Zonden die jij steeds verbant naar de nacht
Hebben het reeds tot de ochtend gebracht.
Kleerscheuren schreeuwen om verse aandacht.
Dat je toonladders liegen, had ik nooit gedacht.
Ik verlies me elke dag weer in jou
En hoe je steeds flirt met de grenzen van trouw.
Welke man kon je vannacht weer bekoren?
Twijfels die knagen, ik voel me verloren.
Jouw partituur slaat een bres in de dijk.
Oeverloos geduld zinkt nu weg in het slijk.
Zijn mijn vermoedens een fictie of echt?
Is het mijn wanhoop of speel je heel slecht?
Ik wil je maar stop met de dans te ontsnappen.
Mijn ziel, bekaf, dient weer naar adem te happen.
Laat die piano, dat klankbord van passie,
Een allegro van lust, elke sext een confessie.
Ons lot mag niet van de stemvork afhangen,
Of van de toonladders van je verlangen.
Zijn je capriccio's nog niet geblust?
Kruip weer ons bed in en geef me een kus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten