Omdat het kan

Kunnen we het gras laten groeien
aan de andere kant van de muur
die we optrokken tegen wat we niet kenden?
Schuilt er een toekomst in de schoot
van de schreiende vrouw, daar,
op haar knieën, haar flarden
van kleren dekken nauwelijks de pijn
van het kind. Of het nog leeft?
Wat maakt het uit?
Hun dood en miserie
dienen een veel hoger doel
op onze zionistische agenda.

We zien de vijand liever niet als mens,
want voor je het weet, ontaardt dat
in toenadering, een bank vooruit
in het vredesproces dat we al
jaren stokken in de wielen steken.

Kolonisatie en apartheid,
we leerden het van de beste.
Als genocide het label 'oorlog' krijgt,
scoor je punten in het Westen.

En het mes snijdt langs twee kanten,
en bij strijd ben je nooit alleen.
Wij kweken schellen op je ogen,
een ethisch blok op jullie teen.

Kan het gras nog groeien,
als een pleister op een verkoold been?
Dit is een feilloze bezetting,
doeltreffend maar sereen.