Wij defecte zielen
snakken naar erkenning.
Een like of een love,
en dat die laatste meme viraal ging,
daar knappen we van op.
Ons profiel een uithangbord van geluk,
al schiet dat real-life ruimschoots te kort.
Keeping up appearances?
We emmeren erop los!
Tot we het weer eens niet eens zijn.
Tot er virtuele klappen vallen.
Een heel trollenleger stuit dan
op mijn machteloze magiër:
You shall not pass!
En onze verontwaardiging? Real or reel?
Leeft de krekel in een filmwiel
als een rat in een rad?
Wie weeft onze waanzin
als een aan te leggen pad
dat naar het woud leidt
waar de wolf woont,
waar we scrollen tot
het einde der tijden of
het einde van de batterij.
We hadden alleen nog duimen,
devolueren tot gewillige swipewezens.
Geen lof voor het leven,
wij schaatsen op schermen
waaronder een schijnwereld rilt,
ontoereikend en ongrijpbaar tegelijk.
Hybride wezens zijn we
en wachten________________________
in het holst van elkaars tijdverdrijf.
We wachten_______________________________
en na een nieuwe melding
wachten we_____________________________________
De roes van erkenning,
een shot dopamine,
de trofee van het wachten________________________________
tot onze schermzucht het opgeeft.
Wachten___________________________________________________
op de loze belofte van verzadiging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten