______

______, voor jou zijn kinderen een koud kunstje.

Zeg maar niets in je parka, zwijg stil in houthakkershemden.

Je wrong vuur om tot tralies, zag stof waaien, buiten kijf.

Zie je jezelf nog wel eens stukjes stilte verdelen onder de voorns,

vingervlug voeden met kinderkootjes, minder prooi voor meerkoeten,

in de kooi nog meer sproeten en uitgestelde kans op consumptie.

Zat hier een markt in? Markeren eer gemis zich manifesteert,

beter dan navelstaren, in gaten gapen, en de oprechte vraag:

hoeveel krediet nog na vandaag?

Actuacrostichon

#opkuisen: we werken eraan
mons: een patroonhuls zwijgt nu
als een gat in de grond
week eierkopje breekt in nevenschade
denken durven doen
al zal de omelet vast smaken

Ballonnenvreest: Hedonismuz 16 mei 2018

Een Ballonnenvrees zonder poëzie. Want waarom niet. Vanavond was er de eerste editie van Hedonismuz, onder de vleugels van Ballonnenvrees. Vier straffe Nederlandstalige bands gaven het beste van zichzelf in De Kleine Hedonist.

Het Gentse kleinpunkduo Bestaansreden mocht openen. Hun mariage van weemoedig gitaarspel en vage teksten die toch raak zijn, neigde steeds meer naar een trance. Frontman Gert-Jan Termote leek wel de Nederlandstalige variant van Fad Gadget of Nick Cave ten tijde van The Birthday Party, in open hemd, op blote voeten, en met een fuck you-gehalte waar menig punker een puntje aan kan zuigen. De teksten dreven in een verwarrende stream-of-consciousness voorbij, beschreven radeloze ervaringen, met de nodige dosissen seks en geweld. Bij 'Nachtcarrousel' leken we die ervaringen rechtstreeks mee binnen te krijgen, en afsluiter 'Rotkind' was een apocalyptische middelvinger naar het publiek, waarbij Gert-Jan zich de longen uit het lijf brulde en gitarist Benoît steeds meer in zijn eigen dreun verdween.

De Antwerpse rockband BIZON, rond zanger Antony Samson, stond, ondanks een reeks geslaagde songs onder de arm en een sound die schreeuwt om zomerfestivals mee plat te walsen, voor het eerst op het podium. In een eigenzinnige stijl die het midden houdt tussen grunge en stoner klapte de band hun set open: zes nummers die op relatief korte tijd door onze strot werden geramd, in het Antwerpse dialect, met martelende riffs en salvo's, en een stem die wel eens aan Alice In Chains of Kyuss deed denken. Vooral afsluiter 'In de Waan' kwam BIZONder hard binnen. Waar wacht u nog op om BIZON te boeken?

Knalselder schuimde in een niet zo'n ver verleden de jeugdhuizen af met hun Nederlandstalige punkrock. Die nummers werden vakkundig omgezet in kleinkunst met ballen. Twee akoestische gitaren, een cajon, en Pieter Vingerhoets' teasende stem vormen toegankelijke, meeslepende songs die als grootste troef de erg grappige lyrics kunnen uitspelen. Zo waren er nummers over een gefaalde zelfmoordterrorist en ditto tinderdates, de ode aan een personage uit Game Of Thrones, 'I Like Birds' van eels, die in hun vertaling over nerds gaat, de meezinger 'Vrienden Blijven', en wie zong er niet luidkeels mee met de hit-in-wording over porno? Knalselder staat er, entertaint, schopt en zalft, en live kan je niet om ze heen.

Afsluiten deden we in alle rust en schoonheid. Dat mocht ook wel na de decibels van de andere bands. Kobe Ardui, Jakobistan, stond alweer voor de vierde keer op Ballonnenvrees. Met enkel de gitaar in de hand en zijn aangename stem bezorgde hij het hedonistische publiek een mooi einde van een geslaagde avond. Zijn cover van Buurmans 'London Stansted' was een schot in de roos, en ook zijn resem nieuwe eigen nummers deden het goed. En wie verwacht dat een singer-songwriter plots een vertaling van een hit van The Chainsmokers bovenhaalt en er gewoon keihard mee wegkomt? Van zijn recente ep kregen we 'Hoezo', waarvoor hij Timothy Van de Gejuchte van Tegen Beter Weten In erbij haalde. Die bleef staan voor een klassieker van jewelste, het liedje over berichtjes, waarbij het publiek zich mochten uitleven met luide ringtones. Voor de afsluiter mocht alle techniek uit. Dan was er enkel Kobe, het uiterst breekbare 'Leentje', en een muisstil publiek. Een magisch slot.

Er komt sowieso een tweede editie van Hedonismuz, maar die is niet voor meteen. Voor de zomer rest ons nog één editie van Ballonnenvrees. Die is op 1 juni in Café Boekowski, met de bundelvoostelling van Sven de Swerts en, uit Nederland, de indieband The Gully Flowers. We sluiten die avond af met een open mic. Want dat is weer even geleden. Heel graag tot dan!

Foto's: Gust Peeters en Johan Heyrman

Met Marat in bad

Ingetrapte deuren hangen
uit hun hip-hophengsels,
ik betrap mezelf op platgeslamde paden,
overweeg een zielsuitdrijving.
Voortvluchtige ik,
nobele outcast
tussen foongezichten &
fidel-claustrogedichten.

Pas wanneer woordpachters
voor me uit kleren vervellen,
slaap ik niet meer buiten de wallen.
De nacht is zachter als de nasmaak
smaad en schaamte verraadt.

Mijn goede raad: leg gouden eieren
of sloop het hoenderhok,
wees de knuppel die je schedel
als eierschaal verbrijzelt.

De huid is zwart en ik heb veren in mijn gat.
Lijfeigen me een houding toe, onverwacht,
ik moet nog met Marat in bad.

Ballonnenvrees 1 mei 2018

Ook dit jaar werd in 't Werkhuys op 1 mei een groot feest gehouden, ter ere van de boom op het binnenplein: het Feest van den Boom. Zowat iedereen die ook maar iets met 't Werkhuys te maken heeft, zette zijn of haar schouders onder dit feest. De samenwerking tussen alle bewoners van 't Werkhuys - flamenco, buikdans, Spaanse lessen, improcomedy, koor, en dus ook poëzie - is elk jaar iets om naar uit te kijken. Ook dit jaar was dat zeer geslaagd met het Feest van het Feest, dat eindigde in een huwelijksaanzoek en een heuse party. De Internationale werd gezongen, verschillende rituelen van over de hele wereld werden uitgevoerd, en er werd zelfs iemand begraven.

Te midden van dit alles kroop Ballonnenvrees de zolder in. Tine Putzeys speelde in het Engels met het woord 'zilver' en had het over vrije val. In het Nederlands stelde ze dat ze een romanticus in recovery was. Ze had namelijk al een jaar niets meer geschreven. Van Yanni Ratajczyk kregen we de gedichten 'Transit, 'Huis', 'Nachtbrakers' en 'Aftocht', waar ook hij ons naar adem happend achterliet. Dan was er Birgit Exelmans, met beschrijvend proza over een appartement aan de Dampoort, waar een man uit Kiev cigarillos rookt; en magisch proza over de geboorte van haar eerste verhaal. Tot slot had Zoë Croegaert voor deze mini-Ballonnenvrees op zolder miniteksten bij, steeds van slechts enkele regels lang, die ze allemaal achter elkaar las en ons daarmee nog een laatste keer kon bekoren.

 Foto's: Gust Peeters