Stap rustig verder.
Je grote teen graaft
Gaten in het zand.
Runes met een boodschap,
Een cryptische schreeuw,
En vragen die verwaaien
Nog voor ze kunnen beantwoord.
Of het al november is.
Of je tijd al is gekomen.
In deze onmetelijke vlakte
Zijn de opties gering
En weet je geen blijf
Met gedachten die je
Toch nooit zullen sparen.
En misschien, als je
Na talloze bange uren
Je ogen weer opent, is
De wereld wel voorgoed
Verdwenen.
