Mirage

De tijd heelt niets,

Brengt geen raad,

Houdt gebonden

Mijn wakkere geest

Aan mirages onbevreesd,

Slijtende pleisters

Op mijn wonden.

De tijd schrijdt voorbij,

Bijt in haar eigen staart,

En zo zit ik weer

Op die volle trein,

Onderweg naar morgen.

Had ik mijn mond gehouden,

En mijn ogen gekluisterd

Op het reilen en zeilen

Van ondineke.

Dan breek ik het ijs

Dan begin ik je

Dan bewierook

En bemin ik je

Dan verlies en dan

Herwin ik je

Dan een punt achter

Deze zin ik je.

Ze moet hem beter kennen

Dan ze mij ooit gekend,

Of heeft willen kennen,

Nog zal willen kennen.
Een band gesmeed in ijzer
Uit omgesmolten kanonnen.

De tijd is overrijp.

Het gras torent hoog

Boven onvoltooide

Zinnen. En de waanzin

Zint me niets,

Maar schrijft zich uit,

Blijft diep van binnen,

Kent het geheim

Van eeuwig leven

In het teken

Van wolvinnen,

In de schaduw

Van oases

Als een baken

In mijn verzande ziel.

Dit gedicht heeft een 'vervolg', dat enkele maanden later werd geschreven. Lees het hier!