Ballonnenvreest: Hedonismuz 16 mei 2018

Een Ballonnenvrees zonder poëzie. Want waarom niet. Vanavond was er de eerste editie van Hedonismuz, onder de vleugels van Ballonnenvrees. Vier straffe Nederlandstalige bands gaven het beste van zichzelf in De Kleine Hedonist.

Het Gentse kleinpunkduo Bestaansreden mocht openen. Hun mariage van weemoedig gitaarspel en vage teksten die toch raak zijn, neigde steeds meer naar een trance. Frontman Gert-Jan Termote leek wel de Nederlandstalige variant van Fad Gadget of Nick Cave ten tijde van The Birthday Party, in open hemd, op blote voeten, en met een fuck you-gehalte waar menig punker een puntje aan kan zuigen. De teksten dreven in een verwarrende stream-of-consciousness voorbij, beschreven radeloze ervaringen, met de nodige dosissen seks en geweld. Bij 'Nachtcarrousel' leken we die ervaringen rechtstreeks mee binnen te krijgen, en afsluiter 'Rotkind' was een apocalyptische middelvinger naar het publiek, waarbij Gert-Jan zich de longen uit het lijf brulde en gitarist Benoît steeds meer in zijn eigen dreun verdween.

De Antwerpse rockband BIZON, rond zanger Antony Samson, stond, ondanks een reeks geslaagde songs onder de arm en een sound die schreeuwt om zomerfestivals mee plat te walsen, voor het eerst op het podium. In een eigenzinnige stijl die het midden houdt tussen grunge en stoner klapte de band hun set open: zes nummers die op relatief korte tijd door onze strot werden geramd, in het Antwerpse dialect, met martelende riffs en salvo's, en een stem die wel eens aan Alice In Chains of Kyuss deed denken. Vooral afsluiter 'In de Waan' kwam BIZONder hard binnen. Waar wacht u nog op om BIZON te boeken?

Knalselder schuimde in een niet zo'n ver verleden de jeugdhuizen af met hun Nederlandstalige punkrock. Die nummers werden vakkundig omgezet in kleinkunst met ballen. Twee akoestische gitaren, een cajon, en Pieter Vingerhoets' teasende stem vormen toegankelijke, meeslepende songs die als grootste troef de erg grappige lyrics kunnen uitspelen. Zo waren er nummers over een gefaalde zelfmoordterrorist en ditto tinderdates, de ode aan een personage uit Game Of Thrones, 'I Like Birds' van eels, die in hun vertaling over nerds gaat, de meezinger 'Vrienden Blijven', en wie zong er niet luidkeels mee met de hit-in-wording over porno? Knalselder staat er, entertaint, schopt en zalft, en live kan je niet om ze heen.

Afsluiten deden we in alle rust en schoonheid. Dat mocht ook wel na de decibels van de andere bands. Kobe Ardui, Jakobistan, stond alweer voor de vierde keer op Ballonnenvrees. Met enkel de gitaar in de hand en zijn aangename stem bezorgde hij het hedonistische publiek een mooi einde van een geslaagde avond. Zijn cover van Buurmans 'London Stansted' was een schot in de roos, en ook zijn resem nieuwe eigen nummers deden het goed. En wie verwacht dat een singer-songwriter plots een vertaling van een hit van The Chainsmokers bovenhaalt en er gewoon keihard mee wegkomt? Van zijn recente ep kregen we 'Hoezo', waarvoor hij Timothy Van de Gejuchte van Tegen Beter Weten In erbij haalde. Die bleef staan voor een klassieker van jewelste, het liedje over berichtjes, waarbij het publiek zich mochten uitleven met luide ringtones. Voor de afsluiter mocht alle techniek uit. Dan was er enkel Kobe, het uiterst breekbare 'Leentje', en een muisstil publiek. Een magisch slot.

Er komt sowieso een tweede editie van Hedonismuz, maar die is niet voor meteen. Voor de zomer rest ons nog één editie van Ballonnenvrees. Die is op 1 juni in Café Boekowski, met de bundelvoostelling van Sven de Swerts en, uit Nederland, de indieband The Gully Flowers. We sluiten die avond af met een open mic. Want dat is weer even geleden. Heel graag tot dan!

Foto's: Gust Peeters en Johan Heyrman