Ballonnenvrees 13 januari 2016

Na maanden stilte is Ballonnenvrees eindelijk terug. En hoe! De eerste editie van het jaar vond plaats in 't Werkhuys, waar we van start gingen met een jonge dichteres die in 2015 enkele straffe poëzieprijzen in de wacht sleepte. Ulrike Burki trakteerde ons op haar mooiste teksten. Nederlands schrijver Luckie Delacroix bracht net als de organisator in 2015 een roman uit, maar las op Ballonnenvrees een kortverhaal voor over een zekere Jan Victor - geestig, gevat en goed geschreven. Uit Oostende kwam Infinite Joy, een rapper die zijn woorden sneller in de menigte spuugt dan een machinegeweer dat met kogels lukt. Tijdens zijn eerste sessie knalde hij zijn beste Nederlandse teksten, in dat smeuïge West-Vlaamse accent, in het rond, diep gedrenkt in de maatschappijkritiek, met rake boodschappen zoals we dat van hem gewoon zijn. Er was een soort van eerbetoon aan de vergane glorie van de Koningin Der Badsteden en ook eerde hij de vergeten verhalen van de geschiedenis, die we volkomen ten onrechte dus niet op school leren. Een wervelwind van woorden uit het westen.

Het tweede deel van de avond begon met een verrassingsact. Regulars Tegen Beter Weten In maakten jaren geleden een Nederlandstalige herwerking van 'Space Oddity' van de deze week overleden David Bowie. Hun 'Rijst & Romantiek' raakte een gevoelige snaar bij wie nog in de ontkenningsfase zit. Iedereen dus. Iris Wynants uit Turnhouts Collectief Dichterbij werd vorig jaar sterk geïnspireerd door een relatiebreuk. Het leverde bloedmooie gedichten op, die ze gul uitdeelde.

Van het kersverse collectief Wakkerlicht was drie vierde in 't Werkhuys aanwezig. Twee leden stonden immers op het podium. Stokely Dichtman is een rijzende en reizende ster in de slamwereld. Nog niet zo lang geleden liet hij zich als Noning Dichtman aankondigen, maar nu opteerde hij toch maar voor zijn echte voornaam. Naast eigen teksten bracht hij 'Steen. Papier. Woord.' van een New Yorks woordkunstenaar en ook iets van Mos Def, zijn grote voorbeeld. Presentator Gert Vanlerberghe liet Kobe en Tsjêbbe elk een papiertje trekken en zo las hij twee losse fragmenten voor uit zijn work-in-progress Nachtprater. Vervolgens erudiet slambachtsman Teddy Bair, uit Gent. Zijn ode aan België was gedrenkt in een ontwapenend cynisme, een gedroomde punch-out battle tekst als de tegenstander een omhooggevallen regio met een schimmig koloniaal verleden is. Toms teksten zijn altijd raak en worden steeds beter.

Deel drie begon alvast erg rock'n'roll toen De Andere Buitenlander, ook gekend als Nestor, zijn gebruikelijke penalty wou scoren maar pardoes slipte op de plas bier die Tsjêbbes gesneuvelde glas had gemaakt en onzacht kennis maakte met de grond. Hilariteit alom. Mickey Wo, de tweede slammer uit Wakkerlicht van de avond, is vrij nieuw in de slamwereld maar heeft verdorie al classics op zijn naam staan. 'Canvas' is alvast een meezinger en toen hij voor zijn afsluiter door Robin van Tegen Beter Weten In op gitaar werd begeleid, zat 't Werkhuys er ontroerd en vertederd bij.

Infinite Joy vuurde nog een tweede set op ons af, nog sneller dan aan het begin van de avond, deze keer uitsluitend Engelse rap, rad van tong en sneller dan een straaljager. Wat een heerser. Tot slot was er een miniconcert van Jakobistan. Gewoonlijk treedt Kobe met een hele band op, maar voor Ballonnenvrees deed hij het solo, met mooie, leuke, grappige liedjes over, ik zeg zo maar iets, vluchtgedrag. Er was een cover van Bram Vermeulen bij en bijzonder aangenaam was de afsluiter/meezinger 'Wat Als de Woorden Op Zijn?'.

Heel de avond hadden tekenaars Idris Sevenans en Robby Blondbaard in een uithoek van 't Werkhuys zitten tekenen en die knappe werkjes vlogen ofwel als eurodeals de deur uit, ofwel werden ze door Gert geveild. De avond was al serieus uitgelopen maar we bleven gaan, met helemaal op het einde de open mic. Gaby Nachtergaele las enkele gedichten in het Afrikaans voor, Jitse Verschueren wilde met ons de hedonistische en plezierige Dirty Flamingo Club oprichten, Geert Michiels had eigen en andere gedichten bij en Nestor sloot de avond af met een ingetogen poëem.

Oef. De avond zat erop. De kwaliteit en gezelligheid werden weer hoog gehouden, en zo ook de goede naam van Ballonnenvrees. En wij kijken alweer halsreikend uit naar de volgende editie, op 2 maart in De Kleine Hedonist, met poëzie, slam, muziek en kortfilm. Op 13 april vieren daar trouwens ons driejarig bestaan. Dank aan iedereen en tot zeer snel!

Foto's: Gust Peeters en Tsjêbbe Van Damme