Verdwenen zal boeien, verontwaardigen, troosten, schoppen, zalven, opwinden, verafschuwen, vertederen, ontroeren, doen lachen, doen huilen. Verdwenen wordt spanning, sensatie, adrenaline, een lach, een traan, een vraagteken, een uitroepteken. Verdwenen verrijst uit de assen van Als een Ballon en verzamelt zich als een cumulus boven het murw geslagen Europa, als een gebalde vuist hoog de hemel in. Verdwenen is het summum van de menselijke frustratie, van de sluimerende agressie, van de dagelijkse miserie. Verdwenen slaat z'n kamp op in uw bovenkamer en haalt uit naar uw hart. Verdwenen zult u nooit vergeten.
Een trilogie van drie romans voor de prijs van één:
1. Verdacht
2. Verdwaald
3. Verdwenen
Ontwerp door Anke Verret
De bewoners van Verdwenen worden stilaan tot de rand van de waanzin gedreven.
Na een zwaar verlies leggen ze een hele weg af, in een wereld die aan crisis en geweld ten onder lijkt te gaan.
Ze tasten de grenzen van hun vrijheid af en stuiten op de muur van hun eigen beperkingen.
Rob probeert de brokken van zijn huwelijk te lijmen.
Lisa wil het kwaad in de wieg van de democratie gaan uitroeien.
Inspecteur Baets krijgt een onoplosbare zaak toegewezen.
En dan is er nog Zatte Maurice.
Er zijn geen remmen.
Ook die zijn verdwenen.
De Grieken dragen winterjassen.
Fragment uit het boek:
Spiernaakt openden ze de deur naar
buiten, waar een fris briesje de drukkende warmte maar amper had kunnen
wegjagen.
De fles cava ging mee, en voor de zekerheid namen ze er nog één extra
naar buiten.
Ben legde zich op zijn rug en Bianca kwam dwars op hem zitten, zodat
enkel haar hoofd en schouders boven de omheining uitstaken.
(…) En terwijl ze doorgingen, eindeloos, verzamelden zich voor het
eerst in twaalf dagen dreigende wolken boven hen, alsof ze uit het niets
kwamen, zonder waarschuwing, als onderdeel van een snood plan om de
zomer voor eeuwig en altijd te verdrijven, uit dit land te bannen.
De eerste druppels voelden ze niet eens, maar daarna kwam de regen eruit
in bakken, emmers, waterreservoirs, meren, oceanen.
Maar Bianca en Ben lieten zich niet afschrikken.
Ze zouden deze storm trotseren en uiteindelijk ook verslaan.
(…)
De wind heerste over de bovenwereld
en haar grillige daken en werd een gevaar voor alles wat los hing.
Enkele bladeren waren al te midden van het liefdesnest gevallen maar nu vielen ook verdwaalde takken op het balkon.
Een hangende tak aan de kastanjeboom van de buren sloeg de omheining met
volle kracht, als wou hij haar lijfelijk straffen voor het ontnemen van
het zicht op zoveel moois, steeds sneller, een helse afranseling,
meedogenloos, ongenadig, vol temperament en onbegrijpelijke woede, flora
als een furie, weer een slag, en weer een slag, een drumsolo van de
natuurelementen, een salvo vol venijn, als een swingende sater, een
zwiepende tak in de hulpeloze holle omheining, steeds sneller, heviger,
intenser, tot de bladeren afzagen van hun vermoeiende dans, en de tak
weer naar de kant van de tuin helde, krom en zielig, druipend van het
nat, vermoeid van het voortdurende gevecht met de hemelsluizen.Mona Vanschoenwinkel (van theatergezelschap Studio Bernadette) maakte een knappe trailer voor mijn roman:
Volg hier het personage Alex Tanto op Twitter.
Foto 2: Naft
Foto 3: Jeroen Huygens
Geen opmerkingen:
Een reactie posten