Want de beelden getuigen van een verledendat we graag waren vergeten,
waar we ons collectief voor schamen,van achter geblindeerde ramen.
De rode verf, die maakt ons kwaad,
we verwarren pijn met haat,
weigeren halsstarrig te luisteren,
trachten alsnog te verduisteren
of op z'n minst minimaliseren,
maar hoe relatief is dit verleden?
Kunnen we de tong even opbergen,
elk een paar oren bovenhalen,
ons nu op voorhand niet gaan ergeren
en nooit meer zo nefast verdwalen?
Maar België heeft weer bloed geroken,
zal gauw van oorlog weer bevallen.
We walsen met dezelfde spoken,
sukkelen in vertrouwde vallen.
We riposteren ALL LIVES MATTER
maar in Irak mag men creperen.
Altijd zo hoog op onze ladder,
klim naar beneden om te leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten