Elkaar

Waar liggen indrukken die we maakten nu alweer begraven?
De blikken die we wierpen, aandacht die we trokken?
Hoeveel lippen die ik kuste, bestaan niet meer?
Welke woorden die ik ooit sprak, reizen nog rond in je brein?

In welke kleur? Verkleuren ze? En geuren ze?
Of zweven ze zomaar ergens rond, oor in oor uit?
Wie ademt deze loze klanken in & uit?
Wat als niemand de afdruk die mijn schoenen maakten

als gegoten past, voor middernacht,
wanneer de aarde even zucht om alle sporen
van alle personen, ik en jullie, wij en zij, wellicht ook jij,
en alle zoemende informatie, een web

van struikeldraad om ons heen,
je kan er miljoenen keren mee naar de maan en terug...
mocht je willen. Het is een weelde die weegt,
die de wereld wel eens te veel________

Wanneer het waait, moet ik aan je denken,
en wie weet jij ook aan mij.
En elke storm brengt al wie ooit was
en wie is wat dichterbij

elkaar.

Ballonnenvrees 12 februari 2020

 Voor het laatst landde Ballonnenvrees in 't Werkhuys, het café waar het ooit allemaal begon, bijna 7 jaar geleden nu. De 75e editie was memorabel om verschillende redenen. Presentator, poëten en publiek moesten namelijk voortdurend opboksen tegen het vaste meubilair van 't Werkhuys: een groepje stamgasten die beweerden van poëzie te houden maar vooral graag onophoudelijk en veel te luid zelf aan het woord waren tijdens de gedichten. Daar moet Ballonnenvrees niets van weten. Niet zelden moesten dichters de woorden even neerleggen om de praters te verzoeken even stil te zijn. Tevergeefs.

Memorabel dus. Vooral omwille van de kwaliteit van al wat deze avond weer op het podium is gepasseerd. Zo waren er de beklijvende gedichten van Ann Dupont, in het Nederlands, het Engels en zelfs het Arabisch. Haar 'A Tale Of Two Cities' ging over de twee steden die ze thuis noemt: Brussel en Antwerpen. "We have to take our clothes off to have a good time", zong Jill Marchant. Als dresscode kan dat tellen. En of haar mogelijk toekomstige schoonouders aanwezig waren. En dat een gebed en een gedicht dicht bij elkaar liggen. Haar geestige teksten en bindteksten sloegen aan. Zo gingen Woede en Verdriet samen naakt zwemmen, waarbij ze elkaars kleren stalen. En voor het laatste gedicht moesten we onze ogen sluiten. Poëzie voor het geestesoog.

Tijd voor de afsluiter van ons eerste deel. Dia etc. etc., dat zijn muzikant Bart Goeteyn en dichter-filosoof Rafa Grinfeld. Hun tweemansorkestje bestond uit een piano, gitaar, melodica, djembé, loopstation én dictafoon, samenzang en spoken word. Dat politici iedereen willen activeren, zo stelde Rafa, behalve de activisten, die krijgen boetes als ze te actief worden. De clash van ontspannende muziek en opruiende dan weer filosofische teksten was bijzonder. Dit is een geslaagde samenwerking waar we meer van willen horen.

Na de pauze stelde Shari Van Goethem haar tweede bundel Tere Stengels voor, al kregen we ook nog enkele flarden uit haar debuut. Ook las ze enkele interpretaties van beide bundels voor, die durven wel eens ver uit elkaar te liggen. En zo hoort het bij poëzie. Er is zelden maar één manier om gedichten te lezen. Shari's tweede bundel heeft ook een zeer poëtisch doel, namelijk de ledematen leegte te geven. Ook gaat het werk over moeder zijn. Bloedmooie beelden fladderden rond onze oren: spreeuwen die onder de huid wonen, de zon die onderduikt in het waterbed. Dit is poëzie die zielen zalft.

John Brains kennen we van de heerlijk speelse slams waarbij metaforen aan een rotvaart over elkaar struikelen. Vanavond werd er gesnoozet, water gemaakt, zoutvocht verkocht en economisch verantwoord geweld gepleegd. Indrukwekkend hoor. Hozo is een jonge rapper die zin had in een feestje. Zijn rap- en trapnummers brachten ons in verschillende vibes, met gevatte bars en herkenbare boodschappen: Blijf geloven in jezelf en fuck the haters. Het leek zo toepasselijk deze avond... Er was ook ruimte voor wat publieksinteractie en bijna werd er zelfs gedanst. We gaan nog horen van Hozo.

Tijdens het laatste deel evolueerden de schermutselingen naar een hoogtepunt, terwijl dappere open mic'ers er het beste van probeerden te maken. Siep hekelde het alleen maar nemen, niet repareren, maar moest deze tekst verschillende keren opnieuw beginnen door de oplopende ruzies in het publiek. Iedereen wou echt gewoon de poëzie kunnen verstaan, en dat was door die paar rotte appels haast onmogelijk geworden. Weer publiekparticipatie met de #verfhandjes van Sarah Saiku, en lachen geblazen met de gedoetjes van Kris Andréka, één ter ere van Ballonnenvrees, dan een drieluikje over niets, en zelfs eentje over zijn ochtenderectie. Bart Goeteyn solo is Dia etc., er volgde een meeslepend nummer op de piano. Chloe de Nil sloot af met het knappe 'Onverwachte Wending', waarmee ze de laatste dichter op Ballonnenvrees in 't Werkhuys ooit was.

Poëzie blijft het strijden waard. Maar wij gaan voortaan liever shinen op andere podia. Op 27 februari is er een speciale editie in de Cabron. Exact een maand later staan we in Café Boekowski, opnieuw met open mic. 10 april reizen we naar Hoboken, 31 mei naar Boechout (Ballonnenvrees is going places), en dan is er natuurlijk ons grote feest op 25 april: 7 jaar Ballonnenvrees vieren we met een tweede editie van Hedonismuz in 252 cc Ekeren. Tickets & info op de website van het cultureel centrum.

Bedankt aan iedereen die zich deze avond inzette voor Ballonnenvrees. Uiteindelijk wint de poëzie altijd. Ook vanavond.

Yersinia pestis

Helaas. We moeten nodig.

Basisbehoeften zetten poorten open.

Adem uit. Adem in.

Ervaar nefaste verandering.

Schijt je aars rauw. Is er geen belet.

Gevloerd door gevoeg,

in de stoelgang besmet.

Wat baten monddoekjes

als bacillen in bloedbanen rodelen,

zich bollen tot builen

als appels zo groot.

Geen knaagdier met geweten

nu het kikkers en adders regent.

Overal waar ik tuur:

de pest, de walging én de val.

Alles rondom mij ettert en bederft,

roodgebraakte straten meuren naar de dood.

Die regeert als een koningin op haar troon,

wee haar willekeurstoorn.

De toekomst is begraven.

Zwarte rook.

Radio Kelly

Papa verwent zijn aders,
mama drinkt na elke wee.
R. Kelly op de radio
en de kinderen zingen mee.

Mama Medea, pyromama,
steek ons huis toch niet in brand.
Koop wat snoep (geen cyaankali),
maak je kroost nu niet van kant.

Radeloos en verloooren,
een pretje is chlamydia niet.
Bij wie moet papa nu gaan scoren?
R. Kelly op repeat.

 Foto: Manu de Caluwe