Vanavond hielden we weer een vintage Ballonnenvrees in Café Boekowski met steengoede dichters en enkele ontdekkingen op de open mic. Ook werd het café overspoeld door Nederlanders. Nog meer dan gewoonlijk al het geval is bij Ballonnenvrees. Het werd lekker gesjellig. Tineke Aertsen opende de avond met 'Panopticon', een slamtekst over de moderne big brother van de big tech en de banken. Speels maar ook wat griezelig, want het gedicht zit dicht bij de waarheid. Uit Turnhout kwam Erica Smits, die van wal stak met 'Een gedicht waarin niemand wordt gered'. Na het horen van een van haar gedichten zou ik pleiten voor meer wetenschap in de poëzie. Zo mooi: "Hoe kussen luchtmoleculen?" Verder kregen we onder meer drie heel persoonlijke gedichten: 'Inborst', 'Moedervlek' en 'Beschermvrouwen'. In het eerste deel van de open mic zagen we Olav van Heesch met gedichten aan zijn muze. Sommige van de gedichten die hij voorlas, dateerden van de jaren tachtig, terwijl 'Wish You Were Gone' deze week werd geschreven. Ook Jasenko Tabakovic verscheen op de open mic, met een Engelse tekst over een pistool dat afgaat en een Nederlands gedicht met filosofische inslag.
Merlijn Gabel excelleerde zoals altijd in bevlogen spoken word. Hij nam ons mee in grappige, ontroerende en vooral originele verhalen. Meestal in een bos. Ook vanavond gaven zijn woorden zuurstof aan de bomen. Zo ging deze botanische dichter hiken in de Cotwolds. Niet zelden hoorden we echo's van Guido Gezelle in Merlijns teksten. En willen we nog een cola? Meer spoken word met Sven de Swerts, die vanavond meer naar Deelder en van Doorn neigde. "Word dubbel onzichtbaar", zo schreeuwde hij, terwijl hij zijn woorden liet dansen - en soms moshen. In 'Jonkvrouw' bleef liefde het warmste bad. Uit 'Wij' onthouden wij: "Wij nooit meer Kanye West." En zijn slottekst 'Alles' is zijn nieuwe klassieker. Nog hoog bezoek uit Nederland in de gedaante van Gijs ter Haar, terug van weggeweest. We kregen een onophoudelijke stroom van woorden in ons gezicht waar je niet vrolijk van wordt maar waar je van in vervoering geraakt. Lappenpop! Moordenaar! En of je kan beffen tijdens het bidden. Of omgekeerd. Ook kregen we twee venijnige gedichten uit de serie 'Stervende meisjes'. En dat iedereen maatschappijn heeft. Meesterlijk.
Tot slot de rest van een propvolle open mic. Stille Beer spreidde het zoeken in filosofische gedichten. Friso Woudstra vertrouwde ons toe dat dichten zijn vriendin is. Zijn twee andere gedichten zong hij. Eentje over dichters. Eentje over eenzaamheid. Rachel Hardes bracht 'Ja maar' en een hilarisch achterklapgedicht, op slag een van de beste gedichten van de avond. Ronny Dijksterhuis las een gedicht over een muzikale track, en nam ons zo mee in de verontrustende wereld van pijn. Het zou op zijn nog te publiceren debuutbundel verschijnen. Kristof bracht goed advies over lijden en verlangen, maar vergat de laatste regel van zijn korte boeddhistische gedicht, en liet het publiek raden. Uiteindelijk wist Erica Smits het antwoord. Timsanity zong een catchy lied over een duif aanrijden met de fiets. Een meezinger van formaat die hij misschien aan Studio 100 kan verkopen. Verder deelde hij losse notities en gedichten die hij tijdens deze editie van Ballonnenvrees had neergepend. En omdat Marijke, die ons heel de avond op bierviltjes had zitten tekenen, een gedicht had maar het niet wilde voorleven, vroeg ze Gert Vanlerberghe om dat voor haar te doen. Van Gert kregen we ook een gedicht dat hij opdroeg aan David Lynch en tot slot ook 'Slaap nu, baal later', de allerallerallerlaatste woorden van deze volle, gezellige, onvergetelijke avond.
