Volgende maand bestaat Ballonnenvrees 12 jaar en dat vieren we met drie edities vlak na elkaar, één per week. We begonnen al goed met een stampvolle editie in Café Boekowski. Omdat het podium verjaart kreeg mocht Gert kaarsjes uitblazen op een chocolademuffie die hij van Marzena had gekregen. Hip hip hoera! Line-up en open mic liepen wat door elkaar deze avond maar laten we met de line-up beginnen.
Tove Verstrepen startte met een heerlijke improvisatie op de woorden 'zee' en 'ballonnenvrees', gevolgd door nieuw materiaal, over zoekgeschiedenissen die met 'ik mis' beginnen, al het schurende verlangen, en de wiskunde van wankele tafels. Zijn gedicht over de wet van behoud van leerkracht was een vurige ode aan het nobele beroep. Met 'Ninoof in den oven' gaf Dylan Moorthamer ons een hilarische binnenkopper die duidelijk vlak na de verkiezingen is geschreven. We kregen nog 'De spiegel spreekt niet terug vandaag' en een gedicht met de vraag: Mag het een beetje donkerder? En oh ja, donker werd het, van grappig tot zeer ongemakkelijk. Er is veel miserie in de wereld maar gelukkig is er Dylan Moorthamer. Van singer-songwriter Liv Lot kregen we een viertal bloedmooie liedjes, zoals 'Smelly', 'Dear Little Girl', als brief aan haar jongere zelf en hoe je de kleine lettertjes van je dromen moet lezen, 'Sad Melancholy' en een hoopvolle afsluiter.
Na de pauze was er gewezen Turnhouts stadsdichter Sanne Leenders: "Ik ben niet ziek, er zijn mensen zieker." De regel komt uit haar heerlijke 'omhooggevallen' gedicht. Vrolijk word je naar eigen zeggen niet van Sannes gedichten, maar ze blijven heel lang nazinderen, zoals het gedicht waarin ze haar eigen lijf gaat opzoeken. Alleen in de poëzie kan natuurkunde zo ontroeren, zo bewees Wietse Bellens met zijn zorgvuldig gebeteilde gedichten, sommige wel heel kort, als mozaïeksteentjes, die samen de tijd of de zee vormden. De golf was een hartslag en het werd muisstil in de kroeg. Meer muziek met Maarten Van Loo, die zich excuseerde aan de dichters voor alle rommel op het podium. Er lagen nogal wat effectenbakjes en -pedalen, inclusief een loop station. Het is hem vergeven. De singer-songwriter bracht spannende en meeslepende liedjes die ons deden mijmeren naar al het goede dat de jaren negentig hebben voortgebracht, Radiohead dus. Al schoot ook de naam Jeff Buckley even door ons hoofd. En dan moest de eigenzinnige Gorillaz-cover nog komen. Een meer dan geslaagde passage op ons podium!
In absoluut niet de juiste volgorde zagen we de volgende artiesten op de open mic. Gert Vanlerberghe knalde er snel 'Radio Kelly' tussendoor. Jasenko Tabakovic vroeg Saskia om hem te begeleiden op de piano. Zijn intense en ontroerende tekst maakte de link tussen een Bosnische jongen op de vlucht en de horror in Palestina. De piano op de achtergrond kwamen zijn woorden nog beter tot hun recht. Matthieu Van Steenkiste zette een moshpitgedicht in twee delen voor ons neer en sloot af met 'Festivalwei'. Van Gust Peeters kregen we twee zeer pakkende wereldpremières. Voor het eerst ooit werden in het Nederlands vertaalde gedichten van Dmytro Lazoetkin en Andri Ljoebka voorgelezen. Even zaten we mee aan het front. Kippenvel. Voor het eerst stond Rafael Cobos Rodriguez op een Antwerp podium. De Zultenaar bracht een ode aan de Beats. Hij was de zon die brandt en brandt en legde de lat voor de open mic hoog met speelse en originele gedichten, gevolgd door een toast.
Manuel Somers las de gedichten 'Genot', 'De nacht', 'Geweldloosheid' en 'Geweldloosheid in verschillende vormen' voor. Pierre Magis had een boldergedicht voor ons bij. Bij Marzena Lesińska ging het over Granada, maanlibido en Valentijn wanneer je in de veertig bent. Ronny Dijksterhuis had voor zijn gewéldige poëzie wat verlichting nodig, dus snelden Maarten en de barvrouw hem te hulp. Let there be light. We kregen zijn sonnet 'Gevarenzone' en zijn klassieker 'Bijvangst', waarin hij de eloquente woede tot een nieuw niveau tilde. Turnhouts stadsdichter Erica Smits probeerde enkele nieuwere gedichten op ons uit, zoals 'Hormonen zijn klootzakken' en een sonnet, want daar houdt Collectief Dichterbij wel van. Olav van Heesch las vijf korte gedichten, waaronder 'Het telefoontje'. En we sloten de avond af met Nederlandstalige kleinkunst op de piano: we kregen 'Niet die ene' van Saskia.
Dank! Jullie! Wel! Wat zijn we blij met deze kwalitatieve en gezellige avond. We komen terug en wel op 1 april in Café De Planeet in Mechelen en op 13 april in Sur l'eau in Antwerpen. Graag tot dan!
