Ballonnenvrees 3 oktober 2014

Perseus, waar is de whisky gebleven? Ballonnenvrees stond scherp op 3 oktober. Omdat het zo gezellig is in Café Ami, willen we daar niet echt weg gaan, dus de dertiende editie van dit poëzie-evenement ging alweer daar door. We openden krachtig met favoriet van de avond Mara Koomson. Hij zou in twee blokken optreden, deed het uiteindelijk in vier keer, want we kregen er maar geen genoeg van, en hij duidelijk ook niet! Hij opende de eerste sessie en sloot het ook weer af, en ook de tweede sessie begon met Mara. Na Ballonnenvrees, wanneer de pintjes vlot over de toog vlogen, bracht hij nog een langer concert. Met gitaar en loop system in de aanslag bracht hij ons serene en aangrijpende blues, soul, rock en meer van dat lekkers en wij waren allemaal much impressed. Jef Louisa Versmissen zei later tijdens zijn poëzieperformance nog dat dit is hoe ook Jimmy Hendrix is begonnen, en ook een vergelijking met Gary Clark Jr. bleef niet op zich wachten. Bij het strafste wat ik al op Ballonnenvrees heb gezien, vooral het nummer 'Since I've Been Away'. Ook de cover van Curtis Mayfield mocht er wezen.

Vervolgens poëzie! We begonnen met de naar Gent uitgeweken Nederlandse dichteres Salomé Mooij, die heel wat mooijs door de micro schelde en het woord 'monotoon' permanent uit het woordenboek lijkt te hebben geschrapt. Expressieve poëzie, mét stemmetjes, zo hebben we dat graag! Nog een Nederlander volgde in haar voetsporen, namelijk neo-beatnik Kobus Carbon, een graag geziene gast in België, maar voor het eerst op Ballonnenvrees. De man bracht onder meer een ode aan september en één aan zijn penis! Vervolgens een zingende Gentenaar, Joris Pinseel aka Schrijnwerk. Voor de gelegenheid had hij zijn akoestische gitaar bij, om zijn verbale kots en menstruatie kracht bij te zetten. Even dreigde hij om te komen van de dorst, maar gelukkig wist hij toch nog op slinkse manier aan een extra pintje te geraken. Straffe performer! Alsof daar iets anders dan kwaliteit in Gent woont. Voor een tweede keer Mara en voor de pauze kregen we Moya De Feyter over de vloer. Ze bracht een lang gedicht ten berde dat een explosie was aan indrukken. Zo verkondigde ze dat ze niet meer 'vuurtoren' genoemd wordt en dat ze eigenlijk het liefst een sanseveria zou willen zijn.

Na nog enkele minisessies van Mara en een lange pauze was het tijd voor meer poëzie. Aangezien Anke Verret, de ontwerpster van de affiches, aanwezig was, kreeg deze een welverdiende zittende ovatie. Vervolgens was er Antwerps dichteres Johanna Pas, met huishoudelijke gedichten en tegelgedichten. Altijd interessant als dichters hun werk in hout kappen of in tegels bakken. Knappe performance! Gert Vanlerberghe bracht bijna enkel nieuw werk, over Perseus, Axel Wappendorf, Thomas Pynchon. Even geen mirages of gitaarmeisjes meer, al belandde dat laatste gedicht nog onverhoeds in een meisjesoor later op de avond. Hij brak ook een lans voor de niet-gesubsidieerde cultuur, zij het in een halfdronken en veel te lange speech. Meer duistere poëzie van de Herentalse oppergod Jef Louisa Versmissen, die iets minder stoer uit de hoek kwam dan gewoonlijk maar wel een even indrukwekkende set bracht, die hij eindigde op de piano. Hij dichtte ook over hoe hij al dagenlang zijn bed niet heeft gezien. Wie écht al dagen lang zijn bed niet heeft gezien, is Akim A.J. Willems, dorpsdichter van Bornem af en kersverse papa. Hij gaf die dekselse linkse rakkers een veeg uit de pan met een raak Angry Young Man gedicht en testte de Beckettkennis van het publiek uit. En zo werd het nacht en werd Ballonnenvrees 13 niet meer dan een vage maar warme herinnering. Tot op 15 oktober, voor Ballonnenvrees 14 in 't Werkhuys!

laatste foto door Pierre Moeremans