Mirage, Pt. 2

Een vervolg op een van mijn persoonlijke gedichten, dat je hier kan lezen. Ook 'Gitaarmeisje' en 'Samenspel' hebben hun poëtische evenknie.

De tijd is alle relevantie kwijt,
Zelfs mirages zijn geschonden.
Mijn wakkere geest
Heeft geen weet van wat nog leeft
En pleisters zijn al lang ontbonden.
Herinneringen ebben weg,
Het gif blijft vastberaden,
En wat ik nu ook doe of zeg
Of denk of kan gebaren,
Aan geluk komt steeds een einde,
Aan het dolen echter niet.
Wolven zwerven langs oases,
Maar geen mens die ze nog ziet.