Ballonnenvrees 27 mei 2015

Voor de laatste Ballonnenvrees van het seizoen streken we nog eens neer in het hippe café De Kleine Hedonist, waar de porno van de muren druipt. Eindhovens dichter Hans F. Marijnissen opende met mooie woorden uit zijn vele bundels die hij bij Heimdall uitgaf, zoals daar is: Tot Waar Het Wringt. Ballonnenvrees was vanavond 10 op de schaal van Dichter. Eerst kwam woordgoeroe Yannick Moyson een gloednieuwe tekst uitproberen, gevolgd door heel wat van zijn 'classics' en zijn gekende 'cover' van Saul Williams. Dan was er Gust Peeters, die het over een Schotse boeg gooide en in het Engels zijn voorliefde voor hun onafhankelijkheid verkondigde. Gert Vanlerberghe sloot het eerste deel af met een knipoog naar Morrissey, een Franse gouwe ouwe en enkele minder vaak gebrachte gedichten. Tijdens de pauze brachten de Armeense broers van Prins Mysjkin hun eerste dj-set, met onder meer muziek van Moderat, maar ook eigen composities.

Antwerps dichteres Amina Belorf bewees dat ze geen madeliefje was, en dat ze Antwerpen graag zag, maar... Het ging verder nog over mensen observeren op het openbaar vervoer. Teksten die raken. Menno Smit is een Rotterdammer in hart en nieren, maar woont nu in Utrecht en organiseert in Delft. Het opperhoofd van Verzet de Zinnen slamde spitsvondige en vaak hilarische teksten op ons af, gegrepen uit zijn vele bundels, waaronder The Body Mass Index. Geestige man, goede teksten! Voor de derde keer alweer op Ballonnenvrees - en we zien haar graag terugkomen - was er Liesbeth Aerts, van Collectief Dichterbij, met twee sequenties van prachtige gedichten. Punkdichter Joran Jambé sloot de boel af met een wervelende poëzieshow, waarin hij mondharmonica speelde, het publiek meenam in cowboy- en indianenverhalen en verder zowat gans het publiek op het podium riep, zodat ze daar zijn teksten konden scanderen, met kilo's confetti gooien en misschien zelfs nog een dansje placeren. Hans F. Marijnissen bemande de muzikale eitjes. Diests poëet Joran Jambé bakt ze met elke performance bruiner. 

We moesten even bekomen, en dat deden we met een pauze en een prachtige set van singer-songwriter Tom S. Die doet het gewoonlijk met zijn Mooiste Orkest van de Wereld, maar vanavond was het solo. Hij droeg nummers op aan Wannes Van De Velde en Zita Swoon, en trakteerde ons op twee bloedmooie songs uit zijn EP Op een Briefke. Op de open mic waren er Marco Van Dyck, Hans Stockman en De Andere Buitenlander, gevolgd door The Three Stooges Gust, Menno en Hans F., die alle drie bijzonder rock'n'roll uit de hoek kwamen. Prins Mysjkin sloot de boel af met nog een extra lange set heerlijke beats.

Deze zomer doen we geen vaste edities, misschien hier en daar een speciaal geval, maar in september is Ballonnenvrees weer helemaal terug. Blijf ons volgen, blijf naar onze evenementen komen en graag tot dan! Ciao!

Foto's: Gust Peeters

'Als een Ballon' - personages

Voor lezers is het vaak moeilijk om bij het lezen van een roman met ontzettend veel personages er nog aan uit te kunnen wie wie is. In het geval van mijn debuut Als een Ballon valt dat op zich nog mee, maar het helpt zeker niet dat vaak personages die amper van belang zijn toch enkele pagina's spreektijd krijgen. Een van mijn lezers zit halverwege het boek en maakte onderstaand schema om haar te helpen bij het lezen van het boek. Toen ik de karakterisering van Jonathan Coe's personages in twee van zijn romans bestudeerde, voor mijn thesis, maakte ik een gelijkaardig schema. Je ziet hoe op een gegeven moment bijvoorbeeld twee personages 'Els' samenvallen. Op het moment dat de lezer begreep dat deze twee personen een en dezelfde zijn, trok ze de schuine lijn. Dit is wat we als lezer voortdurend doen, vooral wanneer de schrijver met onze verwachtingen speelt. Een van de beste voorbeelden hiervan is nog steeds het geval van Malvina's moeder in The Closed Circle, voor de Coe-fanaten onder ons.

Uiteraard heb ik voor onderstaand schema een SPOILER ALERT, voor wie mijn boek nog moet lezen.

 
Nog even geduld voor wie niet kan wachten op de opvolger. Verdwenen zal dit jaar nog verschijnen.

"Nog een paar honderd meter en ik ben weer thuis. De zon schijnt. Er is geen wolkje aan de lucht. De buren werken in hun voortuin, die gonst van tevredenheid. Boven de straten zwaluwen die gierend hun dansjes opvoeren, hun wilde kronieken schrijven, en elk ander schepsel in snelheid kloppen, hun gevleugelde maaltijd incluis. Huizen staan er burgerlijk en keurig opgeknapt bij. Capsules van gecondenseerd gezinsdrama. Of familievreugde. Hangt er wat van af hoe de wind staat."
uit Verdwenen

Open raam

Er brak iets zonder waarschuwing,

niet dat het ons verraste.

Maar het was daar, onaangekondigd

en sneller dan we dachten.

Onze hoop stapelden we torenhoog,

maar met fundamenten drassig

verschuift de waarheid naar een traag besef,

je kan niet bouwen op verwarring.

Ik speel met je lokken, kus je oor,

klem m'n armen rond je huid.

Mijn handen strijk ik door je haar,

krijg de twijfels er niet uit.

Met een klap als die van een hamer

maakte ik je dromen stuk.

Nu willen handen enkel lijmen

wat er rest van ons geluk.

Ik had woorden te over toen ik naar je kwam,

maar kan nu nog slechts gebaren.

Ik wil terug naar toen we onbekommerd,

ongedwongen één waren.

Leg niet al je hoop in mijn mand,

ik stil slechts tijdelijk je honger.

Ik geef je eerlijkheid, geen zekerheid,

kan de toekomstcode niet kraken.

Het liefst open ik als een bloem,

maar ik blijf halverwege steken.

Je zegt je kent me niet,

ik zeg ik ken mezelf niet,

tracht niet me te doorgronden,

want je breekt me.

Ik vlecht onze angsten in elkaar,

hoop op een koord dat nooit zal knappen.

Onze waanideeën komen voort

uit een drang die we niet snappen.

Zelfs als we beiden open kaart spelen

en uit de biecht klappen,

zal onze band nooit dikker zijn

dan een vislijn. Als hoop verdwijnt,

of wegzakt in een toekomstbeeld

dat reeds vergeelt bij de gedachte

dat vrijheid nooit volmaakt kan zijn,

dat hechte banden steeds versmachten;

als kansen op een open raam

dat dichtslaat want er moet voortaan

ook stilgestaan bij later,

bij ons, bij wijn en water,

bij de kater die in vraagt stelt

of het dit is wat we willen,

bij gaten die we haten

maar nooit deftig kunnen vullen,

en dat open raam dat gaapt,

als een belofte op verlossing,

maar als we vrezen dat we in wezen

niet bevredigen, maar slechts morsen,

hoeveel meer kan het leven dan nog bieden

dan wat nihilistisch wachten

op een teken, of een deken,

om de raamval te verzachten.

Koninginnehapje

Van die dagen dat je geheel onverwachts aan je trekken komt. Er zouden er meer van die soort mogen zijn, als je het mij vraagt, maar mij hoor je niet klagen.

Gisterenmiddag zat ik rustig te lunchen in zo'n typisch koffiehuis annex lunchzaak, waar de hipsters van de 21e eeuw hun middaghonger en masse komen stillen. Een ontlastingsparadijs voor getrimde baarden en opzichtige bretellen. Ik wilde net mijn vegetarische koninginnehapjes aanvallen, toen ik de doordringende blik van een vrouwmens op mijn naar de normen van de bar weinig verzorgde tronie gespijkerd voelde. Een onderbuikgevoel, zeg maar. Een vlugge uitval naar mijn ooghoek leerde me dat mijn intuïtie me geen blaasjes had wijsgemaakt. Een jonge vrouw met kastanjebruine haren en fonkelblauwe kijkers die niet zouden misstaan in een collectie mangastrips, keek me zo subtiel mogelijk aan vanachter het tot in de puntjes gestileerde kapsel van haar vriendje, die tegenover haar zat en me slechts zijn fraaie achterhoofd toonde. Mij niet gelaten. Ik had wellicht het beste zicht op dit tweepersoonstafeltje op vijf meter van het mijne, en als ik me niet vergiste, was ook zij best tevreden met het panorama.

Tijdens de 9 minuten en 44 seconden dat ik me over mijn maaltijd boog, bleef ze occasionele blikken in mijn richting werpen, soms zelfs gepaard met een vermetel lachje. Misschien werd het eens tijd om haar sympathieke signalen van enige respons te voorzien. Geen flauwe glimlach, geen raadselachtige oogopslag. Nee, niets van dat alles. Enkel the real thing was hier op zijn plek. Met een blik gewapend met de meest suggestieve kennisgeving van mijn intenties, nodigde ik haar uit om elkaar wat beter te leren kennen, en wel nu meteen. Een ondeugende glimlach en uiterst gesofisticeerde hoofdbeweging naar een brandpunt dat zich achter me bevond, was haar ondubbelzinnige antwoord.

Op vier meter achter me zaten namelijk de toiletten. Dit kon wel eens een bijzonder aangename middagpauze worden. Eén voor in de top drie. Wie weet. Wel een wat stereotiepe setting voor onze impulsief geplande activiteit, maar als lunchbreak kon het tellen. Ook mijn onderbuikgevoel vertrouwde me toe dat het wel oké was, en de initiële tinteling escaleerde in een amper ingehouden aardverschuiving toen ik de hemelse woorden, "Ik ga even plassen", hoorde. Terwijl ze opstond en net buiten het gezichtsveld van haar vriend gleed, kreeg ik nog een laatste enthousiaste grijns toegeworpen, voor ze me met kordate passen voorbij schreed en in de deuropening van het toilet verdween. Dat was mijn cue. Ik veegde mijn mond af met m'n servet, stootte mijn agitatie tegen de onderkant van de tafel, gromde binnensmonds en liep haar, en de geblutste weerhaan in mijn broek, zonder dralen achterna.

Ze was het damestoilet binnengegaan en toen ze hoorde hoe ik voorbij sjokte, sprong het slot op de deur van haar wc van rood naar groen. Permission to penetrate. Zachtjes duwde ik het deurtje open en ik werd meteen op één van haar warme glimlachen vergast. Ze liet er geen gras over groeien - we hadden dan ook erg weinig tijd - en liet haar handen over mijn t-shirt glijden. Ze rustten even uit op mijn kruis. Terwijl ze met mijn broeksriem worstelde, kozen mijn handen dan weer resoluut voor de opwaartse beweging. Ze schuimden de gladde huid onder haar wollen trui en katoenen hemdje af, tot aan haar strakke, kleine borsten. Een B-cup vermoedde ik. Ze voelden zo zacht aan dat ik er meteen mijn tent had willen opslaan. Het bracht in elk geval het een en ander in beweging. Mijn ondertussen van alle textielballast bevrijde pook schoot meteen in de hoogste versnelling. Onder het hemdje droeg ze niets dan haar bijzonder zachte lichaam. Toen duwde ze mijn handen rustig weer naar beneden, tot ze van onder het truitje verschenen, en zakte ze tot op haar hurken.

Veel tijd hadden we natuurlijk niet, maar erg veel was er nog niet gebeurd. Haar blauwe ogen beloofden dat ze nog iets voor me in petto had. Een soepele tong snelde mijn behoefte tegemoet, als voorbode van haar gretige mond. Lang had ik niet nodig. En dat wist ze. Voor ik het zelf goed en wel besefte, schoot ik mijn kleverige boodschap diep haar keelholte in. Ze keek op. Veegde haar lippen af. Stond recht. Geen woord. Geen kik. Ze verkoos het haar mond voor andere, voor mij veel gunstigere doeleinden, te gebruiken. Nogmaals, mij hoor je niet klagen.

Deze keer keerde ik eerst terug naar mijn tafel. Anderhalve minuut later was ze weer bij haar achtergebleven partner, eenzaam aan zijn tafeltje.
"Zijn we weg?", vroeg hij. "Ik heb al betaald."
"Wat aardig van je", lachte ze. Ze kusten elkaar op de mond. Enkele seconden keek hij haar verrast aan. Dan vervolgden ze hun weg.
"Moet je een kauwgom hebben?", vroeg hij terwijl ze het pand verlieten.
"Graag."

Ballonnenvrees 21 - SPACED OUT

Kom mee feestvieren op de laatste Ballonnenvrees van het seizoen: 27 mei in De Kleine Hedonist!

Tom S.
Amina Belorf
Prins Mysjkin
Yannick Moyson

Menno Smit

Liesbeth Aerts

Gust Peeters
Joran Jambé
Hans F. Marijnissen
Gert Vanlerberghe  

De Nieuwe Lichting

Michel I, Bourgeois I en dat fantastische stadsbestuur van Antwerpen: deze is voor jullie! Besparingen, asociaal beleid, alles voor de rijken, niets voor de armen, geen aanpak van discriminatie en het goedpraten van racisme. We zijn het zat.

Alle dagen hopen. Kom tot leven.

De straten blijven leeg,

wat houdt jullie tegen?

We wegen peis en vree af

tegen dat beetje dat ze graaien.

Steeds meer maar minder subtiel,

maar wie heeft het in de gaten?

Niemand! We staren ons blind

op de zoveelste staking,

bijten onze tanden stuk

op de verwijten die we 

onophoudelijk braken. 

Een vuist gebald met vertrouwen,

de regering doet dat lang niet slecht.

Steek je handen uit de mouwen,

de Bank is onze Kerk,

Arbeid en Consumptie

de goden die we eren.

Op het altaar van Democratie

offeren we Respect, keer op keer.

Twee opgestoken vingers,

een hand in het gelaat.

Onze leiders zijn sociaal,

waarom zijn we dan zo kwaad?

Genoeg! Gedaan met mensen pluimen, 

hier start het verzet.

Wij zijn het beu om steeds de baan te ruimen,

het is aan ons, kom uit je bed.

Winterslaap en niet content,

indexsprong nog voor de lente.

Wie graait, die zaait, die oogst een nood.

Een strooptocht en non-stop gestook.

Een helfie om zieltjes te winnen,

en ons na afloop in de rug te springen.

Beloftes om het op te lossen,

excuus om wat met haat te morsen.

Neoliberaal of neofascistisch?

Wie spreekt een andere taal,

wie leeft alsof het niets is?

Kritiek en oppositie nog net niet illegaal.

Verdrinken in onverdraagzaamheid,

Berber, Griek en Waal.

Relatief?

Ouwe afgeleefde zagen

vullen hun eeuwenlange dagen

met het binnensmonds klagen

over wat ze kennen noch verdragen.

Altijd prijs als we ze vragen

wat er dan toch zo hard knaagt als

ze gebaren naar een dame met bedekte haren

of een man in wit gewaad en met een baard.

Vanwaar die haat, of toch
dat onverdraagzaam staren?

"Alles vervaagt in deze stad,

en we gaan slapen, maar moeten waken.

Maar nu is het te laat." Mens, wat klaag je?

Je trage hersenlagen

baden in vaag verbaal gepalaver,

in raadkamers waar taal vaak

afgebakend en basis.

Argumenten zijn het noorden kwijt,

draaien rondjes en ontaarden

in losgeslagen scheldtirades

gesplitst in onze magen.

Projectielen die slecht afgesteld

maar net zo zeker raken.

Wat woorden en wat lomp geblaat,

niet eenmalig, maar dagelijks.

Ballonnenvrees 1 mei 2015

Het was gezellig op Feest van den Boom, het jaarlijkse feest dat 't Werkhuys traditioneel op 1 mei organiseert. We zitten midden in de Week van de Amateurkunsten, en voor het Liefhebber festival verzamelden Fameus en artistiek en organisatorisch duizendpoot Eric Vanthillo een hele hoop artiesten van allerlei pluimage om in twee sessies een groep bezoekers door het hele complex te loodsen. Het werd een wonderlijke reis boordevol dans, zang, poëzie en flamenco, in een zigzaglijn naar de Muziekboom, op de binnenplaats. De Kleine Prins was onze gids, de clowns duwden ons trappen op en af, gangen door, met steeds een nieuwe ontdekking, steeds een nieuwe verrassing achter elke hoek. Shari Van Goethem en Gert Vanlerberghe brachten fluisterpoëzie als cadeau voor de boom, dit in een donkere, naar wierook geurende kamer, te midden van de buikdanseressen van Bailo en het koor van Notches. Het publiek lag te rusten op knusse dekens, met de ogen gesloten. Mooi effect. Iets verderop doorkliefden Gerts woorden de denkbeeldige rotsen, van op zijn fort van meubilair, na een intense flamencosessie. We kwamen tot een apotheose aan de boom op het binnenplein, ondertussen gezellig gevuld. De Prins opende zijn tas en schenkte alle cadeau's aan zijn geliefde boom.

Ballonnenvrees had zich ondertussen in de Theaterzaal gevestigd en opende met een tekst van Gert Vanlerberghe, die hij opdroeg aan Creatief Schrijven. Gitaarmeisje Kathy Vanhout is bijzonder druk in de weer deze Week van de Amateurkunsten. Ze trad vandaag maar liefst drie keer op. Snel speelde ze een van haar prachtige liedjes, waarna ze alweer naar Ekeren vertrok. Vervolgens brachten verschillende andere dichters een tweetal gedichten. Nederlandse kleinkunstrevelatie Iris Penning trakteerde ons op een ode aan Vincent Van Gogh. Turnhouts stadsdichter Tom Driesen ging voor publieksparticipatie en nieuw werk, maar sloot af met zijn gekende Noah-tekst. Als kers op de taart was er Maud Vanhauwaert, winnares van de publieksprijs Herman De Coninck, en bekend van het tv-programma Iedereen Beroemd. Ze vuurde enkele teksten uit haar nieuwste bundel op ons af en leende vervolgens Iris' gitaar om er met twee simpele akkoorden kracht bij haar tekst te zetten. Tot slot vroeg ze enkele woorden van het publiek en improviseerde ze een verhaal over hagedissen en komkommers. Zeer amusant.

Er stonden verschillende artiesten op Feest van den Boom, die we helaas niet allemaal kunnen vermelden. Erg leuk was de band Just Married. Er werd stevig gedanst. En ook percussionist Joeri Wens toonde zijn kunnen op de Tombak, een Iraans instrument. Voor zijn tweede arrangement kreeg hij begeleiding van Gert Vanlerberghe, die 'Mirage' inzette.

We veranderden van locatie en belandden in Café Ami, waar Bart Verhoeven opende met een sterke set gebalde poëzie. Gert mengde oude en nieuwe teksten, en werd voor 'Pianomeisje' door niemand minder dan Tom Driesen begeleid op de piano. Antwerps dichter Bert De Meulder had in 't Werkhuys al teksten over de meikever en zijn 'zakgedicht' over een boom gebracht, en had nu onder meer een cover voor ons klaar staan. Hij speelde 'Working Class Hero' van John Lennon, zeer toepasselijk op deze eerste mei. Ondertussen zwoegde tekenaar Idris Sevenans aan zijn 'eurodeals': knappe schilderwerkjes die hij effectief voor €1 het stuk verkocht. Iris Penning sloot het eerste deel af met een indrukwekkend experiment met haar loop station - zeer straf! Zo speelde ze onder meer 'Onvoorstelbaar Onvoorspelbaar', van haar laatste EP.

Het tweede deel werd geopend door Shari Van Goethem, die enkele van haar allerbeste teksten voor ons in petto had, en in haar geval betekent dat een hele traktatie. Ze was al heel de dag met mij onderweg, eerst met de Prins en zijn Boom, vervolgens Ballonnenvrees in 't Werkhuys en nu ook in Café Ami. Dit was dus zo'n beetje 'haar' editie. Kathy Vanhout was terug uit Ekeren en speelde twee gekende liedjes, maar toonde ook dat ze met poëzie goed overweg kan. Tom Driesen deed eens iets anders en ging steevast voor poëzie, waar hij anders meestal vooral slamteksten brengt. Hij sloot af met zijn kartontekst, die ik ondertussen op heel korte tijd drie keer heb gehoord. Zeer sterke performance, ook al was hij weer zijn chaotische zelf. Maar zo hebben we hebben graag.

Von Solo stond alweer voor de vierde keer op Ballonnenvrees, als het niet meer is, en vanavond leek hij rechtstreeks uit een roman van Hunter S. Thompson te zijn ontsnapt, met zijn oranje zonnebril en bontjas. Met een hamer sloeg hij een beeldje aan diggelen, waarna hij besloot: "De kop is eraf!" Maar hij had nog andere attributen bij, zoals een Leninposter, die hij weggaf aan wie kon raden waarover een van zijn teksten ging. Vooral zijn bekende tekst 'Porno' was weer sterk, en verder was dit een van de smerigste performances die hij al gaf. Vloeistoffen stroomden onophoudelijk uit alle lichaamsholten. Gelukkig voor ons was dat laatste slechts in zijn teksten. Altijd een hele revelatie op het podium, die Von Solo. 

Na de pauze was er weer een open mic. Jelle Vanacker heeft zijn artiestennaam omgedoopt tot Burning Solo. Hij bracht een zeer leuk en fris nieuw nummer. Ook Kempisch komiek Wouter Van Peer heeft nieuw werk en hilarisch dat dat was, en goed dat dat zat! Lieve Tilkin had een sonnet van Edna St. Vincent Millay klaarstaan, en ook open mic regulars Hans Stockman en De Andere Buitenlander waren op post. Dorien Vanlerberghe bracht oud en nieuw werk, en Marco Van Dyck droeg een tekst op aan Marc en Maya van Café Ami. Gust Peeters haalde er Iris Penning bij en samen lazen ze zijn tweestemmige gedicht voor. Dit was weer een topdag, heel vermoeiend, maar indrukwekkend. We zijn er gauw terug, op 27 mei in De Kleine Hedonist, tot dan!

Foto's: Gust Peeters en Walter Van den Eynde