Caffè Roma
De Italiaanse koffiehuisjes,
identiek authentiek,
goedkope cappuccino
van de hoogste kwaliteit.
De barman de vriendelijkheid zelve,
elke dag is het dag van de klant.
Een portie espresso die zelfs
een vingerhoed niet zou vullen,
bijna even veel zucchero,
vlak voor kantoor of
op elk ander uur van de dag.
Dingen combineren waarin
Italianen excelleren.
Op de radio speelt een vergeten
lied uit de jaren negentig.
Het nummer zit aan het laatste refrein
wanneer ik raad dat ik naar
de Spin Doctors heb zitten luisteren.
Ontbijten als een prins behoeft
geen worstjes of omeletten,
noch bonen in tomatensaus.
Een cornetto, een espresso,
een gesprek en een handvol gebaren
volstaan. De Italiaanse zon doet de rest.
Een barokke levensstijl ontspringt
uit eenvoud. Less is more
en hoe in de laars een sleur
kan wedijveren met aberrante
avonturen elders.
Romantiek zit in routine,
een caffè in de ochtend,
een piazza in Palermo.
#YOLO
De meeste mensen weten zeker dat ze leven.
Zolang je niet vraagt hoe, dat is hen om het even.
Ben jij de maatstaf waaraan iedereen zich meet,
geraak je snel verveeld, zijn ordinaire mensen voor je vreemden?
Gevangen in een plus ultra net voorbij mijn horizon,
je bent zo gulzig, ongeduldig.
In je streven naar meer leven
vergeet je haast te leven.
YOLO, maar vergis je niet,
de nadrukt ligt op 'live'.
De angst dat je een seconde verspilt,
die grijpt je naar je keel.
Ironisch hoe die schrik verlamt,
want je wil meer en meer.
Je arendsoog schuimt de verte af,
het nu zit in een blinde vlek,
de olifant, de plant die je vergeet water te geven.
Halcyon
Het is een paar uur rijden
van Brussel naar Parijs.
Dat betekent heel lang zwijgen,
zelfs voor jou.
Magnolia's in bloei
en buizerds in gebed.
Denk dat ik alle
rode wagens heb geteld.
Onderweg zijn,
dat is noodzakelijk lijden,
praten is al lang geen optie meer.
Nachten van voorbestemd goud
eindigen kniediep in de modder.
Geen hoogvliegers maar altijd
te dicht tegen de zon. Halcyon.
Het waren mooie dagen.
Open ik nog gauw een zakje
van vluchtige verwijten.
Bedrijven we de leegte
in Parijs.
Wie zal de tol betalen,
wie zit achter het stuur.
Denk dat ik alle
Poolse pick-ups heb geteld.
Onderweg zijn,
dat is noodzakelijk lijden,
praten is al lang geen optie meer.
Nachten van voorbestemd goud
eindigen kniediep in de modder.
Geen hoogvliegers maar altijd
te dicht tegen de zon. Halcyon.
Het waren mooie dagen.
Al die uren op de baan
en we vermoeden het bestaan
van wat wilskracht bij de ander.
Twijfel zwerft tussen twee landen.
Zijn de wonden weer gelikt.
Ik kom eraan.
Onderweg zijn,
dat is noodzakelijk lijden,
breek het ijs, baar een begin,
en daarna meer.
Nachten van voorbestemd goud
eindigen kniediep in de modder.
Geen hoogvliegers die veilig
met de voeten op de grond. Halcyon.
Het waren mooie dagen.
Gatekeeper Dictatorship
In a house at the bottom of the sea
we revel in loneliness.
We drink coffee and stare
out of the window, pensive,
as clouds of fish drift by.
Someone somewhere is having
a whale of a time.
There's a message on the wall:
GILLROY WAS HERE
Our abode will continue to expand
until its roof caves in,
forever plagued by accelerated continental drift.
Castle walls and broken dreams.
We contemplate the myriad ways of
gatekeeper dictatorship.
The aboutness of our existence,
the gaze of millions,
our cry for help is televised,
liked, shared and ignored.
We exhale each other's simulacra,
invisible in a crowd
of stingrays, we are water,
watch how our self-awareness drowns.
Spectatorship, telemockracy,
a gallery of our poignant lack of privacy.
Chameleon fish adapting
to the colour of bills,
clown fish swimming in vicious circles,
loan sharks and seahorse seeking attention.
All eyes on us,
on our house at the bottom of the sea.
