Opnieuw fietstips voor kniekastijders

 

Voor het Zwin verzandde en uiteindelijk een natuurgebied werd, bracht deze machtige rivier de Vlaamse stad Brugge en voorhavens Damme en Sluis veel welvaart. Eind augustus trein ik naar Brugge, in vol toeristisch seizoen, en laat de kerken, het belfort en de reien al meteen achter me, op een nieuwe bierfietstocht, deze keer door West- en Zeeuws-Vlaamse polders en middeleeuwse steden met een luisterrijk verleden.

Fietsen door stedelijk en landelijk Brugge is haast idyllisch, met eerst de stadspoorten en windmolens van de binnenstad en daarna het ommeland met het Fort van Beieren, de oude boerderijen, de bloeiende polders langs het kanaal. Een zwarte kat pronkt met haar buit, een dode muis. Een wolk kauwen gaat achter een buizerd aan zoals een zwerm rechtse boomers achter een zwarte vrouw. Dan verschijnen er zeeschepen en vuurtorens in de landschapsmix, passeer ik de kleiputten van Heist en bereik zo de fraaie natuur van de Belgische kust.

Ondanks de drukte en de lelijke muur van ongeïnspireerde flatgebouwen blijft het aangenaam fietsen over de zeedijk van Knokke. De sculpturen van Beaufort spreken altijd tot de verbeelding en wanneer ik in zo'n typische strandbar met saaie loungemuzak plof, ben ik helemaal in vakantiestemming. Maar de weg is nog lang. Ik bereik het Zwin, op de grens met Nederland, en mijn stranduitstapje wordt een vogelsafari. Dit is een van de onbetwiste hoogtepunten van de Vlaamse natuur en zelfs het grootste vogelreservaat van België. De unieke natuur trekt bijzondere soorten aan. Altijd een bijzonder uitzicht over het estuarium, de duinen en velden met honderden galloways, przewalksipaarden en schapen, duizenden vogels, tot aan de horizon de blokken van Cadzand zich aftekenen. Onderweg naar Zeeland spot ik ooievaar, wulp, scholekster, bergeend, zilverreiger. Via de Willem Leopoldpolder bereik ik het vestingstadje Retranchement en zijn grote broer Sluis, het Damme van Zeeuws-Vlaanderen, met belfort en al. Het is prettig fietsen langs de stadswallen en kuieren op de kade van de oude haven.

Via de vaart fiets ik onder het zeeniveau België weer binnen, richting Damme. Het moet een half leven geleden zijn dat ik de middeleeuwse steegjes van de stad van Tijl Uilenspiegel nog heb bewandeld. Ik bezoek het laatgotische stadhuis, met de mini-boekenwinkel, het middeleeuwse ziekenhuis en de oude kerk. De beklimming van de kerktoren begint bij het graf van de Vlaamse dichter Jacob van Maerlant. Het panorama biedt zicht op Brugge, Lissewege, Oostende, Zeebrugge en Sluis, en dat alles in het groene decor van Jacques Brels vlakke land. Terug in Brugge bezoek ik Historium, een dag in het leven van de middeleeuwse stad tijdens de Gouden Eeuw - een echte toeristische 'experience', alsof Bart Van Loo een pretparkattractie heeft uitgedacht. Meer dan geslaagd. Na dit Bourgondische breinbad koers ik, slalommend tussen de paardenkoetsen en selfies nemende toeristen, naar het gezellige Walplein voor een Brugse Zot of twee.

Wat een fantastische bierfietstocht, toch zo'n 70 km maar heel gemakkelijk. Een dagje tussen uitzonderlijke natuur en historisch erfgoed. Een nieuwe reeks fietstips is bij deze afgetrapt, met af en toe een lekker biertje erbij!

 

Fietsknooppunten: 5 - 98 - 3 - 23 - 50 - 97 - 90 - 35 - 85 - 46 - 9 - 38 - 36 - 13 - 68 - 45 - 4 - 18 - 86 - 29 - 32 - 33 - 30 - 31 - 96 - 97 - 99 - 94 - 54 - 57 - 24 - 74 - 44 - 47 - 17 - 22 - 92 - 34 - 6

 

De bierfietstochten haal ik trouwens uit dit uitstekende boek: Pauquay, Pierre, 2024, Bierfietsboek België: Een verfrissende manier om door België te fietsen, Antwerpen: Luster (vertaald uit het Frans) 

Flavours of the month

These are the last days of the summer holidays. Let's flood them with lots of great music. After seeing ELLIS D live for the second time, just a few days ago at Maanrock, there can be no doubt about who's the king of this list. Make sure the catch him live at Botanique in autumn. We're looking forward to the concerts of several other bands, like Maruja, BIG SPECIAL and The Horrors, all present in this list. Besides the anger and passion of Maruja, bar italia and Balu Brigada also feature twice in this August top 30. We have some of the masters of 2020s postpunk with us: Idles, shame, and make sure to check out the brilliant new NIN single as well as the latest Deftones record. And above all... make the final days of summer count.

 

1. ELLIS D - Insect
2. bar italia - Cowbella
3. Maruja - Saoirse
4. Wolf Alice - The Sofa
5. Racing Mount Pleasant - Your New Place
6. Idles - Rabbit Run
7. Nine Inch Nails - As Alive As You Need Me To Be
8. Deftones - milk of the madonna
9. bar italia - Fundraiser 
10. The Guest List - Plasticine Heart
11. BIG SPECIAL - GOD SAVE THE PONY.
12. Rocket - Wide Awake
13. Maruja - Look Down On Us
14. Balu Brigada - Backseat
15. Tropical Fuck Storm - Teeth Marché
16. Decorate. Decorate. - Surface Tension
17. Flying Horseman - Altered States
18. The Horrors - LA Runaway
19. SPRINTS - Descartes
20. Wijf - Liar
21. plonki - Quiet Life
22. Balu Brigada - Politix
23. Kae Tempest - Diagnoses
24. clipping. - Forever War
25. Slothrust - Wildcard
26. Westerman - Adriatic
27. shame - Spartak
28. Master Peace - Shake Me Down
29. Soulwax - New Earth Time
30. THUMPER - The Rip 

Heiligencyclus: Roch da House

Geef al je geld aan de arme weesjes, doneer kennis en kunde aan de zieken, cholera en pest liggen als Scylla en Charybdis verslagen aan mijn voeten, ik ben de arts zonder grenzen, superdoktoor, genees kolonie na lazaret, een kruisje op het voorhoofd en de ziektekiemen slaan op de vlucht, virussen op exodus, geen mondmaskeropbod of vaccinmarathon, brand een kaarsje voor Rocco en ik verklaar je genezen en immuun, ik sticht een kapel in het ziekenhuis en genees alleman op slag, het beoogde massagraf wordt een massaontslag, ik ben House op amfetamine, nu ja, House op nog méér amfetamine, en wie hospitalen bombardeert, injecteer ik met een shot ricine, van Aarschot tot Montpellier ben ik het antilichaam geïncarneerd, ik overleef de zwarte dood maar niet de cel waarin mijn oom me stort, een donker hol waar ik wegrot, de engel aan mijn zijde heet Willem, verdoem mij, God, wee mij, hij beweert dat de viro loog, het is een complot, meneer, maar mijn been doet zeer, kan hem geen trap verkopen, ik hou het stijf, ach Marina, Marina, Marina, preferisco la dolce vita, maar ik ben maar een arme pestheilige, een boondock saint, geen gangster, rapper of bokser, veel erger, ik ben dokter, soms Bibber soms Feelgood, soms Hibbert soms Frankenstein, soms Jekyll soms Oetker, met mijn stethoscoop bevoel ik de wereld, formuleer een diagnose en schrijf wereldvrede voor (maar die komt er nooit want niemand kan mijn handschrift lezen), de mensenrechten hebben het zich gemakkelijk gemaakt in de eeuwige wachtkamer, lezen Tolstoj, ze hebben tijd, het blijft kwart voor politieke moed, stop de waanzin, zegt de wetenschap, maar de populist zegt, er kan altijd nog een schepje waanzin bij, naar ik meen, er is genoeg daarvan voor iedereen.

 

Heiligencyclus: Chiara vs. Scuro

Eerder deze zomer vouwden we onze handen al voor de heilige Vitus en de heilige Christoffel. Deze week krijgen maar liefst twee heiligen onze aandacht, te beginnen met Clara van Assisi, ofwel Santa Clara, de vrome soulmate van Franciscus, je weet wel, die beroemde heilige die met de dieren sprak en net als pakweg Sint-Nicolaas, Sint-Jozef en de Heilige Maagd Maria te veel voor de hand ligt om in mijn Heiligencyclus op te nemen. Maar vandaag dus de Italiaanse Clara. Zaterdag is het dan aan Rochus van Montpellier.

 

 

 

Ze geven de middernachtmis op televisie, mijn geestesoog kent maar één kanaal, ik kan en wil niet zappen op mijn sterfbed in San Damiano, het jaar is 1252 en ik blik terug op een vroom en zedig leven gewijd aan de armen, ik schoor mijn lange haren af en ging als skinhead door het leven, headbangend op de gratie gods, leefde op water en brood, sliep op de grond met een hoofdkussen van hout, met Frans aan mijn zijde kon ik de wereld aan, samen vette vruchten plukken, god en klein pierke dienen, weg van familiale bemoeienissen, zo bracht ik het licht in menig duister vrouwenhoofd, een kijkdoos in hun brein, in nood openen met notenkraker, 24 uur non-stop de Clara Scifishow, alleen maar science fiction, ver kijken zonder verrekijker, ik ben televisionair, van een fixatie gesproken, gaarne genees ik de wereld van goud- en andere koortsen, ik koortsdans met de duivel en zweet hem uit in een gifbeker, en die schenk ik aan zijn vertegenwoordigers hier op aarde, chiara overwint scuro altijd, hoeveel bloed ons dat ook kost, ik kus de zandman in de foltertuin, ik meisje van Derry, ik de stille prinses, ik de ex van Elon, pretparkmanager en raptorvanger, verloren op een eiland, verloren in de tijd, president van een kaartenhuisje, strafstudie in de ontbijtclub, ik ben een sovjetbeertje bevriend met een krokodil, ook ben ik een cellokip, een neushoorn en een koe, verblindend licht ben ik, als een staak in het oog van de cycloop, koning van het land der blinden, als alleman zwijgt wanneer de wereld schemert, moet de vrouw radicaliseren, de revolutie zie je niet op tv, voor een gezonde planeet zonder de waanzin die ons thans verdeelt, zelfs als iedereen in de wereld zwijgt: SPREEK

Festivalverslag Absolutely Free Festival 2 augustus 2025

Hoog tijd was het om Absolutely Free Festival uit te proberen, het gratis (ofwel 'pay what you can') festival in Winterslag, vlak naast de C-mine. Al jaren is dit een van de belangrijkste showcasefestivals voor het talent van vandaag en morgen, en steeds meer voor het breed uitwaaierende genre van de hedendaagse postpunk. Drie overdekte podia hielden ons droog terwijl het kwakkelweer over onze contreien heersten. De artiesten op de Main Stage kon je allemaal zien, terwijl je tussendoor moest kiezen tussen de twee zijpodia. Mij zag je vooral op XPRMNT. Het festival had al drie bands op Genk losgelaten toen ik aan kwam waaien. Ik startte mijn festivaldag met de aanstekelijke indierock van Gos Rosling, bezield door een zanger met een stem die meteen aan Ian McCulloch deed denken, al heeft de band ook goed naar Vampire Weekend geluisterd. Meezingers als 'Caroline' en 'Somehow/Somewhere' gingen er toch goed in. En plots besefte ik dat ik ze al eens live had gezien, vorig jaar in het voorprogramma van Feeder. Meteen daarna was het complexloos rocken met Rant., een baldadig vijftal met postpunkattitude, woeste urgentie, en een intensiteit die je vooral bij metal vindt. Met zijn kenmerkende rauwe vocals zette de zanger zijn tanden in onze halsslagader, om niet meer los te laten. Dat kan intenser, dacht hij, en dus sprong hij in het publiek om zijn dreigende zanglijnen in het gezicht van zijn fans te brullen. Rant. wins. Fatality.

Na deze twee Belgen ging AF voor het eerst internationaal met Library Card, bekend van die meta-beuker 'Well, Actually'. Vergelijk de zangeres zeker niet met Kim Gordon. Haar parlando deed in elk geval sterk aan Dry Cleaning denken. Dit is een van de leukere postpunkbandjes die onze noorderburen de laatste jaren hebben voortgebracht, dat bevestigden ze met deze retestrakke set alvast. En bands die een lans breken voor transrechten hebben altijd een streepje voor. De single 'Jump Right In' van Ciska Ciska kon me al eerder charmeren en ook live kon de band rond de Gents Ciska Dhaenens bekoren. "Lovers can be haters too", ja zeg, die zin kwam binnen. Dit is vaderlandse indie om heel blij van te worden. Wellicht hebben ze heel wat harten veroverd in het Greenhouse vandaag. Van het Hiqpy had ik nog nooit gehoord maar dat lag aan mij, zo bleek. De band is best populair. Toch konden de rocksongs van dit Amsterdamse viertal mij minder boeien dan die van de andere bands op de Main. Nu eens kabbelen, dan weer beuken, af en toe alsnog scoren. Bijvoorbeeld met dat voorlaatste nummer, waarmee ze Winterslag in lichterlaaie zetten.

Maar toch liever de maniakale postpunk van Real Farmer, een Hollands sloopbedrijfje dat net als shame en Gurriers niets minder dan de totale overgave beoogt. Dat werd aanvankelijk moeilijk, want zanger Jeroen Klootsema moest voorzichtig rond een onverwachte nieuwe bandlid dansen, een klein jongetje dat met zijn Spongebob-gitaar begon mee te spelen. Even stoer als schattig. Na enkele nummers voegde hij zich bij zijn mama en kon de band zich pas echt in de strijd gooien. Ze deden dat met onweerstaanbare knallers als 'Big Stepper' en 'Consequence' en een welgemeende fuck you aan Israël. Ze zouden de laatste niet zijn vandaag. Het Engelse Honeyglaze liet al twee steengoede platen op de wereld los en verbluften in december vorig jaar een uitverkocht (nu ja) Trix Café met een lichtjes betoverende set. En opnieuw werd ik verliefd om hun beklijvende sound. Die strijkstok op de bassnaren bij 'I Feel It All', die muur van noise bij 'Don't', die tegendraadse ritmes van 'Safety Pins', dat aangrijpende 'Burglar', miljaar. En mogelijk is 'Ghost' wel hun mooiste nummer tot nu toe - want dit drietal heeft nog heel wat voor ons in petto. Geef hen een groter podium, want ze zijn klaar voor een groter publiek. Dat waren ze eigenlijk in december al.

Synths, sax, viool, conga's. En daar haalde Sietse Willems een megafoon boven voor wat spoken word. Met Laswerk gingen we voluit voor het experiment. Zowel Belgische als Britse muzikanten namen deel aan deze sessie met als thema: Free Palestine. Deze psychedelische jazztrip was het eigenzinnige intermezzo tussen de durf van Honeyglaze en de dans van Getdown Services. En dansen zouden we. Bij voorkeur met een lauwe pint in de ene en een joint in de andere hand. Met hun vettige maar schrandere teksten, zwoele ritmes en je m'en fous-attitude hebben de Britten zich tot een van de revelaties van het jaar gebombardeerd. Daar zit die dijk van een single 'Dog Dribble' natuurlijk voor iets tussen, maar net als bij Antony Szmierek, die ik twee weken geleden op Boomtown zag, houdt elke song de belofte van pub anthem in zich. Fat Dog op downers, Sleaford Mods op molly, stand-up comedy met scheve dansmoves, of groepstherapie op beats. Getdown Services overtuigde elke dansende ziel op Absolutely Free vandaag. En met 'Dog Dribble', dat maar blééf duren, ging het dak van de Main er finaal af. Een dag later kwam ik ze in het treinstation van Genk tegen. Sympathieke jongens. Ze beloofden dat ze snel terug zouden komen. In december staan ze bijvoorbeeld in de Botanique. Ik zou toch maar een ticketje kopen.

Met leather.head was de door sax gestuwde gitzwarte postpunk vandaag ook weer vertegenwoordigd. Dreigend en bloedmooi tegelijk klonken de bevreemdende klanken. Ergens tussen Maruja en Black Country, New Road misschien, maar vooral compromisloos zichzelf. De schreeuwen van een van de zangers staan, denk ik, voor eeuwig in mijn ziel gekrast. Net voor hun afsluiter 'from the river to the sea' moedigde de frontman ons aan om vooral actie te blijven voeren, want de politiek en de media willen ons machteloos doen voelen. Samen kunnen we het verschil maken. Free Palestine. Vervolgens een van de bekendere postpunkbands, de coolste working class heroes van over het Kanaal. Denk Viagra Boys met uitstapjes naar Zappa, Bowie en pakweg Faith No More. Warmduscher, dat is een vuistslag op je gebit, en nog een, heel het concert lang, anthem na anthem. Want die waren er met hopen: 'Whale City', 'I Got Friends', 'Top Shelf'... Ten slotte speurde de charismatische frontman Clams Baker Jr. de kolkende moshpit die hij had veroorzaakt en dacht hij bij zichzelf: daar ontbreekt nog iemand.

En dan een band waar ik heel hard naar uitkeek. Met Plan 75 bracht The Orchestra (For Now) eerder dit jaar een debuut-ep uit waar de meeste nieuwe bands alleen maar van kunnen dromen. De nummers zijn stuk voor stuk meesterwerkjes, ontegensprekelijk beïnvloed door Black Country, New Road, die zelf de hoge laat van hun twee eerste platen bijlange niet meer halen, dus is er nu The Orchestra (For Now). De natuurlijke cool van de frontman en de bakken talent van zijn orkestje zorgden voor een onvergetelijk concert, waarbij het acht minuten lange 'Wake Robin' de kers op de taart was. Meewoedige violen en piano gekrijs dat door merg en been gaat, lyrics vol culturele knipoogjes, en een dijk van een performance. Dit was een band die ik dit jaar moést zien. Waarvoor dank, Absolutely Free Festival. De Engelse indieband van Porridge Radio was de headliner van deze tweede dag van AFF. Dit was tevens hun laatste concert op Belgische bodem want het sympathieke viertal houdt het dit jaar voor bekeken, na dus nog een uitvoerige afscheidstournee. Het is moeilijk om niet te vallen voor de magische samenzang op hun bloedmooie slackersongs, van 'Sick Of the Blues' tot 'God Of Everything Else'. En zo leverden ze met dit knappe concert de afsluiter van een meer dan geslaagde festivaldag in Genk. Absolutely Free Festival is steeds meer het underground alternatief voor Pukkelpop. Ik wil er in elk geval volgend jaar weer bij zijn.