Beeld je in. Een mini-colosseum. Een globe op zakformaat. In het midden een ronddraaiend podium. Met daarop dichters en een muzikant. Vijftig mensen in de loges. En dat begin mei 2021. Dankzij De Carrousel was een live-editie van Ballonnenvrees er veel sneller dan verwacht. En wat hebben we er allemaal zo van genoten. Zelfs de VRT kwam even kijken en zo haalden we het laatavondjournaal. De Carrousel is een heerlijk megalomaan initiatief van het MartHa!tentatief. De hele zomer zullen er activiteiten plaatsvinden, van theater en dans tot muziek en - inderdaad - poëzie. Het indrukwekkende bouwwerk zal op drie verschillende plekken in Antwerpen staan, om te beginnen op de Ledeganckkaai, dus op slechts enkele stappen van de Schelde. Een magische locatie, want je zit niet alleen op de eerste rij van de voorstelling maar ook van de zonsondergang. In de verte herken je de vele landmarks die Antwerpen rijk is. Op een voorstelling van de organisatie zelf na was Ballonnenvrees er het allereerste evenement. En het werd extra memorabel door een aankondigde, maar daarom niet minder spannende storm. Als organisator opende Gert Vanlerberghe door enkele Covid-klassiekers op het publiek af te vuren. Eindigen deed hij met zijn gekende nummertje met publieksparticipatie. Kwestie van meteen aan het publiek duidelijk te maken dat dit geen avondje vol stoffige poëzie zou worden. Ook de rest van de line-up maakte deze impliciete belofte meer dan waar. Cleo Klapholz schrijft over haar stad, haar Antwerpen, en al haar facetten, de positieve en de negatieve. Ze stak van wal met een Israëlisch lied, en volgde met gedichten voor de organisatie Pak ze aan de Turnhoutsebaan. Heerlijk poëtisch fulmineren over wat een ramp de mobiliteit in Antwerpen is. Ook de liefde voor de lichtjes aan de Schelde kwam aan bod, evenals de stad tijdens de lockdown. De warmbloedige stad als heelmiddel. Ook riep ze collega-esculaap Kibi Puati op het podium. Samen maakten de organisatoren van het podium Proza-k een verbale vuist tegen racisme. Er is leven na Cold Open. Remo Verdickt verblijdt ons ondertussen met een nieuwe band. Die heet arrandt, al mochten we hebben gisterenavond solo verwelkomen in De Carrousel. Enkel Remo, zijn gitaar en een muisstil publiek. Eerst en vooral bracht hij een eerbetoon aan de zopas overleden grote schrijver Hafid Bouazza. Zijn dronkemanswalsje kwam extra lekker binnen, nu de horeca weer open zijn. Voor een onaf liedje dat hij die dag nog schreef, riep Remo Gert op het podium, voor die innige, krakkemikkige improvisatie die ze om de zoveel jaar op een podium brengen. Kibi Puati Nelen zagen we daarnet al op het podium. Zijn ode aan de hulpverleners was ontroerend, zijn 'Bipolaire Façades' grandioos. Hij sloot af met een triptiek over imperialisme, slavernij en discriminatie. Leopold II, en eigenlijk het Westen tout court, kwam er niet ongeschonden uit. Meermaals verontschuldigde hij zich voor deze harde - maar ware - woorden, maar dit is een van de meest literaire aanklachten van het westerse geweld die ik al op een podium heb gezien. Als zijn woorden vleugels hadden, dan waren het die van een condor, die hoog boven die vervloekte handelsdriehoek zweefde. De woede leek zich weerkundig te vertalen in de storm die over de Schelde begon te razen. Hold on to your butts. Vervolgens een van de dichters die Ballonnenvrees het vaakst heeft mogen verwelkomen in de afgelopen acht jaar. De koning van Turnhout. Tom Driesen speelt zo overduidelijk graag met woorden en wij drinken gulzig, en vanavond extra gulzig. Zijn collectie oneliners van op zijn Instagram-account Droombazuiner leest als een volwaardig gedicht; zijn wiskundig gedicht is zo heerlijk speels; zijn eerbetoon aan de culturele sector is zijn laatste literaire hit, de zoveelste in het rijtje, en zoiets hier op De Carrousel ten berde brengen... ja... dat komt binnen. Daarna weer fun met zijn sterk ritmische stafrijm, en als slot zijn Utopiagedicht, dat klikte dat de legosteentjes ervan af spatten. Grote meneer. In de tweede set van arrandt, zette het onweer een tandje bij. De huilende wind werd zijn Griekse koor tijdens een droevig liedje over Ikaros. Ook regen zorgde voor special effects, zowel horizontaal als vertikaal. 'Bukowski's Blue Bird' was een bloedmooie afsluiter, terwijl de regen rond ons heen kletterde, de wind door De Carrousel raasde, en podium, zanger en techniek zo stilletjesaan kletsnat werden. Tijd om ermee te kappen. Die laatste momenten waren magisch. De ontroerende liedjes, de ongenadige storm, het visuele spel van licht en regen. En een groot applaus na zo'n geslaagd avondje cultuur, op een ongewone locatie, en na zoveel maanden van het Grote Niets. Meer cultuur en snel graag. Wat Ballonnenvrees betreft, gaan we daar alvast weer werk van maken. Bedankt iedereen!
Foto's: Els Crauwels, An Leenders en Cleo Klapholz
