Ze woont in mij

Er woont een vrouw in mij:

onderhuidsgenote.

Is zij toekomst of verleden,

komt zij spoken of me klaarstomen

voor een leven op het droge,

programmeert zij vast mijn dromen?

Ze verhuist niet, ze trekt in,

dan bezet zij alle kamers,

schildert ze in kleuren waar

ik toch nooit aan zal wennen.

Slapen doet ze in mijn hart,

de lakens reeds vervangen.

Ze nestelt zich in geuren

die ze weet zijn van een ander.

Het hart is een palimpsest,

ettert uit doorligwonden,

kweekt dromen als asbest

in erkers en in kerkers

van al wat was

en nog moet komen,

nog moet rijpen,

al ontbonden,

inventaris van penarie.

Er woont een vrouw in mij,

achter tralies.

Monthly singles chart

French quality music at #1 this month! At #2 there's the reincarnation of the late Mars Volta, joined by Red Hot Chili Pepper Flea: Antemasque! There's also an ex-Pepper in the list.

1. Alcest - Délivrance
2. Antemasque - People Forget
3. The Horrors - I See You
4. Swans - A Little God In My Hands
5. The Antlers - Palace
6. The Black Keys - Fever
7. John Frusciante - Scratch
8. The Notwist - Kong
9. Kaiser Chiefs - Coming Home
10. Owen Pallett - The Riverbed
11. Steak Number Eight - Ashore
12. Klaxons - Atom To Atom
13. Dum Dum Girls - Rimbaud Eyes
14. Raketkanon - Anna
15. Queens Of the Stone Age - Smooth Sailing
16. Have a Nice Life - Defenestration Song
17. Broken Bells - After the Disco
18. Pearl Jam - Getaway
19. Ben Frost - Venter
20. Afghan Whigs - Alghiers
21. Rhinos Are People Too - Pelkuri
22. Stromae - Ta Fête
23. Arcade Fire - We Exist
24. Pixies - Greens and Blues
25. SOHN - Artifice
26. Double Veterans - Beach Life
27. Amatorski - Hudson
28. The National - Lean
29. The Spectors - Nico
30. David Bowie - Love Is Lost (James Murphy's Hello Steve Reich Mix)

A shot of Italy! Pasen in Lombardije

In het paasweekend wordt de nood me even te hoog en zak ik dus nog eens af naar mijn teergeliefde Italië. Deze keer bezoek ik de noordelijke streek Lombardije, waar ik meer dan twintig jaar geleden voor het eerst voet zette, op een daguitstap naar Milaan. Deze keer wordt het Bergamo, een klein, gezellig stadje niet ver van de Alpen. De Città Bassa heeft weinig bijzonders te bieden, op enkele piazza's en kerken na, alsook een klooster met aangename binnenplaats. Rustige, smalle weggetjes leiden naar de Città Alta, het historische centrum van de stad. Aan een oude stadspoort, bewaakt door een gevleugelde Venetiaanse leeuw, kijk ik uit over de benedenstad met meteen aan de horizon de reuzen van de Alpen, al dan niet besneeuwd.

Het is nogal fris voor eind april. Gelukkig bevestigen de smalle steegjes, renaissancegebouwen en piazza's met fonteintjes dat ik wel degelijk in Italië zit. Bergamo kent de pittoreske gezelligheid van andere Noord-Italiaanse steden als Mantua, Verona en Padua. De kerken, torens en loggia's doen ook wat aan Bologna denken. Het centraal gelegden Piazza Vecchia biedt al meteen dat clichébeeld van Italië waar ik nood aan had. Een massieve toren, een monumentale trap en een open loggia vormen het Palazzo della Ragione. De Torre Civica is 54 meter hoog en bevat de grote klok Il Campanone. Ook opvallend is de witte leeuwenfontein, de Fontana del Contarini. Naast een standbeeld van de dichter Tasso ligt het Caffè del Tasso, waar ik van een cappuccino slurp, alvorens onder loggia door te stappen naar de schitterende Santa Maria Maggiore.

De façades van deze kerk en die van de Cappella Colleoni, die er net voor staat, zijn rijkelijk versierd met beelden, vensters en wit en roze marmer. Het mausoleum van de kapel herbergt de tombe van 'condottiere' Bartolomeo Colleoni en die van zijn dochter Medea. Zijn eigen grafmonument is meesterlijk versierd. Nog schitterender is het interieur van de kerk, met in de hoogtes mooie fresco's en zwermen van engelenbeelden, verder prachtige schilderingen en wandtapijten. Op hetzelfde plein staan nog het schattige Battistero en de witte Duomo, het 16e-eeuwse schilderijen van onder meer Cariani en Moroni. Ook de fresco's in de koepel mogen er wezen. Bovenop die koepel, aan de buitenkant, pronkt een gouden beeld van de patroonheilige van de stad. Kers op de taart is de gouden en marmeren pracht en praal van de eucharistiekapel. De winkelstraat Via Colleoni brengt me tot een klokkentoren versierd met een opmerkelijk wapenschild. Hierachter ligt de Citadella.

Even later spreek ik af met Paola. Ze laat me de rest van de stad zien, waarna we het massieve fort Rocca beklimmen. Tussen de vele kanonnen hebben we een verbluffend zicht op de Alpen. De heuvels in nu! Bovenop een van de omliggende heuvels liggen de ruïnes van het Castello di San Vigilio, 500 meter boven het centrum van de stad. Bergamo ligt zwijgzaam ver beneden ons en de horizon pronkt met haar grillige bergen. Op een heldere dag moet het uitzicht nog veel mooier zijn, maar nu kunnen we ook al best tevreden terugkeren. Back in Bergamo drinken we nog een cappuccino (Paola) en een Chouffe (ik) in een Ierse pub, dol als we zijn op onze eigen nationale dranken. We dalen weer af naar de Città Bassa en Paola zet me af aan het station. Ik heb geen idee waar en of ik zal slapen, maar ik vergroot sowieso mijn kansen als ik afzak naar Milaan, de tweede stad van Italië, 50 km verderop. Meer hotels en meer te doen mocht er geen bed meer vrij zijn op de vooravond van Pasen.

Het station van deze grootstad is een architecturale spierbundel, een veelvoudige triomfboog, één en al mannelijkheid en superioriteit uit de tijd van Mussolini. Ik laat me wat verdwalen in deze wereldstad, die een heel verschil is met het slaperige Bergamo, waarvan de binnenstad in je broekzak past. Het is zaterdagnacht en ik ben moe maar ik laat Milaan over me heen razen als een sneltrein. Op de Piazza del Duomo treed ik in de voetstappen van m'n zesjarige ik. De façade van het Dom schittert in al zijn barokke glorie. Deze reusachtige stekelige driehoek is rijkelijk versierd met duizenden beelden die bijbelse taferelen uitbeelden. Binnen houdt een gemijterde grijsaard een mis voor televisie. Dan hebben we dat ook eens gezien. Zeer knap is ook de kruisvormige Galleria Vittorio Emanuele II, de poepsjieke galerij waarvan het kruispunt door een massieve metalen koepel wordt bedekt. Op het Piazza della Scala kijkt Leonardo op me neer. Het wereldbefaamde Teatro alla Scala spuwt een grote kudde beau monde uit op de boulevard, die bezaaid is met de bekende modeshops van Milaan. Iconisch zijn de gekleurde beelden van naaimachines die je hier overal vindt, een beetje in de stijl van de saxofonen in Dinant. Het is een stad waar grootse monumenten elkaar afwisselen en mode en m'as-tu vu de eerste viool spelen.

De morgenstond heeft cappuccino in de mond. Het is Pasen, het is stralend weer. Mijn wandeling begint op het Domplein. Ik loop het hele gevaarte rond en vergaap me aan de beeldenweelde en de karakteristieke pinakels. Langsheen palazzo's en kerkjes bereik ik het kruispunt Piazza Cordusio, met bank- en postgebouwen en een wandelboulevard naar het machtige Castello Sforzesco, voorafgegaan door een ruitersstandbeeld van Garibaldi, een wit modern expocomplex en een enorme fontein. Het kasteel heeft gigantische afmetingen, telt de opmerkelijke Torre Filarete, versierd met veelkleurige wapenschilden van draken die vurige figuren spuwen, twee kolossale ronde hoektorens, en enkele wijde groene binnenpleinen, opgevrolijkt met moderne beelden van vogeltjes, in alle kleuren. Op het centrale Piazza d'Armi sta ik oog in oog met drie fraaie gebouwen, de Torre di Bona di Savoia, de Rocchetta en het Corte Ducale. Achter het reusachtige renaissancecomplex strekt zich het Parco Sempione uit, met onder meer de in opdracht van Napoleon gebouwde Arco della Pace, een typisch neoklassieke triomfboog.

Onderweg naar het volgende pronkstuk dat Milaan rijk is, passeer ik het groene Noordstation, ondersteund door rode pilaren. Iets verderop staat Bramantes meesterwerk Santa Maria della Grazie, uit de late 15e eeuw. Dit is werkelijk een pareltje. Naast de kerk wil ik in het museum het wereldberoemde schilderij van Da Vinci gaan bewonderen, maar de tickets voor Het Laatste Avondmaal zijn helaas uitverkocht op deze dag van Jezus' verrijzenis. Verder naar het zuiden vind ik de middeleeuwse basiliek Sant'Ambrogio, met twee verschillende torens en een plechtig atrium. Voor de nabijgelegen Tempio della Vittoria staan enkele antieke zuilen. Ik wandel de universiteit voorbij en ga in de kerk van het Monastero Maggiore de fraaie fresco's bewonderen, daarna is het verder zuidwaarts naar de imposante kerk San Lorenzo Maggiore, die je achter een tralies van zestien antieke zuilen kan bezoeken. Voor dit vroegchristelijke godshuis toont een bronzen keizer Constantijn zijn spierballen. Net als in de vorige kerken is er een paasviering aan de gang. Iets verderop staat nog de Sant' Eustorgio, een mooie kerk met slanke klokkentoren en interessant baptisterium, dit alles in een rustige, groene en ook wat alternatievere buurt. Ik keer tevreden terug naar het centrum, want ik heb even genoeg kerken gezien! Een tienermeisje kotst in het gras. Een man met compleet misvormde voeten bedelt op het voetpad. Op het Domplein snorren legerwagens voorbij.

Ik passeer nog de opmerkelijke Santa Maria della Passione - om het echt af te leren - onderweg naar de Giardini Pubblici, een rustgevend park met watervalletjes, sculpturen en Leopoldo Pollacks sierlijke Villa Reale. Even uitblazen. Dan neem ik de trein terug naar Bergamo, waar ik een lange stadswandeling maak, zowel in de boven- als de benedenstad. Er is veel meer volk dan gisteren en onder de loggia van het Palazzo della Ragione wordt een markt gehouden. Noemenswaardig zijn nog de 14e-eeuwse kerk Sant'Agostino en de gelijknamige 16e-eeuwse stadspoort. Op de heuvel prijkt de Rocca.

Eventjes dineren en dan op zoek naar een hotel. Ik stuit op een bijzonder voordelige deal waarbij ik een heel appartement voor de nacht heb, voor vrij weinig geld. In de bar ontmoet ik vier Nieuw-Zeelanders. We drinken Italiaans bier, tot een oude Serviër zich bij ons voegt en ons pas écht te drinken geeft. Hij heeft een grote fles bij waar normaal water in zit, maar eigenlijk is het pure slivovitz, met zo'n 50° aan alcohol. Gets you drunk in no time. Hilarische avond, waarin de heren me kennis laten maken met de Nieuw-Zeelandse rockers van Déjà Voodoo, terwijl een wolkbreuk Bergamo er voor de rest van de nacht en de volgende morgen van langs geeft.

Te Vermijden

Ze vindt troost in het gejammer van A Great Big World

En aan de Huidevettersstraat gaat ze altijd door 't rood.

Bloemen, liefst rozen, zijn het hoogste geschenk.

Vraag haar zeker niet wat ze over theater denkt.

Post-rock wordt ze kribbig van, er wordt niet in gezongen.

Bier is ongezond, klinkt het uit haar pikzwarte longen.

Stemmen doet ze blanco, wat kan haar de wereld schelen,

Zolang ze kan gaan shoppen en met haar nieuwste smartphone spelen.

Alle mannen zijn dezelfde, maar dan zelf zo vastgeroest

In staalharde stereotiepen, feminisme opgedoekt.

Laat de krekel je behoeden voor alweer een flater:

Iets beginnen met Chantal staat slechts garant voor katers.

Bij Nachte

Elke nacht draai ik me vijfentachtig keer om,

Maar om jou eruit te krijgen moet mijn lijf uit de kom.

Ik wacht weken, maanden, jaren, maar de wrange smaak blijft.

Scholen vissen in het water, maar ik hou het hart stijf.

Geen idee of er ooit nog iets beters komt opdagen,

Als je wil, kan ik het aan mijn helderziende tante vragen.

Koffie dik zeiken, projecteer je natte dromen op je toekomst.

Of sorteert karma voor je alle diarree die je nog toekomt?

Slaappillen zetten me op de nachttrein naar wat-als?-land,

Hypathetisch hypochondrisch, duizend angsten voor de nacht valt.

Ik drink slivovitz, efficiënt als kerosine,

Mist z'n doel niet om een comateuze nacht te beginnen.

Ik vaag je uit als krijtlijnen op een volgekribbeld bord,

Maar de dageraad maakt jou weer koningin en mij de zot.

Update april 2015: Een jaar later breng ik dit gedicht op het dak van het MAS, met muzikant Smaed als 'cool bystander'.

Pianomeisje

Zonden die jij steeds verbant naar de nacht

Hebben het reeds tot de ochtend gebracht.

Kleerscheuren schreeuwen om verse aandacht.

Dat je toonladders liegen, had ik nooit gedacht.

Ik verlies me elke dag weer in jou

En hoe je steeds flirt met de grenzen van trouw.

Welke man kon je vannacht weer bekoren?

Twijfels die knagen, ik voel me verloren.

Jouw partituur slaat een bres in de dijk.

Oeverloos geduld zinkt nu weg in het slijk.

Zijn mijn vermoedens een fictie of echt?

Is het mijn wanhoop of speel je heel slecht?

Ik wil je maar stop met de dans te ontsnappen.

Mijn ziel, bekaf, dient weer naar adem te happen.

Laat die piano, dat klankbord van passie,

Een allegro van lust, elke sext een confessie.

Ons lot mag niet van de stemvork afhangen,

Of van de toonladders van je verlangen.

Zijn je capriccio's nog niet geblust?

Kruip weer ons bed in en geef me een kus.

Ballonnenvrees 9 april 2014

Het is 10 april en dus blaast Ballonnenvrees vanavond haar eerste kaarsje uit. Hip hip hoera! Het feestgedruis werd gisteren reeds ingezet met de achtste editie van Ballonnenvrees, die ging voor de tweede keer door in het magische café De Kleine Hedonist. Te midden van een ballonnen- en confettivallei, waar blauwe Vlaamse reuzen waken.

Na de eerste drie-vier zinnen uit het boek waar het allemaal mee begon, Gert Vanlerberghes Als een Ballon, opende Turnhouts schrijfster Liesbeth Aerts met enkele pakkende gedichten en een zeer smakelijk kortverhaal boordevol zorgvuldig uitgedokterde slapstick, door haar tot kunst verheven. Vervolgens bracht Gert Vanlerberghe enkele van zijn gedichten, zoals het politiek getinte 'Zweefgetouw' en 'Mirage', wat hij meestal met gitarist Jelle Vanacker ten berde brengt.

Bijna enkel prijswinnaars op deze feestelijke editie! Zo volgde Nicole Wielandt met een wel heel korte set, waaronder haar winnende gedicht. In de poëzieweek in januari won ze namelijk de poëziewedstrijd van het Herentalse Collectief Maksimaal, een initiatief van de heer Jef Louisa Versmissen, ook geen onbekende voor Ballonnenvrees. Poëziepiraat en bezieler van rockband The Greatest Handshake Joran Jambé was ondertussen de plaats van dichterlijk delict komen binnenstormen en mocht, na zijn stembanden eerst te oliën met Duvel, vervolgens op het podium aantreden. Met de mondharmonika in de aanslag blies en brulde hij slams over cowboys en indianen, over Repelsteeltje en mijnwerkers in de micro. Slammers hebben het voordeel dat ze 'meezingers' op hun palmares hebben staan en zo werd het publiek ook vriendelijk maar luidruchtig verzocht om de teksten mee te scanderen. Overweldigende performance, u ziet hem nu zaterdag terug op de allerlaatste editie van De Sprekende Ezels in Turnhout, met ook nog onder meer Dorien De Vylder, Wouter Van Peer en Gert Vanlerberghe!

Nog twee acts voor de pauze. Twee muzikale acts nog wel, want Ballonnenvrees heeft een draagvlak voor werkelijk alle kunstvormen. Duizendpoot Nabil Khazzaka is weer met compleet andere zaken bezig dan toen hij de vorige keer op Ballonnenvrees stond. Hij was er al bij op de eerste editie, exact een jaar geleden, en dit is alweer zijn derde passage op het poëzie-evenement. Hij bracht 'Sugarcube', een explosie aan meerstemmige zang door middel van een loop system, waarna hij afsloot met een knaller van een hip-hopsong over een zeker Jerommeke. Want hip-hop moet niet altijd over swag en shizzle gaan. Vlak voor de pauze kroop Sam Dams, frontman van de veelkoppige band Second Son Sam, nog achter zijn gitaar voor het eerste deel van zijn solo-optreden. Hij bracht onder meer 'Footprints In the Snow', een van hun meest catchy en emotionele nummers.

Na de pauze opende Gert met zijn Cobra-gedicht en vervolgens mocht Gust Peeters aantreden, die een van zijn gedichten opdroeg aan Dorien De Vylder. Is dat niet sympathiek? Vervolgens Johanna Pas, die Woordwasdraad-genote Runa Svetlikova verving, met alweer ijzersterke poëmen en zelfs enkele holebimoppen! Dorien De Vylder kwam helemaal uit Gent om ego's te verkopen, in alle vormen, kleuren en maten. Ze bracht ook haar winnend gedicht voor de SOET! Poëziewedstrijd en zelfs een gedicht dat ze diezelfde dag nog had geschreven. Indrukwekkende set! 

Dan was er het fenomeen Geert Briers, die enkele gedichten voorlas uit zijn dichtbundel Rots Me In Al Je Brandingen en Gert uitdaagde tot het schrijven van nog een gedicht over Portugal. Ook Magda Thomas moest helaas forfait geven, maar gelukkig bood zich tijdens de pauze een ander derde van Woordwasdraad aan: Stefan Heulot. Hij bracht een zeer raak kortverhaal over de Eerste Wereldoorlog. Charlotte Van den Broeck stond al voor de derde keer op Ballonnenvrees en zou eigenlijk iedere keer moeten meedoen. Met onder meer een gedicht over dinosaurussen en fossielen, dat ze aan haar Gedempte Tongen-kompaan Gert Vanlerberghe opdroeg, zorgde ze voor een zoveelste hoogtepunt van de avond.

Een muzikaal talent als Sam Dams in huis hebben en hem maar voor drie nummers laten komen, zou niet zo verstandig zijn. De man bracht nog enkele covers, onder meer van Arctic Monkeys, en eigen werk, en eindigde met een stevige klassieker, de grote meezinghit van de Wolf Banes. Want kan een mens genoeg vrouwen en wijn hebben? Na de laatste pauze kwam ook het Antwerpse grindcoregezelschap Drink My Puke enkele songs akoestisch brengen. Zo was er een cover van de Spice Girls en eigen misselijkmakend werk met titels zoals daar zijn 'IJskast' en 'Gemarineerde Kak'.

Ballonnenvrees gaat nog even stevig door tot de zomer. Op 1 mei is er Feest Van den Boom in 't Werkhuys en op 9 mei staan we op onze vierde locatie, café Ami, met onder meer ex-stadsdichter Peter Holvoet-Hanssen en slammers Sascha Reunes en Den Dzjiezus. Be there, want anders zult u zich dat toch maar eeuwig beklagen!

Foto's: Robin Voet, Gust Peeters en Johanna Pas