avondrood. ik trek een lijn met krijt
en voel me instant beter.
op instagram post ik de lijn van krijt
maar weet wel beter.
want deze lijn in rood is futiel
in tijden van moreel verval.
dit menselijk failliet
boeit onze leiders geen bal.
de vrije val van de rechten
van onze dierbare minderheden
is de mal voor een dictatuur,
een mars naar het verleden.
met lede ogen zien we het gebeuren,
zappen het weg,
net als de lijken aan de poorten van ons rijk,
zappen het weg,
zap
zap zap
zap zap weg,
het is weg.
nu nog wat zeep.
we hebben namelijk bloed aan de handen,
laten bommen vallen op door ons misprezen landen,
en de moordenaar, die stopt niet
want wij volgen gedwee.
zal het tij voor dit volk keren van de rivier tot de zee?
c'est-à-dire... nee.
niet zolang we onze schouders ophalen.
geruis in de buitenwereld en verre verhalen.
we tobben over het vraagstuk wie de grootste smeerlap is,
met deze keer niet het excuus dat men niet van de gruwel wist.
een oud misplaatst schuldgevoel vertaald naar schuldig verzuim,
en reels met kinderlijken krijgen hooguit een duim,
een like, een love, of heel misschien een digitale traan.
een meme met een watermeloen. wat zijn we begaan.
de koffie smaakt naar bloed en de cheeseburger naar gruis.
we livestreamen raketten, een afspeellijst vol ruis.
we halen bloedgeld af bij de bank, betogen het weer schoon.
onze premier die telt schapen, wij dromen een zoon,
een dochter, een moeder, een partner vermoord.
een pleidooi gesmoord. een wens ongehoord.
een dokter vermoord. een journalist vermoord. een leerkracht vermoord.
een schilder vermoord. een dichter vermoord. een schrijver vermoord.
een tiener vermoord. een kleuter vermoord. een baby vermoord.
een volk vermoord. een volkerenmoord.
hoor je ons, premier, er wordt een volk vermoord.
hoor je ons, premier, er wordt een volk vermoord.
hoor je ons, premier, er wordt een volk vermoord.
hoor je ons, premier, er wordt een volk vermoord.
je aait je kat. je neemt een bad.
je hebt je dagtaak weer volbracht.
de zon gaat onder in een land zonder water of eten.
dezelfde zon die wegzakt in een land zonder geweten.
Dit schitterende werk van beeldend kunstenaar Hamada M Elkept konden de bezoekers van het MAMA Kunstenfestival in augustus een weekend lang bewonderen.