Zo groot is de dorst dat ik er rondjes in zou
kunnen zwemmen, op zoek naar vlokken vergetelheid.
Morgen lukt de voordeur vast wel. Vandaag vind ik
mijn heil in lange uren die in sepia duren.
Ze bestaan slechts omdat ik ze verdraag.
Mijn bestaansrecht manifesteert zich
in de optelsom van de klusjes die ik niet uitvoer.
Ik vocht vocht maar het vocht vocht terug.
En na een ritje naar de glasbak hoop ik: scherven = geluk.
Gestalte is overroepen, dat zeg ik vaak genoeg.
Geef mij een bordje met UITZONDERLIJK GESLOTEN.
De omstandigheden verzin je er zelf maar bij.
Ik ben lek. Ik die berouw pleeg, mezelf in het nauw weet.
Liever laaf ik me aan vermoedens,
die van een toekomst met leestekens,
een zelfzeker uitroepteken, of op zijn minst een puntkomma.
Ooit;
Voorlopig laat ik enkel de haakjes en vraagtekens toe,
nutteloze stokken achter dichtgeslagen deuren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten