Flavours of the month

This month we celebrate the comeback of the best Norwegian band ever. Madrugada's latest single will send shivers down your spine. Radiohead is dusting off some old songs and they found 'If You Say the World' in their Kid A/Amnesiac box. Tropical Fuck Storm, black midi, My Morning Jacket and Billie Eilish are especially popular in this month's list, with two amazing singles each. From (very) commercial to obscure, from heavy metal and postrock to neo soul and trap, enjoy September's flavours of the month!

1. Madrugada - Nobody Loves You Like I Do
2. Tropical Fuck Storm - Bumma Sanger
3. Mrley - My Side Of London
4. Radiohead - If You Say the Word
5. black midi - Cruising
6. Altin Gün - Kisasa Kisas
7. Billie Eilish - Happier Than Ever
8. Gorillaz feat. AJ Tracey - Jimmy Jimmy
9. Jungle - Talk About It
10. Parquet Courts - Walking At a Downtown Pace
11. KOALA feat. Notizz, Jana Nys, Jonas Cozone - Starlord
12. Biffy Clyro - Unknown Male 01
13. My Morning Jacket - Regularly Scheduled Programming
14. Mono - Innocence
15. Straytones - Night Bird
16. Geese - Low Era
17. Kyoto Kyoto - Dart Oporto 56
18. VLURE - Show Me How To Live Again
19. Billie Eilish - NDA
20. Feeder - Torpedo
21. Grandmas House - Golden
22. Lil Nas X feat. Jack Harlow - Industry Baby
23. The World Is a Beautiful Place & I Am No Longer Afraid To Die - Invading the World Of the Guilty As a Spirit Of Vengeance
24. My Morning Jacket - Love Love Love
25. Chartreuse - Things Are Changing Too Quickly
26. Jorja Smith X GuiltyBeatz - All Of This
27. Iron Maiden - Stratego
28. black midi - Slow
29. Tropical Fuck Storm - New Romeo Agent
30. Kills Birds - Rabbit
    

Veronica draagt haar mondmasker (zoals het moet)

Veronica is voorzichtig.

 

Veronica draagt haar mondmasker (zoals het moet).

 

Ook in de auto draagt ze flink haar mondmasker.

 

In de auto, achter het stuur, draagt ze niet haar skimasker, maar haar mondmasker. Er is geen passagier. Ze zit alleen. Neuriet mee met Prince op de radio. Geneurie dat door de belemmering van het masker meer dan ooit als geneurie klinkt.

 

Veronica past op. Ze draagt haar masker - niet ski- maar mond- - in de auto. Er rijdt niemand mee. Ze zit alleen. Neuriet mee. Laat haar spijsvertering op volle toeren draaien. Net als haar motor. Al staat ze stil.

 

Haar masker draagt ze in de wagen, die stilstaat maar stationair draait. Ze wacht, net gegeten. Steak. Bien cuit. Een mango als dessert. Dat is gezond. Het is juni en Veronica wacht voorzichtig op haar man.

 

De auto draait stationair op de oprit van de beenhouwer. Het is juni. Haar man nog binnen. Ze proeft de mango nog na, in haar mondmasker. Ze leeft voorzichtig. Niet noodzakelijk een fan maar neuriet mee met 'Purple Rain'. Weer zin in vlees. Verse lading straks. Vers vlees voor haar gezin van zes en haar vier katten. En elke week een nieuwe blouse of jeansbroek. En elk jaar een nieuwe smartphone.

 

Van achter haar eenenveertigste plastic mondmasker sinds de eerste golf neuriet ze mee. En ook al zit ze gans alleen. Ze leeft mee. Met mens en met planeet. En dus volgt ze gedwee. Ze leeft mee en draagt haar mondmasker (zoals het moet) voor twee. Ze at een mango en het is al juni.

 

De motor draait, de wachtrij lang, haar darmen malen, ze is bang. Ze draagt haar steentje bij voor de samenleving en dus draagt ze een mondmasker, in een auto, geparkeerd maar operationeel. Vertrekkensklaar.

 

Straks weer vers vlees. Een mango smaakt in juni. 'Purple Rain' en gans alleen. Dit is haar steentje voor de planeet. Het virus heeft geen schijn van kans als iedereen haar voorbeeld volgt. Zei er iemand antropoceen? Niemand zei antropoceen. De motor draait. De steak verteert. De mango schreeuwt nog: het is juni. En monden veel. Maskers nog meer. Nieuwe collectie keer op keer. En vliegtuig auto zuivel vlees en baby's consumeermeerméér. Ze is niet alleen. De olifant op de achterbank reist mee.

 

Veronica is voorzichtig. Ze leeft nog. Voor twee. Voor zeven. En trots neuriet ze mee met 'Purple Rain'.

 

Het Nieuwe Lijden

Het is eindelijk zo ver! Dit najaar verschijnt mijn roman Het Nieuwe Lijden in eigen beheer. De oplage van dit maffe verhaal zal zeer beperkt zijn. Aarzel dus vooral niet om het 186 pagina's tellende boek aan te schaffen.

Ontwerp: Mathias Waterschoot

Na vier jaar is er met Het Nieuwe Lijden een vervolg op Nachtprater. Jesse gaat op zoek naar wat het betekent om pijn te lijden, iets wat hij nooit heeft gekend. Ondertussen leidt de zoveelste eruptie van xenofobie bij een gefrustreerde zaakvoerder tot de creatie van een angstaanjagend wezen, dat erop gebrand is de diepste wensen van populistische politici waar te maken. In deze bizarre roman is echter niets wat het lijkt. Terwijl twee dimensies met elkaar in de clinch gaan, en Jesses opmerkelijke queeste maar niet lijkt te lukken, staat er een olifant in de kamer.

One more shot of Italy!

 MILAAN - TURIJN - GENUA

 

14-17 augustus 2021

 

Op 15 maart 2020 bracht een reeks vluchten me van Skopje naar Zaventem, waar mijn zus me 's nachts oppikte en me een rit gaf richting mijn kot, richting lockdown, richting het Grote Blijven. Sindsdien mochten we af en toe, meestal niet, eens een grens over, maar anderhalf jaar lang nam ik geen vliegtuig. Een bescheiden citytrip van enkele dagen - maar van groot belang want lang geleden - geeft hoop. Volledig gevaccineerd dus ik mag nog eens de Alpen over, en m'n vriendin in hetzelfde weekend de Pyreneeën. bijna gelijktijdig stijgen onze vliegtuigen op, zij richting Madrid, ik naar Milaan. Zoveel zin om me te verzwelgen in de Italiaanse clichés. Een cappucino op een zonovergoten piazza. De obligate Piazza of Via Cavour. Pizza, pasta, vino, prosecco. Een gulle dosis barok. Vespa's die altijd in de weg staan.

Het station en de kathedraal beschreef ik in 2014 al op licht poëtische wijze, dat kan ik zven jaar later niet overtreffen. De aanblik van de derde grootste kerk van Europa blijft natuurlijk verbazen. Tussen de vermoeiende overheidsgebouwen en bekorige palazzi vind ik af en toe een streep oude geschiedenis. Het is te warm om dit te doen, al groet ik de hitte als een kennis die ik lange tijd niet heb gezien. Na een verkwikkend terrasje bij het Noordstation haast ik me weg uit het verstikkende centrum. In het Parco Sempione kan ik ademhalen. In de schaduw van het machtige Castello speelt een akoestische gitaar het deuntje van 'Bella Ciao'. Dolce far niente is hier uitgevonden. Een oase van rust middenin deze bedrijvige modestad. Ik wandel tot aan Napoleons Arco della Pace en terug.

Ik bezoek enkele van m'n favoriete kerken, waaronder een romaanse basiliek uit de 11e eeuw, en stuit op de Wall of Dolls. Ludiek, zo'n poppenmuur, zou je denken, maar in werkelijkheid herdenkt deze de vele dodelijke slachtoffers van geweld tegen vrouwen in Italië. De straten van Milaan zijn een sauna, maar in Madrid is het nog veel warmer. Ik zoek relatieve verkoeling in de regio Piëmont, op slechts tientallen kilometers van de Alpen. Daar ligt op de oever van de Po de industrie- en filmstad Turijn, de wieg van de eenmaking van Italië.

Dit is het Italië waar ik nood aan had. Een ruiker van een binnenstad met propvolle terrasjes, gezellige steegjes, verbluffende monumenten, vooral uit de barokke periode, al steekt de renaissancepraal van de Duomo San Giovanni eveneens de ogen uit. Ambiance op het Piazza Castello. De straatmuzikanten weten de aandacht van honderden toeristen vast te houden. Restaurants tieren welig, maar na ruim een uur ronddwalen door het centrum heb ik nog geen café gevonden. Ofwel is Turijn de saaiste stad van Italië, ofwel mogen cafés nog steeds niet openen in dit land. Hoe dan ook een domper op de vakantiestemming. Whiskey cola op de trappen van San Giovanni.

Er valt heel wat te bezichtigen op het Piazza Castello. Het Palazzo Reale was de residentie van het beroemde Huis Savoye. Het Palazzo Madama lijkt samengesmolten met het stoere Castello, een feest voor honderden gierzwaluwen, en ook een slechtvalk vindt er onderdak. Maar dé trots van Turijn is de Mole Antonelliana, een 167 meter hoge toren uit de 19e eeuw en toen zelfs even de hoogste ter wereld. Ook vandaag heeft de structuur iets futuristisch, maar wel geworteld in het antieke verleden, zo getuigen de honderden zuilen die in de Mole zijn verwerkt.

Ik neem een lift naar halverwege het bouwwerk en geniet van een verpletterend uitzicht over Turijn, met haar lange kaarsrechte straten, en de Alpen. Al is het korte ritje met de lift, dwars door het geanimeerde cinemamuseum al episch op zich. Zowat de halve set van Metropolis is hier nagebouwd. Turijn was in de beginjaren van de film zowat het Italiaanse Hollywood. Door tijdsgebrek kan ik niet alles bezoeken, en ik ben zelfs selectiever dan gewoonlijk. Nu een museum bezoeken in Italië is omwille van de verstrenge Covid-maatregelen wel heel veel gedoe. Mondmaskers, handgel, afstand, tot daaraan toe. Naast je certificaat of Green Pass tonen, moet je ook nog een verklaring invullen en ondertekenen. Hoe minder ik hiermee in de weer ben, hoe meer ik van het Italiaanse straatbeeld kan genieten. Jammer voor de Turijnse palazzi. Of de beste cappucino drinken in een authentieke bar aan de voet van de Mole en naar de lange rij toeristen kijken. Ik was er net voor de drukte. Een cameraploeg komt 'het gedoe' zelfs filmen. De nieuwe maatregelen zijn namelijk nog maar een week oud.

Aan de oever van de Po ruik ik de zee. Vele blauwe reigers, zilverreigers, aalscholvers waden in het ondiepe water. Geen wonder, ik spot er duizenden vissen. Vertederd kijk ik naar een futengezinnetje. Op een heuvel in de verte schittert de barokke basiliek La Superga, met de koninklijke tombes van de familie Savoye. Bij deze hitte zijn de lange overdekte bogengalerijen een godsgeschenk. Hier en daar zijn nog 18e- of 19e-eeuwse winkels of bars gevestigd. In Baratti & Milano, een van de vele historische cafés, drink ik een cappucino aan de bar, in een extravagant maar stijlvol interieur. Poepsjiek mag ook eens, zeker als de prijzen niet navenant zijn. Bijzonder is dat dit café hofleverancier was van de familie Savoye.

Ik passeer het Palazzo Carignano, waar Vittorio Emanuele II, de eerste koning van het moderne Italië, werd geboren. Dit knappe palazzo was ook de zetel van het eerste Italiaanse parlement. Tijd voor slapstick. Op een terrasje achter mijn rug ontwikkeld een hond een interesse in enkele duiven, en wil ze opjagen. Wat hij vergeet, is dat zijn baasjes hem met de leiband aan een vrije stoel hebben vastgebonden. Het jonge dier rent dus achter de duiven aan, de terrasstoel in zijn kielzog vliegt door de lucht en knalt vrijwel onmiddellijk tegen mijn enkel aan. Hond, duiven, baasjes, ober, ikzelf: de verwarring is compleet. Ik maak nog een stop in de kathedraal en bewonder de rijkelijk versierde kapellen. Al doet de aanblik van de kapel met de Heilige Lijkwade me weinig. Julius Caesar en Augustus poseren voor de noordelijke poortruïne van het Romeinse Taurinorum.

La Superba stond niet op de planning. Liever had ik m'n tijd genomen voor havenstad Genua, 'de Trotse' aan de Ligurische Zee. Maar ik ben 'hier' nu toch en heb nood aan wat zeelucht. Na Lombardije en Piëmont zoek ik nu dus Ligurië op. Drie regio's op twee dagen tijd is misschien wat veel van het goede, maar de goesting was groot. Ongetwijfeld krijg ik na dit lange weekend ook zin om in La Superba van Ilja Leonard Pfeijffer te beginnen. Zijn klepper Grand Hotel Europa was alvast een schot in de literaire roos. De trein rijdt een heuvelachtige stad binnen, een kleurrijk vakantieoord, ooit rijke stadsstaat en wereldmacht, met ontelbare steegjes en trapjes, vrolijk getinte gevels met groene vensterluiken. Naast het station pronkt Genua met haar beroemdste zoon, de genocidaire zeevaarder Christoffel Colombus.

In de Porto Antico kom ik ogen te kort. Vooral het galjoen, met een opvallend boegbeeld, trekt de aandacht. Hier en daar een oude scheepskraan, in de verte een flinke vuurtoren, en natuurlijk de onvermijdelijke cruiseschepen die elke schijn van horizon blokkeren. Dat de kaaien verder een moderne indruk geven, is te danken aan de beroemde architect Renzo Piano. Heel modern is het Acquario, dé Genovese attractie voor jong en oud. Honderden meters lange rijen met enkel jonge gezinnen. Ik kan nog net een fragment van een dolfijnshow herkennen. Uit de binnenstad komen de vele torens piepen die Genua rijk is. De verhoogde ringweg ontneemt de haven wel heel wat van haar charme. We nemen het erbij. De muziek van Måneskin klinkt uit de boxen van het kiosk waar ik een Italiaans biertje tot mij neem. We nemen het erbij.

De Cattedrale di San Lorenzo is een droom van een kerk, gekenmerkt door de alomtegenwoordige zwart-witte strepen, als die van een ringstaartmaki, en een unieke mix van stijlen. In de kapel die gewijd is aan Johannes de Doper staat een sarcofaag waarin zijn onthoofde lichaam een tijdje zou hebben gerust. Volgen het ene palazzo na het andere, vooral in de Via Garibaldi, een straat die uitpakt. Op een terrasje geraak ik aan de praat met een Italiaanse communist die naar eigen zeggen deel uitmaakte van de Rode Brigade. In het Frans on parle politique: Macron, Di Rupo, Adamo, Stromae, Zoal, Varoufakis, Pfeijffer. Hij leidt me naar een van de favoriete bars van de gecravateerde Nederlandse schrijver. Daar ontmoet ik een Senegalese waaierverkoopster. Van die toevallige ontmoetingen op reis die ik veel te hard heb gemist. En een rosé drinken op het Piazza delle Erbe is van het zuiverste geluk.

Ik geraak in een lang gesprek verwikkeld met een Frans koppel, waarna ik wijndronken in het Genovese doolhof van steegjes verdwijn. Dure Italiaanse woorden branden als bakens van de taal achter elke hoek. Sapori. Cerca. Storia. Porto. Superba. Zou Rotterdam dit bij Genua hebben afgekeken, of andersom? Bij het verdwalen passeer ik het schattige Piazza San Matteo uit de 13e eeuw. Het wordt nog heel gezellig op het balkon van m'n hostel, alcohol vloeit met sloten. Tot de politie komt, omwille van een gevecht onder familie op een van de kamers, maar zelfs dat kan de sfeer niet doen kelderen.

Slaapdronken zie ik La Superba ontwaken. Het gekruis van halsbandparkieten is niet meer weg te denken uit een Genovese ochtend. Koffie ook niet. Vlakbij de San Donatokerk, met de mooie achthoekige klokkentoren, vind ik in de Giardini Luzzati een gezellige buitenbar. Samen met een Italiaans koppel zoek ik het huis van Colombus, het ligt naast een kleine kloosterruïne, aan de voet van de Porta Soprana. De rest van de ochtend en middag hang ik rond in het centrum, en geniet ik van de zeebries, die toch enigszins de hitte kan breken. Veel voer ik niet uit. Tot aan de vooravond slenter ik van terras naar terras, kijk nu eens binnen in een palazzo, dan weer in een kerk, waar de fresco's niet zelden lezen als een bijbels stripverhaal.

Omdat het moet, keer ik 's avonds per trein terug naar Milaan, en vervolmaak zo de driehoek die mijn korte reis beschrijft. De trein passeert het kartuizerklooster van Certosa di Pavia, een rijkelijk versierd staaltje gotiek en renaissance middenin het Lomdardische platteland. Mijn laatste avond is dus voor Milaan. Het Piazza del Duomo bij schemering is een weergaloos afscheid. Het lijkt alsof de stairway to heaven van de lokale straatmuzikant, die volledig opgaat in zijn duorol van Plant en Page, voor me in de lucht materialiseert. Of is het de wijn?

Toch lijkt deze stad een ziel te ontberen, en het massatoerisme, voor wie ze gretig haar vallen spant, niet te verdienen. Milaan is het niet 'arrogante' Parijs, Amsterdam of Antwerpen, het lijkt nog een paar graden erger. Haar voortdurende focus op stijl en mode enerveert. Haar dure restaurants zijn een en al uiterlijk vertoon. De kathedraal moest en zou de meest overdadige gotiek krijgen, maar het resultaat is controversieel, niet iedereen is fan. Il Duce wou uitpakken met een ambitieus treinstation en de constructie werd even lelijk als zijn bewind. In Turijn en Genua proefde ik enkele dagen van het echte Italië. Ondanks haar overtuigende stoet van kerken en palazzi, is Milaan een stad die je eigenlijk wil verlaten. Alleen betekent dat in dit geval Italië verlaten. En dat doet altijd een beetje pijn.

Fabricagefouten zijn niet de uitzondering

In het kader van het evenement Zonder Doel Zien Dolen, rond het werk van Alice Nahon, schreef ik onderstaand gedicht. Ik liet me lichtjes inspireren door het gedicht 'Ons Handen' van Alice Nahon. Met dank aan Gust Peeters. En Vera Steenput zag dat het goed was.

 

Fabricagefouten zijn niet de uitzondering

eenvoudig als twee handen zijn

zwijgend tesaam

dat pogen wij

schieten routineus te kort

wat is dat toch

met symmetrie die zich wel eens

weigert te voltrekken

alsof 1 en 1 niet 2 per se

en - stel je voor -

geen uitvinder op zolder

chaos wet en willekeur

vliegt de vlinder storm op zee

in een poging tot applaus

voor jou, voor ons

missen tien vingers

elkaar achteloos

zo passen wij

nooit of nauwelijks

klappen wij

voor ons en voor elkaar

eenvoudig als twee handen zijn

zo houden wij geen steek

zwijgen tesaam

 

Flavours of the month

Hurray for female voices. It doesn't happen very often, but over half of the bands in the list are female-fronted. Wolf Alice even feature four times, their third studio album Blue Weekend definitely didn't go unnoticed. Dry Cleaning and black midi are in there twice. We even have the same #1 as last time - black midi is unstoppable! Enjoy this fresh list, including some stubborn supersongs of a couple of months ago that just won't budge.

1. black midi - Slow
2. Wolf Alice - Delicious Things
3. Cuffed Up - Canaries
4. black midi - Chondromalacia Patella
5. Sons Of Kemet feat. Moor Mother, Angel Bat Dawid - Pick Up Your Burning Cross
6. Wolf Alice - Feeling Myself
7. Curtis Harding - Hopeful
8. Damon Albarn - Polaris
9. Balthazar - On a Roll
10. Altin Gün - Kisasa Kisas
11. Villagers - So Simpatico
12. Tropical Fuck Storm - New Romeo Agent
13. Little Simz - I Love You, I Hate You
14. Wolf Alice - The Beach
15. Connie Constance - Prim & Propa
16. Dry Cleaning - Tony Speaks!
17. English Teacher - Wallace
18. BADBADNOTGOOD - Signal From the Noise
19. Dry Cleaning - Bug Eggs
20. Zuzu - Timing
21. Chartreuse - Things Are Changing Too Quickly
22. Folly Group - Awake and Hungry
23. moa moa - Coltan Candy
24. W.H. Lung - Pearl In the Palm
25. MOD CON - Ammo
26. Mini Trees - Carrying On
27. Wolf Alice - The Beach II
28. Ada Lea - damn
29. CHVRCHES feat. Robert Smith - How Not To Drown
30. Baz - Gratis

Ballonnenvrees Brabançonne 21 juli 2021

Na tal van avontuurlijke samenwerkingen en heel wat online edities was Ballonnenvrees Brabançonne eindelijk nog eens een echte traditionele editie. Deze ging door op de Nationale Feestdag, maar dat is bijzaak en het kind moet een naam hebben, al hadden we even goed voor Ballonnenvrees 86 kunnen gaan. Al zoveel edities zitten we dus al. Gastkroeg was het gezellige Who's Afraid Of Red, Yellow & Blue, maar aangezien het weer meer dan uitstekend was, vond de poëzienamiddag plaats op het zomerse terras op de Koolkaai. En mensen, wat een line-up.

Wat een prettig weerzien ook met Sven de Swerts, die eindelijk nog eens in België was, onder meer om de spits af te bijten van deze zomerse editie. Met zijn derde bundel Noodplan onder de arm bracht hij onder meer een schreeuwerig gedicht over Disneyfilms. Ulrike Burki liet vliegtuigjes van Panamarenko tussen onze twee oren rondzweven. Het langzaam wassende water bleek een verfrissend mantra terwijl haar gedichten met de vloedlijn flirtten. Nicolas Barbaix opende met een mooie zin van Martijn den Ouden en vroeg zich af wat het verschil is tussen schilderen en schrijven. Die al dan niet dunne lijn was voortdurend aanwezig in zijn set.

Woord en muziek gaan wel eens hand in hand op Ballonnenvrees. Jitse Verschueren & Gilles Renard zagen we al eerder op Ballonnenvrees, in september 2020 in Hoboken. In een gelijkaardige maar niet identieke set werden we opnieuw getrakteerd op Jitses wellustige gitaarriffs, Gilles' verliefde spoken word, en een relaxte drumcomputer. Er was het liefdesverhaal van Lara en dat van Lisa K., er was het relaas van slagersvrouw Sofie en de vegetariër. Van weemoedig tot hilarisch ging het, want wie had al eens gehoord van het beroep eenhoornjager? En al eens gans de Koolkaai zien schaterlachen? Op 21 juli 2021 kon het allemaal.

Na een lange pauze was er het kortverhaal van Hanna Desmet, dat eerder al eens in Deus Ex Machina was verschenen. Het strak geplande bestaan van een dertigerskoppel dreigt een deuk te krijgen. Heerlijk onderhuidse spanning. Uit Willebroek en de bundel Gaten Slapen kwamen de verhalen en gedichten van Jürgen Nakielski. Korte gedichten met punchlines en eigenlijk ook erg geestige bindteksten. Een waar genoegen, met als hoogtepunt 'Het Liefste Liedje'. Orgeldraaister Vera Steenput opende met het pakkende zelfportret 'Barba Papa'. Die kwam binnen, zeg. Erg leuk was haar samenvatting van het EK in een handvol flarfs, waarvan ze er eentje op Radio 1 had mogen voorlezen. Volgden nog de overheerlijke snoepgedichten (die over alles behalve snoep gaan) en haar recentse gedicht 'Lunch'.

Weer muziek met afsluiter Piglet Porch, een heerlijk vreemde snuiter met rijstwafelbandana en een op z'n zachtst gezegd eclectisch repertoire. 'Freedom Pill' was een meezinger op de gitaar. Bij 'Fry' kwamen er soundscapes en parlando aan te pas. 'The Hive' was een wat trippy allegorie van een bij in een dystopische maatschappij. 'Do Not Water the Plastic Plants' was dan weer haast triphop, terwijl de single 'Modder' (geestige tekst!) tegen kleinkunst aanschurkte. Een singer-songwriter die veel heeft te bieden en waar ik graag eens een volledige set van zie.

Op de open mic was er SG Enterprises met een nogal wilde en - altijd - onvoorbereide set. Gert en Sven brachten 'Wie Mijn Muze' samen, ook uit Noodplan trouwens. Ekster Alven gaf ons 'Maya' en 'Perzie Is Gratis'. Lekkere liefdesbeats kregen we van de muzikant Ninjahtiger, een performance waarop we eigenlijk wilden dansen. Vanessa Daniëls bracht 'Overwoord' plus drie nieuwere prachtgedichten. Gust Peeters bracht 'Regen', over recente gebeurtenissen, en deed ons verdwalen in zijn 'gustiversum' boordevol referenties, van de Griekse mythologie over Vlaamse literatuur tot games. Het finis terrae, de zilverbuks, de Knokkersburcht en zoveel meer.

Nooit Nooit hekelde het verdwenen virus en gaf ons het langste woord van de namiddag mee: personenbelastingsoptimalisatie. 'Reiszucht' was een ironische ode aan de vierde golf in aantocht. Gert-Jan Luyckx las zijn gedicht 'Triest' en droeg een ander gedicht aan zijn moeder op. Gert Vanlerberghe sloot een weergaloze namiddag af met het interactieve 'Aladdinges', van Hersencellen, en daarmee was de kous af. Topeditie. Er zijn voorlopig geen andere edities gepland, maar die komen er zeker. Op naar de 87e editie dus!

 

Foto's: Gust Peeters

Waar symmetrie ontsprong

Aura van geluk. Al die vreugde in je leven wil ik ook.

Paradijs heeft echter een prijs die ik niet betalen wil

 

en de liefde die je ontwijkt, bitter vanbinnen,

groeit als een pasgeboren baby.

Je leugens ontmaskerd, mijn vondst geen grote verrassing.

Hou van de perverse spelletjes die je met me speelt.

Ik zal je onschuld consumeren. Net als het kwaad

in je aders zit ik met jou opgescheept.

Een mes schraapt in je brein, klinkt als bestek op een bord. (Genoeg tv.)

Verstop je voor de spiegel. Ontwijk je familie. Ze herkennen je niet meer.

Ik wil je niet. Heb je nooit gewild. Zal je nooit willen. Wat maakt het uit?

Spoel me weg. Wis onze herinneringen. Ze doen toch alleen maar pijn.

Maar kijk, nieuwe dageraad, nieuwe dag, nieuw leven voor mij.

(Waar symmetrie ontsprong, daar wil ik zijn.)

 

Dit is mijn ode aan Origin Of Symmetry, de tweede plaat van Muse, dit jaar alweer 20 jaar oud.

Credits van de lyrics waarop het gedicht is gebaseerd gaan naar Muse en Nina Simone.

Top 100 romans

Voor als je nog eens langs de bib of bij je favoriete boekenboer passeert. Mijn honderd favoriete romans? Je vindt ze hieronder. Best wel wat nieuwkomers, maar geen al te hoge. Sommige van deze boeken werden vorig jaar gepubliceerd, maar Hafsa Zayyan doet nog beter. Haar We Are All Birds Of Uganda is van 2021! Dat Jonathan Coe al meer dan tien jaar koning is, is allerminst een verrassing. Benieuwd of ik ooit een roman lees dat beter is dan What a Carve Up! - ik zal het jullie weten te zeggen...

1.        Jonathan Coe – What a Carve Up! (1994)

2.       Jonathan Coe – The House of Sleep (1997)

3.       Jonathan Safran Foer – Extremely Loud & Incredibly Close (2005)

4.       Jonathan Coe – The Closed Circle (2004)

5.       Jonathan Coe – The Rotters’ Club (2001)

6.       Jonathan Coe – The Rain Before It Falls (2007)

7.       Paul Auster – The Book Of Illusions (2002)

8.      Paul Auster – 4 3 2 1 (2017)

9.       Mary Shelley – Frankenstein, or The Modern Prometheus (1818)

10.   Alexandre Dumas – Le Comte de Monte-Cristo (1844)

11.     Paul Auster – Mr Vertigo (1994)

12.    Irvine Welsh – Porno (2002)

13.    Paul Auster – Leviathan (1992)

14.    Jonathan Safran Foer – Here I Am (2016)

15.    Salman Rushdie – The Satanic Verses (1988)

16.    Victor Hugo – Les Misérables (1862)

17.    Bram Stoker – Dracula (1897)

18.    Paul Auster – The Music Of Chance (1990)

19.    Zadie Smith – White Teeth (2000)

20.   Jonathan Coe – Middle England (2018)

21.    Jonathan Coe – Number 11 (2015)

22.   Irvine Welsh – Trainspotting (1993)

23.   Emile Zola – La Bête humaine (1890)

24.   Jonathan Coe – The Terrible Privacy of Maxwell Sim (2010)

25.   Paul Auster – Invisible (2009)

26.   Jonathan Littell – Les Bienveillantes (2006)

27.   Michael Ondaatje – The English Patient (1992)

28.   Anneleen Van Offel – Hier Is Alles Veilig (2020)

29.   Paul Auster – Oracle Night (2003)

30.   Jonathan Coe – Expo 58 (2013)

31.    Jonathan Franzen – Freedom (2010)

32.   Annelies Verbeke – Dertig Dagen (2015)

33.   Ian McEwan – Atonement (2001)

34.   Paul Auster – Moon Palace (1989)

35.   J.R.R. Tolkien – The Lord of the Rings (1954, 1955)

36.   James Joyce – Ulysses (1922)

37.   George Orwell – 1984 (1949)

38.   Arundhati Roy – The God of Small Things (1997)

39.   F. Scott Fitzgerald – The Great Gatsby (1925)

40.   Thomas Pynchon – Gravity’s Rainbow (1973)

41.    Chuck Palahniuk – Fight Club (1996)

42.   Zita Theunynck – Het Wordt Spectaculair. Beloofd. (2017)

43.   Jonathan Franzen – The Corrections (2001)

44.   Ali Smith – Hotel World (2001)

45.   Boudewijn Büch – De Kleine Blonde Dood (1985)

46.   Dave Eggers – The Circle (2013)

47.   Paul Auster – The Brooklyn Follies (2005)

48.   David Foster Wallace – Infinite Jest (1996)

49.   Dimitri Verhulst – De Laatkomer (2013)

50.   Paul Auster – Man in the Dark (2008)

51.    Hubert Lampo – De Komst van Joachim Stiller (1960)

52.   Aldous Huxley – Brave New World (1932)

53.   Paul Auster – Sunset Park (2010)

54.   Lize Spit – Het Smelt (2016)

55.   Irvine Welsh – A Decent Ride (2015)

56.   Thomas Pynchon – Bleeding Edge (2013)

57.    Philip Roth – Indignation (2008)

58.   Arundhati Roy – The Ministry Of Utmost Happiness (2017)

59.   Joseph Conrad – Heart of Darkness (1899)

60.   William Golding – Lord of the Flies (1954)

61.    J.R.R. Tolkien – The Hobbit, or There and Back Again (1937)

62.   Michael Cunningham – By Nightfall (2010)

63.   Albert Camus – La Peste (1974)

64.   Thomas Pynchon – Inherent Vice (2009)

65.   Fikry El Azzouzi – Alleen Zij (2016)

66.   Mario Vargas Llosa – De Oorlog van het Einde van de Wereld (1981)

67.   Ken Kesey – One Flew Over the Cuckoo’s Nest (1962)

68.   Vladimir Nabokov – Lolita (1955)

69.   Oscar Wilde – The Picture of Dorian Gray (1890)

70.   William Faulkner – The Sound and the Fury (1929)

71.    E.L. Doctorow – Ragtime (1975)

72.   Jeroen Olyslaegers – Wildevrouw (2020)

73.   Haruki Murakami – Norwegian Wood (1987)

74.   Don DeLillo – Falling Man (2007)

75.    Lize Spit – Ik Ben Er Niet (2020)

76.   Nick Cave – The Death of Bunny Munro (2009)

77.    Dimitri Verhulst – De Helaasheid Der Dingen (2006)

78.   Harper Lee – To Kill a Mockingbird (1960)

79.   Marieke Lucas Rijneveld – Mijn Lieve Gunsteling (2020)

80.  Jonathan Coe – The Dwarves of Death (1990)

81.    Jonathan Safran Foer – Everything Is Illuminated (2002)

82.   Anthony Burgess – A Clockwork Orange (1962)

83.   Aravind Adiga – The White Tiger (2008)

84.   Jeroen Olyslaegers – Wil (2016)

85.   Philip Roth – The Plot Against America (2004)

86.   Ian McEwan – Amsterdam (1998)

87.   Zadie Smith – NW (2012)

88.   Haruki Murakami – Kafka On the Shore (2002)

89.   Virginia Woolf – Mrs Dalloway (1925)

90.   Irvine Welsh – Filth (1998)

91.    Hafid Bouazza – Meriswin (2014)

92.   Ilja Leonard Pfeiffer – Grand Hotel Europa (2018)

93.   Salman Rushdie – Quichotte (2019)

94.   Ali Smith – How To Be Both (2014)

95.   Hafsa Zayyan – We Are All Birds Of Uganda (2021)

96.   Joseph Heller – Catch-22 (1961)

97.   Ali Smith – Summer (2020)

98.   Elvis Peeters – Dinsdag (2012)

99.   Jonathan Coe – Mr Wilder & Me (2020)

100.                       Aravind Adiga – Last Man In Tower (2011)