Ruis

Op algemeen verzoek. Na negen jaar zet ik eindelijk deze tekst online, al die tijd alleen maar in vier stukken op de blog te lezen. 'Ruis' bestaat uit 'Losse woorden' (2015) (voorheen 'Star dwars', maar wat een lelijke titel), 'Ondanks alles' (2014), 'Ondanks alles bis' (2015) en 'Morgen strijk ik je glad' (2015).

 

RUIS

 

Er is te veel ruis tussen jou en mij.

 

De impact van zeep tegen het doucheraam,

en ik zie de verwijten op de spiegel staan,

gekerfd als de landen in de palm van mijn hand.

Ze voeren strijd met de mijne,

brengen hun buit terug naar hun kamp.

 

De impact van taal.

Je schiet met losse woorden,

slaat kraters in mijn oren.

Ze worden wormgaten langs

beide zijden van mijn kolkende kop.

Clusters van verwensingen,

een sterrenoorlog waar

slechts verliezers, en toch zo koppig

met onze gesloten geesten in het zand.

 

Er is plaats genoeg, want

de wapens zijn voorgoed opgegraven.

Met de korrels die we uit geweerlopen

haalden, vulden we onze oren.

En lieve woordjes zijn nu

een glimlach in het duister,

missen hun doel met lichtjaren,

omdat we slechts nog drek kunnen horen.

 

Er rest ons niets dan in het stof bijten.

Twee reuzen die rood aanzwellen,

en dan verdwijnen.

Er is te veel ruis tussen jou en mij.

 

En hoe is het mogelijk dat we hier weer zijn beland?

Na getrokken messen en lessen, eloquente lijnen in het zand.

Allebei een hoog ontwikkeld empathisch vermogen,

afspraken en smeekbeden voor dovemansoren.

De toekomst leek de moeite niet toen we elkaar belogen,

met de monden die de twijfels uit verlamde lijven zogen.

Wij hadden elkaar, dat was genoeg, dat was een harnas

tegen de filters op onze dromen, en de leegtes van een canvas.

Ik mag de waarheid niet ontkennen maar ik doe het telkens weer.

 

Maar dat heb je met bedrog.

Het is geen tweerichtingsverkeer.

En het gaat niet meer.

Elke keer besef ik weer.

Het gaat niet meer.

 

Ondanks alles.

Ondanks alles.

 

Het gaat niet meer.

Elke keer besef ik weer.

Het gaat niet meer.

 

Ondanks alles.

 

Want hoe is het mogelijk dat we hier wéér zijn beland,

met de messen geslepen, minstens drie in elke hand.

Empathie lijkt voortaan ook bij wet verboden,

escalatie sneller dan de zwarte weduwe kan doden.

Een toekomst gitzwart, wat blijft er nog over van de plannen

die we maakten toen de liefde ons nog wist te overmannen?

Een harnas voor een lege kamer, wij hebben die verlaten.

Mijn woorden zijn een sluipend gif en die van jou slaan kraters.

Zelfs als de waarheid echt geen twijfel baart, laten wij de hoop niet varen,

en met een hart dat gonst van tederheid vliegen wij elkaar in de haren.

ER IS TE VEEL RUIS TUSSEN JOU EN MIJ.

Hou ik van je als raven van ruïnes

of als ratten van een zinkend schip?

Je bent een vlek op mijn ziel,

de zwarte rand van de nagel

die ik niet wil afbijten.

Er staat meer op het spel dan

wat boze woorden die zich met weerhaken

vastbijten in ons verbond,

luizen in de pels van onze toekomst.

We gaan allemaal dood,

zo ook de hand die nu in de mijne zwijgt.

Ik spreek je taal niet, ken je verhaal niet.

Maar morgen gaat het vast beter.

Morgen strijk ik je glad

en overstem ik de ruis tussen jou en mij

met meer WIJ.

Foto: Dirk Cornelis

Festivalverslag Live /s Live 30 juni 2024

Dit wordt niet de zomer van de grote festivals voor mij. Best Kept Secret, Rock Werchter, Pukkelpop. Ik laat het allemaal passeren. Wel kies ik een dag Live /s Live, sinds vorig jaar ons eigen grote festival in Antwerpen. Al kan je het moeilijk een festival van de grote beloftes en ontdekkingen noemen, op enkele namen op podium Dageraad na. Letterlijk elke band op het hoofdpodium van zondag zag ik al één of meerdere keren live. Er zitten echter enkele persoonlijke favorieten tussen, maar ze komen dus iets te vaak uit de nostalgische doos. De jonge beloftes zie ik wel in Trix, de AB of de Botanique.

Het was niet dat ik er echt op zat te wachten, Zornik live zien in 2024, maar ik heb me toch geamuseerd. De Limburgse band vuurde de ene rockhit na de andere op ons af. Sommige nummers, zoals 'It's So Unreal' en 'Goodbye' klonken best gedateerd, terwijl een 'Believe In Me' of 'Hey Girl' net heel goed overkwamen. Frontman Koen Buyse zweepte het wat makke publiek op en er volgden enkele meezingmomentjes, bijvoorbeeld bij het bommetje 'Scared Of Yourself', dat nodeloos werd uitgesponnen. Ook al was ik als tiener vooral fan van de eerste platen en had ik bij de emoperiode al afgehaakt, met een meezinghit als 'The Backseat' kan je uitpakken. Verschillende nummers deden me wegdromen naar andere bands uit die periode, met name Placebo en Muse. Met Zornik had België iets gelijkaardigs, maar dan minder straf, en misschien een tikkeltje te aanstellerig. Zornik zorgde voor een fijn weerzien, met bijna enkel oude hits, al werd niemand op dat vroege middaguur weggeblazen.

Dat gebeurde ook niet helemaal met K's Choice. De band rond de broers Bettens mag dertig kaarsjes uitblazen en deed dat met een resem hits, te beginnen met het onverwoestbare 'Everything For Free', hun beste nummer. De sympathieke Sam Bettens kon zijn publiek meesterlijk bespelen en voelde zich duidelijk in zijn nopjes tijdens deze thuismatch. De band bracht een strakke set maar niet elk nummer kon overtuigen. Hun muziek is immers meesteal hopeloos generische 90s rock, al te vaak erg veilig en zonder weerhaakjes. Tussen veelal brave rockliedjes genre 'Almost Happy' kon het recente 'Time Is a Parasite' me nog bekoren, en ook de klassiekers 'Believe' en 'Not an Addict' zijn altijd een hoogtepunt in eender welk concert van K's Choice. Sam Bettens en band zetten een mooie set zonder over de hele lijn te overtuigen. Hun knappe instrumentale slotnummer was wel het perfecte bruggetje naar de volgende band op de Main.

Net als elke andere band op het hoofdpodium zondag had ook het Schotse Mogwai al enkele jaren geen nieuw album meer uit. Echter had ik hen met de tour die bij hun laatste langspeler hoorde gemist en dus was het alweer jaren geleden dat ik een van de beste post-rockbands nog eens live mocht ervaren. Je zou je kunnen afvragen wat de Schotten op Live /s Live deden, een festival dat haast tot vervelens toe op veilig speelt. Feit is wel dat ik het festival dit jaar zou hebben geskipt zonder Mogwai in de line-up. Enkel Interpol en The Smashing Pumpkins zouden me niet hebben overtuigd om naar de Middenvijver af te zakken. We kregen een afwisselende set, van meezinger 'Ritchie Sacramento' tot het bloedmooie 'I'm Jim Morrison I'm Dead', waarvan het haar op mijn armen rechtop ging staan. De misvormde zang van 'Hunted By a Freak' nam de keyboardiste voor haar rekening. Het bekendste nummer van Mogwai blijft een bevreemdend pareltje. Traditioneel stond ook de kwartier lange compositie 'Mogwai Fear Satan' in de setlist, de afsluiter van hun debuut. Tijdens het stiltestuk hield het publiek op de eerste rijen z'n adem in, om dan onderuit te gaan door de brute gitaren die de stilte aan flarden beukten en onze trommelvliezen verpulverden. Wat een trip. Met het verschroeiende 'Old Poisons' hield de band het voor bekeken. Hoewel dit zeker niet het beste concert was dat ik al van hen zag (de laat lag nogal hoog), was dit een meer dan verdienstelijke set van een van mijn favoriete groepen aller tijden.

Het toeval wil dat ik al drie jaar op rij een concert van Interpol mocht bijwonen, eerst in de AB, omdat het lang geleden was, en sindsdien kom ik hen telkens op een festival tegen. De New Yorkse rockers beschikken over een indrukwekkende discografie waar ze rijkelijk songs uit kunnen plukken, maar aangezien hun populaire tweede plaat Antics 20 jaar oud is, kregen we vooral daaruit veel nummers te horen. Zo zorgden 'Evil' en 'Slow Hands' natuurlijk voor een feestje, terwijl 'Not Even Jail' en 'The New' ons bij de keel grepen. Dat Paul Banks niet de meest boeiende frontman is, is zeker geen geheim. Maar je hebt geen aanstellerige zanger nodig om een indrukwekkend concert neer te poten. Bij Interpol spreken de nummers, even strak in het pak als de bandleden zelf, voor zich. Hoe de setlist er ook uitziet, bij Interpol zitten er altijd persoonlijke favorieten bij. Zo kreeg ik een krop in de keel bij 'Pioneer To the Falls' en 'My Desire'. Het nieuwe 'Into the Night' was het enige mindere nummer dat de revue passeerde, maar het siert de heren dat ze af en toe voor een minder bekende song kiezen. Uit de debuutplaat Turn On the Bright Lights kregen we maar een handvol nummers, maar de sneltrein 'Say Hello To the Angels' is altijd raak. Interpol stelt zelden teleur, al zorgde de frontstage, waar je voor moest bij betalen, wel voor een hinderlijke afstand. En dan denk je: misschien moet ik eens een keertje skippen. Maar daar dient zich al een zaalconcert in De Roma aan dit najaar. Interpol Overload. Maar wedden dat ik er niet aan kan weerstaan?

Dansen in de regen. De opzwepende soulpunk van Gossip moet het vooral van een drietal indiehitjes uit lang vervlogen tijden hebben, maar een feestje bouwen kunnen ze wel. Van hun Live /s Live-passage zal ik echter, meer dan de muziek, vooral Beth Ditto's hoestje en maffe bindteksten onthouden. Tussen de nummers door deelde ze zowat alles wat er in haar op kwam met haar publiek en bandleden, wat voor een vreemde maar hilarische dynamiek zorgde. Het gevolg was een hele stoet aan geïmproviseerde culturele verwijzingen, van Tori Amos tot The Simpsons en Gremlins. Dat laatste was natuurlijk een verwijzing naar Mogwai. Ze torpedeerde ook een nummer, waar ze eigenlijk echt geen zin in had. Nadat ze het nummer abrupt onderbrak, gaf ze toe dat ze het, hoewel ze het zelf had geschreven, verschrikkelijk vond. Vooral de bangers 'Heavy Cross' en 'Standing In the Way Of Control' maakten een goede beurt, en zo zorgden de Amerikanen al bij al nog voor een mooie set. Free Palestine! Beth Ditto was de enige die de leuze vandaag over haar lippen kreeg.

Maar bijna iedereen was voor landgenoten The Smashing Pumpkins gekomen, die de alternatieve rock van de jaren negentig kwamen vertegenwoordigen, tot grote opgetogenheid van menig veertiger aanwezig. Met Billy Corgans pompoenen is het altijd hout vasthouden. Nu eens serveert de band onvergetelijke concerten, dan weer lappen ze er hun laars aan, met een ondermaatse performance als gevolg. Zelf zou ik me niet de allergrootste fan noemen, en hun passage op Pukkelpop 2007 was niet onaardig maar zeker niet geweldig. Vanavond trokken ze me echter over te streep door Antwerpen op een overweldigende en onvergetelijke show te trakteren, die bol stond van de klassiekers. De toon werd al meteen gezet met opener 'The Everlastig Gaze' en met een gedurfde cover van U2's 'Zoo Station' toonden de dames en heren hoe veelzijdig hun repertoire kan zijn, als ze willen. De zeer specifieke stem van frontman Billy Corgan is namelijk niet de meug van iedereen en zorgt al gauw voor een gevoel van eenheidsworst, waar ook bands zoals R.E.M. en Pearl Jam mee kampen, zelfs wanneer de veelzijdige muziek dit tegenspreekt.

Hoewel klassebakken zoals het magistrale Tonight, Tonight en het bloedmooie Disarm ons konden de koude regen niet doen vergeten, dachten we er nog niet aan om te gaan schuilen of naar huis af te zakken. Niet met deze set. Door de aanhoudende regen hadden de Amerikanen met wat geluidsproblemen te kampen, maar terwijl deze werden verholpen, kregen we enkele grappige anekdotes van Billy Corgan en James Iha te horen. Billy moest zijn kale hoofd wel beschermen door er een handdoek op te leggen, waardoor hij van ver weer leek op zijn jongere zelf, met de lange haardos. De wat onhandige emorocker 'Mayonaise' is een publieksfavoriet, maar zelf was ik blij om het te kunnen doorspoelen met het rauwe, woeste, bezwerende 'Bullet With Butterfly Wings'. Dansbaar en zwaar rockend tegelijk, en zo een van de grootste klassiekers uit de jaren negentig. Met stampers als 'Cherub Rock' en 'Zero' krijsten we samen met Billy onze stembanden finaal om zeep.

Doorweekt stapte ik omstreeks middernacht met enkele vrienden de tram op. De regen was onverbiddelijk maar amper een domper op de feestvreugde. The Smashing Pumpkins kwamen, zagen en overwonnen, en ik heb ook weer kunnen genieten van meer dan degelijke concerten van favorieten Mogwai en Interpol. Daar komt bij dat Live /s Live een heel gezellig festival blijft, met de juiste eet- en drankkraampjes en de juiste muziek. Ik was er met de juiste mensen. En de aankondigen van Bent Van Looy ware pure poëzie. Toch vraag ik me af of het festival doelbewust mikt op een wel vrij specifieke doelgroep: grotendeels witte dertigers en veertigers met een hart voor gitaarmuziek uit de jaren '90 en '00. Zouden bands uit andere genres, zoals Underworld en De La Soul, Caribou en Young Fathers, hier ook worden geprogrammeerd? Gaan we in de toekomst ook eens een buitenlandse ontdekking of twee kunnen doen? Krijgen, met andere woorden, nieuwe bands als Deadletter, Fat Dog en Deki Alem hier een kans? Of moet het festival het met de afdankertjes van festivals als Rock Werchter en Pukkelpop doen, grote namen met een brede fanbase maar zonder nieuwe plaat onder de arm? Nog zoiets: élke band op de Mainstage van zondag bestond 25 jaar geleden al. We zien wel wat de toekomst brengt. Iets zegt me dat één van de drie dagen me elk jaar wel naar de Middenvijver zal kunnen trekken. En dat is maar goed ook. Een dagje Live /s Live is een dag goed besteed.