus, als buikspreekpoppen voor zijn frustraties met de wereld van vandaag. Zo werden Trump en Musk met heel wat woorden neergesabeld. Na zo'n 10 jaar afwezigheid op het podium van Ballonnenvrees was vanavond de grote terugkeer van Jill Marchant. Zij en haar woorden kwamen niet alleen, ook haar golden retriever mocht mee. Tijdens haar interactieve set spoken word liep de hond rondjes door het café, want hij wist niet goed van waar de stem van haar baasje kwam, niet vertrouwd zijnde met het concept van een geluidsinstallatie. Dus blafte hij maar tussen de poëzie door. We kregen speelse gedichten, met een chaotisch randje, met af en toe een moment van bezinning, zoals bij 'Tussen de wereld'. Jill had ook een kookpot bij vol poëziebundels, al kende ze vooral veel uit het hoofd. 'Planeetpijn' ging over wat we de aarde allemaal aandoen, met dat antropoceen ook altijd... Tot slot kregen we de meest poëtische les geologie voorgeschoteld. Zoveel humor en zoveel ontroering. Van een geslaagde comeback gesproken.
Margot Otten maakt podcasts maar schrijft ook wel eens poëzie. 'Mijn vrienden' is een beklijvend gedicht vol liefde voor de zomeravonden met haar vrienden. Ook nam ze ons mee naar Brussel doorheen de seizoenen, die heerlijk schizofrene stad waar zij zo van houdt. We kregen nog 'De overwinning' en ze eindigde met voice-overs voor haar podcast over de Vijfhoek. Margot Ottens passage op Ballonnenvrees? Een overwinning! Ook Norbert de Beule stond voor het eerst op Ballonnenvrees. We kregen dierengedichten te vreten, al was het snel duidelijk dat het de mensen zijn die beestachtig zijn. Neem nu die dekselse Donald, die dus voor de tweede keer vanavond een veeg uit de pan kreeg, of zijn trofeevrouw Melanie. In een overtuigende, charismatische en lichtjes gestoorde voordracht tegen het decor van Van den vos Reynaerde pakte Norbert het publiek moeiteloos in. Wodka! Wodka! Wodka!
En na de pauze was er dan de open mic, met eigenlijk alleen dichters die even goed in de line-up hadden kunnen staan. Marzena Lesińska bijvoorbeeld, die stelde dat vrijheid een fata morgana is... en de piano is altijd dronken. Felix Sandon had zijn 'ik moet nog altijd...'-gedicht bij en bracht 'Rafels'. Van Lies Van Den Plas las 'Angststoornis', ondanks de sombere titel een aanstekelijk gedicht, waarna ze de loslaatliefde aansneedt. Twee teksten met hoge herkenbaarheidsfactor. Ronny Dijksterhuis had zeer nieuwe gedichten bij, zoals 'Déjà vu' en dan nog die running gag van het ongemakkelijke plekje in het midden, waar ook Vanessa Daniëls op inpikte. Die inside jokes toch. Ze sloot af met haar evergreen 'Stadsblues', waarmee ze weer bij Brussel aanknoopte. Het was de gedroomde afsluiter van een avond om in te lijsten.
Bedankt iedereen voor dit mooie voorjaar van Ballonnenvrees. Alle dichters, alle locaties, Het Maanlicht, De Planeet, Café Boekowski, Sur l'eau, en iedereen die is komen kijken. Op 4 septepber staan we opnieuw in Het Maanlicht. Een fijne zomer en tot dan!
Foto: 1. Gert Vanlerberghe, 2. en 3. Teutë Kllokoqi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten