Onder de groene trellis van de pleziertuin die ik achteloos betrad, neem ik de trap naar een cryptoporticus. Ik weet hoe huiselijk verrotting haar intrede doet in pas gestucte bunkers. Volleerd in het niksen, met als enige uitlaatklep de ventilatieschacht. Een kurkstop op het denken. Een stolp over mijn brein. Een maagring voor de hoop. Ambities ijdel. Eenzaam als de dood schuil ik in absintdromen. Ik blaas de nevels uit mijn hoofd en schudt de kater van me af. Een truffeldieet leert me te vervagen. En laag na laag van de waanzin leg ik af. Hier sorteert men. Hier zie ik de radartjes achter elke wending en het patroon in elk blikveld. De verveling vervelt. Ik hang de dagen te drogen. Ik leer de tijd uit het hoofd. Tik. Tak. De klok kan me wat. Om middernacht een spook. Die blijft zelden natafelen. Alleen zijn duurt het langst. Isolatie is volkomen. Betonrot een goede poging.
En elke ochtend hetzelfde dilemma. Neem ik een bad van euforie of een douche van bloed en glasscherven? Koester je voorbodes voor een nieuwe dag, een nieuw jaar, een nieuw leven.
Ik krijg maar geen voeling met deze kamer. Toch stoot ze mij niet af. Een nipt getolereerd corpus alienum ben ik.
Soms droom ik dat mijn vader om onverklaarbare redenen euthanasie heeft aangevraagd en ik hem op bevrijdingsdag naar het ziekenhuis vergezel als gaat het om een blindedarmoperatie. Net voor hij onder moet, vertelt hij me goedlachs en monter over iets wat David Bowie ooit moet hebben gezegd. Vervolgens struint hij naar de uitvoerende arts. Onder de indruk van deze schokkende en veel te realistisch ogende droom word ik wakker en drie tellen lang denk ik dat hij er echt niet meer is.
Soms droom ik over Squid Game CEO, een reality show waarin CEO’s elkaar onder dwang en voor ons vermaak tot op de dood moeten bekampen, in steeds sadistischere spelletjes, jaarlijks uitgezonden op graaidag. Van achter een langwerpig geblindeerde raam slaat een man met een mysterieus zwart kubistisch masker het bloedbad gade, zijn tevreden grijns verloren voor de wereld, maar ik weet dat hij Luigi heet. Elon Musk wint het laatste spel maar krijgt geen prijzengeld. Hij moet al zijn op de kap van arme mensen verdiende miljarden afgeven aan een goed doel en verdwijnt in een tot vergeetput omgebouwde smaragdmijn. In zulke dromen wil ik me nog uren blijven wentelen. Maar als ik wakker word naast jou…
Er is meer dan een manier om de werkelijkheid te kapen. Hou je hoofd in een hoek van zeventig graden voor toegang tot een andere wereld. Als wij katten zijn, moeten we de kat degraderen of opwaarderen. Rioolrat of fabeldier. Maar de kater knipoogt zijn goede raad: zwijg zoals de maan.
In het absinterbellum laten varkensroze blote vrouwen hun zwijn uit, de leiband listig rond de ringvinger geritst. Elegant zet het visioen de bijhorende stank buiten spel. Ontaard in de slaapkamer. Op straat vals gelaten en doordacht. Een ernst rond onze smachtende gelaten gedrapeerd. We hebben elkaars projecties al lang gekruisigd, met elk een kleine satan gniffelend achter de hoek. Tik. Tak. De tijd kan ons wat. Wij verstrijken niet. Hoogstens zijn we rimpels en kringen in een glas dure cognac.
Liever dat dan verward ronddolen in andermans hel. Wat moet een mens bijvoorbeeld met een leeuw met een tweede gezicht waar z’n kont hoort te zitten. Wat moet ik met tepelklemmen als mijn tenen in de fik staan. Knevel de duivels in je hoofd voor een schijn van een kans op overleving. Maar dood ze niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten