Een nieuwe maand, een nieuwe editie van Ballonnenvrees in Café Boekowski. Op deze editie leek zowat elke artiest het op de piano te hebben gemunt. In elk geval mocht het instrument z'n nikkel afdraaien vanavond.
Het begon met een zwoele maar niet ongevaarlijke dialoog tussen Marzena Lesińska en Tom Driesen. Denk film noir maar dan met poëzie. In een stomende tête-à-tête die twijfelde tussen lust- en moordneigingen trachtten de acteurs een cyclus van begeerte te doorbreken, zij in het Engels, hij in het Nederlands. Zo verslindden Marzena en Tom elkaar woord voor woord, terwijl ook Nina Simone, Patti Smith, Pablo Picasso en Brad Pitt een cameo kregen. Het stuk eindigde aan de piano, want Tom had ook nog een liedje bij dat je zo uit een jarenveertigfilm zou kunnen plukken. Vlak voor Ballonnenvrees van start ging had dichter-performer Philip Meersman helemaal achterin het café postgevat. Na zijn aankondiging startte hij zijn performance daar, en terwijl hij langzaam naar het podium wandelde, sprak hij verschillende mensen in zijn publiek aan. Eens bij de microfoon aangekomen predikte hij de zelfontbranding. Zjin diagnose voor de wereld is er bonk op. Blij worden we niet van dit triestige ziektebeeld. Van kindsoldaten tot kindarbeiders, we hebben een groot gezamenlijk probleem. Philip eindigde met een blues. Zo zong hij 'Motherfucker Shit Shit We're Here and Alive', een welgemikte trap in ons gezicht. Het refrein brulden we mee.
Ook het muzikale duo van Nieuwstadt, overigens Nekka-finalisten, deed het wel eens op de piano. Akoestische en elektrische gitaar gingen met elkaar in dialoog terwijl we ons door Geerts kenmerkende stem lieten wegdrijven. We kregen onder meer 'Omdat ik van je hou', ''s Nachts' en het kleinkunsthitje 'Meester van beminnen'. We moesten een beetje aan Buurman en Winston denken, al is Nieuwstadt vooral Nieuwstadt. Lynn Van Hoof vuurde aan hoog tempo gans een hoop gedichten op ons af: 'Lijm', 'Waterrad', 'Klopgeest', 'Queeste', 'Zierikzee', 'Autumn', 'Ongerijmd' en meer. 'Sinds jaar en dag' bevatte een fjine Windows 95-metafoor en 'Allegaartje' behandelde ADHD als een huis. Dan was er Kibi Puati Nelen met 'Ode aan Bukowskis waanzin', over de schrijver en zijn trefzekere pen, zijn dorst, zijn waanzin. De sympathieke stadsdichter las nog een in memoriam voor zijn biologische moeder voor en eindigde een hartverwarmende stadsgedicht over Borgerhout. Ook Nabil Khazzaka, alias Sigmaman, zette zich aan de piano, voor een intiem en ontroerend setje waarin hij, na de instrumentale intro 'Per aspera ad astra', zijn underground popsongs helemaal uitkleedde. We kregen 'Take It Easy, Man!', 'I Am the Shark', 'Take Me Back' en het bloedmooie 'Questions With No Reply'.
We sloten de avond af met een mooie open mic. Gert Vanlerberghe opende met zijn gedicht 'Agorafobie', alweer vier jaar oud. Van Mossking kregen we poëzie en een liedje. We hielden van 'Er woont een zwarte massa in mijn hoofd' en van 'Sometimes'. Dat laatste bracht ze op de ukelele. Lieve las een liefdesgedicht voor en beschreef emoties als kleuren. Olav van Heesch had zes gedichten voor ons bij. 'Winter' schreef hij in de jaren tachtig. 'Grafsteenpijn' gaat over zijn moeder. We kregen ook nog het originele 'De toekomstman'. Lynn Mariën ofwel All Lynn las haar oktobergedicht voor en bracht een hilarisch en swingend liedje op de piano. We zijn fan van Murphy de kat en moesten zelfs aan 'The Lovecats' van The Cure denken. Meer van dat! Maike Bretschneider las 'Moeder 3' voor, met een pakkend mantra. En ook 'Northern Waters' ging over haar moeders diagnose. Tot slot zette Geert van Nieuwstadt zich nogmaals achter de piano, die flink overuren draaide, voor een prachtige versie van Philippe Robrechts 'Magie'.
Oef. Wat een mooie avond weer. Dank jullie wel allemaal! Ik geef jullie nog drie edities dit jaar, te beginnen met de 123e editie, en die gaat nu donderdag 24 oktober door in Café Het Maanlicht in Mechelen. Kom af, zou ik zeggen!
Foto's: Teutë Kllokoqi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten