Transactie

Zou ze weten dat je alles door dat kleedje kunt zien? Hoe oud zou ze zijn? Achttien of twintig misschien. En we dansen. Het enige wat tussen ons zou mogen gebeuren. En dan nog. Ik word oud en zij walst in kleuren en in fleuren.

Die ingebakken drang om haar te keuren, en ik ouwbakken, bang en hartverscheurend in mijn zwanenzang tegen afgebladderd behang, zonder aanhang om tegen te zeuren. Bloemen noch kransen voor mijn drang. De huid nog korreliger dan die van een slang.

Ik heb geld dus ze volgt me naar boven om mijn goesting daar te doven, mijn noden te sussen, te blussen, niet met kussen, die lust ze niet, dat klust ze niet. Dat doen de Russen. Haar mondholte kent andere geheimen, een mijngang waar mijn slang volgens de geplogenheden van deze transactie in hoort te verdwijnen.

Ze lust de wijn niet. Ben ik te oud? Ze zegt de jaren telt ze niet. Enkel de bankbiljetten. Haar familie is ontvaderd, dus is zij de kostverdiener. Er zijn andere manieren, geef ik aan, maar een klant met goede raad, daar heeft zij geen behoefte aan.

Kom we doen dit gauw. Met klantvriendelijkheid neemt zij het niet te nauw. Amper een vrouw, maar nu al verdoemd. Ze wandelt, dood vanbinnen, in een anonieme massa, draagt het masker met de glimlach, maskeert een grimlach, getekend door ervaring en geketend aan de kassa.

Of zijn wij het, nette heren, die ons prostitueren. Doen wij niet allemaal mee, jippie-ja-jee, aan de dagelijkse wedloop voor meer geld, zij het eindjes om aan elkaar te knopen, zij het de door hebzucht aangedreven waanzin van steeds meer. Met de eurotekens in de ogen lopen wij gebogen en bedrogen.

Ze heeft ze weer verdiend vannacht. En ik heb weer genoten. We vervolgen elk ons duister pad, ik versleten, zij gebroken.