maandag 4 november 2024

NovemberVers

En zo is het weer november en wagen wij ons alweer aan #NovemberVers. Een jaar later nog altijd even kwaad, kwader, kwaadst. Betrekkelijk weinig uit mijn pen gevloeid, en dan vooral over Gaza en het Grote Zwijgen. 30 dagen schrijven. 30 dagen imperfectie. 30 dagen bloed en inkt die simultaan koken. Een weekendje Leiden en Haarlem is een valse schrijfstart. Maar langs grachten slenteren en cocktails drinken is aanlokkelijker dan je writer's block te lijf gaan. Maar kijk. We blijven wanhoop lekken op papier. En we wachten. Op de nieuwe plaat van The Cure. Op de uitslag van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Op een einde aan al die gruwel in het oosten. Op het tellen van de doden na die laatste grote klimaatramp. Op het einde van de Grote Hypocrisie.
En zo beleven wij november. Schrijvend. Wanhopend. En zo blaffen wij op het podium. Roken haze op de brug over de Rijn. Verzuchten bij een nieuwe dag aan het werk bij BARENOUT INTERNATIONAL. Bezoeken de kinesist, die ons een writing cure voorschrijft. Weten ook niet wat nog te schrijven in het aanschijn van al dat overweldigende nieuws dat op ons blijft neerdalen. En het nieuws uitzetten of een online sabbat nemen is niet aangewezen. Het blijven volgen is het allerminste. Is dit een mens? Of een tot monster gekneed slachtoffer, versgebakken in de ovens van Auschwitz. Een superschurk die zijn raketten perfectioneert en op de weerlozen richt. Een kogel doorboort een babygezicht. Huilen is al lang niet meer aangewezen.
 
November. Vers zwijgen we over ondenkbare misdaden tegen de mensheid. Mijn schrijfhand verkrampt en nog steeds kan ik niet in woorden vatten hoezeer ik Israël haat, hoe graag ik zionisten in het gezicht wil slaan. Een puntig mes mag dan een mooie metafoor zijn, Herman. Een vuistslag volstaat. Een keel is te dramatisch. Ik neem genoegen met de valse grijns van Michael Freilich, die ons al sinds een maand voor de lokale verkiezingen met kille ogen aanstaart vanop verkiezingsaffiches met nationalistische inslag, vol idolatrie aangeplakt achter de duister ramen van de Belgiëlei. Ik zucht. Weet meer dan ooit: Wie niet sterk is, moet slim zijn. Wie niet slim is, kan maar beter een slachtoffer zijn.

Ik voel hoe mijn lichaam in de zetel zinkt. Mijn gedachten verdampen. Mijn adem stuurt mijn gemoedsrust. Ik voel mijn borstkas deinen. Kalmte daalt over me neer. Ik besluit dat een straal zonlicht mijn lichaam scant. Met elke centimeter huid of textiel in zonlicht verslappen mijn spieren tot een beate brij. Goed voor mij. Alle mindfulness in de wereld kan niet verhelpen dat bommen blijven vallen, dat kinderen blijven branden, dat zionisten zwijgen.

Je suis Herman? Het zal nog niet zijn. Laten we volharden in het schrijven wat we willen. Wars van judeo-wokeisme.

GEEN TITEL tenzij dan HOMPEN KINDERVLEES of misschien 45.000 DODEN of ISRAËL MOET BOETEN want GENOCIDE VERDRAAGT GEEN POËZIE

Wie normaliseert hompen kindervlees in plastic zakken
als kwam hun vader met een feestmaal van de slager.
Niemand thuis. Geen huis. Alleen onvoorstelbaar verdriet.
Wie normaliseert de massamoord op 45.000 burgers
als ging het om een rechtvaardige daad.
Propaganda zingt een oud lied.
De nieuwe haakneus heet nu terrorist.
Ze wonen op een strookje.
Ze wonen in een sprookje.
In 1001 nacht wordt er toegewijd verkracht.
Veel rovers. Weinig geboden.
Mozes is dood. Je moreel krediet ook.
De kant van het licht draagt een janosgezicht:
slachtoffer en beul.
Het land bloedt baby's in een geul.
Al van in de baarmoeder raketten
op het beloofde land gericht.
Je kan niet vroeg genoeg beginnen
met je zelfverdediging.
Noem het geen lebensraum.
Zeg dat het moorden even moest.
En Weiss en Nussbaum?
Sie haben es niet gewusst.


We kunnen watermeloensokken dragen.
We kunnen op ons achtergrondscherm een watermeloen plaatsen.
We kunnen badges en patches en vlaggen kopen.
We kunnen in demonstraties meelopen.
We kunnen benefietavonden organiseren.
We kunnen uit de geschiedenis leren. (wij wél)
We kunnen onze leiders vragen alsjeblieft verkoop die wapens niet.
We kunnen weinig of niets.
We kunnen wachten.
We kunnen ons leven leiden
en wachten op niets.

Reanimeer een baby.
Reanimeer je geweten.
Kies de dictator-clown
of de oorlogsmachine.
Reanimeer een foetus.
Reanimeer de mensenrechten.
Bovenal vergeet 5 november niet.
De dag van de valse maskers.
Vallen of vallen ze niet.
Cholera vs. de pest én de cholera.
U kiest én verliest.


Wakker worden

Dat ongeveer de helft van een bevolking zo egoïstisch en reactionair kan zijn in z'n stemgedrag hoeft al lang niet meer te verwonderen. Kijk maar naar dat overige gedrag.
 
Democratie is het paard van Troje én de achillespees van de vrije samenleving. De faalmachinevan de Democraten zal blijven het onderspit delven met mèh-kandidaten uit de Clinton-clan waarbij de progressieve Amerikaan spreekt van 'the lesser of two evils'. Durf onbeschaamd links te zijn.
 
Wat extreemrechts betreft, die sabel je niet neer met begrip. Daarvoor heb je een sabel nodig.


Inferno

Toen keizer Nero een naar verluidt erg middelmattige performance gaf, begon het theater op zijn grondvesten te daveren. Tijdens deze aardbeving probeerde het publiek zich natuurlijk naar de uitgang te begeven, maar de notoire tiran beval hen om te blijven zitten. Het waren namelijk de goden die voor hem applaudisseerden, zo verklaarde hij. Tweeduizend jaar later stelt de vers verkozen president van de Verenigde Staten van Amerika dat God zijn leven heeft gespaard om de macht te kunnen grijpen.

woensdag 30 oktober 2024

Dans! Dictator! Dans!

wanneer de haatprofeten hun onderlinge geschillen vergeten
elkaar de rechterhand reiken om pluralisme te torpederen
oranje troglodieten in pak peuteren met lilliputterfikken in de baarmoeders van gebroken meisjes
spelen chinees voetbal met gemaaide eierstokken
slaan een uitgeprocedeerde stakker met een wetboek om de oren
met het mandaat dat het volk hen al dan niet gaf blinkend om de hals
een boekverbranding ter verbinding van haatbaard en zwartjas
hoofden van ongelovige honden rollen op het ritme van marcherende botten
in het diepst van hun gedachten maar een peiling verwijderd van werkelijk
 
dans, dictator, dans
een despoot is daarom nog geen held
dans, dictator, dans
wie heeft die burgeroorlog besteld?
 
geen speleoloog nodig want uit dit verbond spreekt enkel oppervlakte
kunst opgerold, vooral de verfoeide en ontaarde, uitgerukt, verdelgd en dan verschroeide aarde
artiesten achter de kassa of een raam voor hun part
de dromen van een meisje achter slot en grendel
haar lach achter textiel en haar ambities terug naar zender
en liefde is liefde maar dan enkel in de engste zin
de kleuren werden alvast als merg uit de regenboog gezogen
maar een prepper die armworstelt met stemmen in zijn hoofd krijgt een vergunning voor moord
wie weigert de wereld te ontwaren in binaire waarden blijkt een gevaar
maar wie geen wapen is gegund die zijn vrijheid gaat teloor
 
als je niet oppast schiet die vrijheid nog een gaatje in je oor
dans, dictator, dans zolang je de schoten hoort
 
de muziek is al verwijderd uit de publieke ruimte
elke aanzet van verzet gebroken
de wereld verdeeld in repressieve zones
maar geen muur want overal valt er even weinig geluk te rapen
behalve dan voor alt-right en kalifaat
en hoop in de kiem gesmoord
zoals het volgens menig natte droom hoort
wie zei er ook weer onverenigbaar zijn west en oost
ze vinden elkaar in het zwartst van hun ideeënpalet
- wacht, dat kan nog grimmiger -
meng dickpiczwart met kaäbagrafiet
voor een breedbeelddystopie
ontbind de toekomst en vervang het heden
door een permanent verleden
 
dans, dictator, dans
in je badjas, in je bunker
dans, dictator, dans
rond die massamoord
als een terminale gek
dans, dictator, dans
op het slappe koord
rond je hongernek

de lynchpartij of
de pil en de trekker
kies je happy end
en re-set de wekker


vrijdag 25 oktober 2024

Ballonnenvrees 24 oktober 2024

Voor een wat rustigere editie van Ballonnenvrees in Café Het Maanlicht had ik vijf artiesten uitgenodigd. Antwerps stadsdichter Kibi Puati Nelen beet de spits af met 'BorgerHart', een stadsgedicht voor Borgerhout. Diversiteit als primer. Leve de kleurrijke chaos. 'Memento Puati' gaat over zijn moeder. Gevleugelde woorden vormden de mooiste de ode die hij haar kon schrijven. Tot slot was er het even pakkende 'Van Naqba tot Raffa', verteld vanuit het perspectief van een Palestijns kind. Dan was er Céline De Munters muzikale project L.O.V.E., waarbij ze over een backtrack zong en rapte. In onder meer 'True To the Core' en 'My Thing' kregen we onderkoelde beats voorgeschoteld, met een vleugje oldskool hip-hop en een maatschappelijke dimensie. Neem je de rode of de blauwe pil?
In september was het nog een overrompeling op de open mic in Mechelen. Vanavond kwam er niemand open mic'en. Het kan verkeren. Gelukkig hadden we dus onze line-up. Zo bracht de Mechelse dichteres Karin Dée enkele rake en herkenbare gedichten uit haar bundel Ik open het raam om de kou buiten te laten. We kregen moordlustige nachtpoëzie met 'Slapeloos' en 'Stilte klinkt als vreemdgaan'. Karin vroeg een man uit het publiek om haar roze boeien om de polsen te schuiven, waarna ze ons BDSM-poëzie toevertrouwde. Enkele van haar gedichten werden bij wijze van improv begeleid door Kobe Ardui op de akoestische gitaar. Die laatste mocht ineens blijven staan voor zijn optreden samen met Robin Van Araignien. Ex-Jakobistan en ex-Tegen Beter Weten In vormen nu het duo Dekbek en de Hoezen. We kregen 'Broodautomaat' van Tegen Beter Weten In en het ontroerende 'Leentje' en 'Hoezo' van Jakobistan. Vooral Kobe nam de zang voor zich maar ook Robin waagde zich er af en toe aan. Naast eigen werk kregen we ook covers van Frank Vander Linden, Stef Bos en Axl Peleman. Er kwam zelfs een mop aan te pas! Als toegift speelde Kobe nog het breekbare 'Losse woorden', waarbij Gert Vanlerberghe de spoken word voor zijn rekening nam.
Et voilà. Meer is er soms niet nodig. Al bent u natuurlijk nu al uitgenodigd op de volgende editie in Het Maanlicht, op 21 november. Ook op de open mic.

zondag 20 oktober 2024

Ballonnenvrees 19 oktober 2024

Een nieuwe maand, een nieuwe editie van Ballonnenvrees in Café Boekowski. Op deze editie leek zowat elke artiest het op de piano te hebben gemunt. In elk geval mocht het instrument z'n nikkel afdraaien vanavond.
Het begon met een zwoele maar niet ongevaarlijke dialoog tussen Marzena Lesińska en Tom Driesen. Denk film noir maar dan met poëzie. In een stomende tête-à-tête die twijfelde tussen lust- en moordneigingen trachtten de acteurs een cyclus van begeerte te doorbreken, zij in het Engels, hij in het Nederlands. Zo verslindden Marzena en Tom elkaar woord voor woord, terwijl ook Nina Simone, Patti Smith, Pablo Picasso en Brad Pitt een cameo kregen. Het stuk eindigde aan de piano, want Tom had ook nog een liedje bij dat je zo uit een jarenveertigfilm zou kunnen plukken. Vlak voor Ballonnenvrees van start ging had dichter-performer Philip Meersman helemaal achterin het café postgevat. Na zijn aankondiging startte hij zijn performance daar, en terwijl hij langzaam naar het podium wandelde, sprak hij verschillende mensen in zijn publiek aan. Eens bij de microfoon aangekomen predikte hij de zelfontbranding. Zjin diagnose voor de wereld is er bonk op. Blij worden we niet van dit triestige ziektebeeld. Van kindsoldaten tot kindarbeiders, we hebben een groot gezamenlijk probleem. Philip eindigde met een blues. Zo zong hij 'Motherfucker Shit Shit We're Here and Alive', een welgemikte trap in ons gezicht. Het refrein brulden we mee.
Ook het muzikale duo van Nieuwstadt, overigens Nekka-finalisten, deed het wel eens op de piano. Akoestische en elektrische gitaar gingen met elkaar in dialoog terwijl we ons door Geerts kenmerkende stem lieten wegdrijven. We kregen onder meer 'Omdat ik van je hou', ''s Nachts' en het kleinkunsthitje 'Meester van beminnen'. We moesten een beetje aan Buurman en Winston denken, al is Nieuwstadt vooral Nieuwstadt. Lynn Van Hoof vuurde aan hoog tempo gans een hoop gedichten op ons af: 'Lijm', 'Waterrad', 'Klopgeest', 'Queeste', 'Zierikzee', 'Autumn', 'Ongerijmd' en meer. 'Sinds jaar en dag' bevatte een fjine Windows 95-metafoor en 'Allegaartje' behandelde ADHD als een huis. Dan was er Kibi Puati Nelen met 'Ode aan Bukowskis waanzin', over de schrijver en zijn trefzekere pen, zijn dorst, zijn waanzin. De sympathieke stadsdichter las nog een in memoriam voor zijn biologische moeder voor en eindigde een hartverwarmende stadsgedicht over Borgerhout. Ook Nabil Khazzaka, alias Sigmaman, zette zich aan de piano, voor een intiem en ontroerend setje waarin hij, na de instrumentale intro 'Per aspera ad astra', zijn underground popsongs helemaal uitkleedde. We kregen 'Take It Easy, Man!', 'I Am the Shark', 'Take Me Back' en het bloedmooie 'Questions With No Reply'.
We sloten de avond af met een mooie open mic. Gert Vanlerberghe opende met zijn gedicht 'Agorafobie', alweer vier jaar oud. Van Mossking kregen we poëzie en een liedje. We hielden van 'Er woont een zwarte massa in mijn hoofd' en van 'Sometimes'. Dat laatste bracht ze op de ukelele. Lieve las een liefdesgedicht voor en beschreef emoties als kleuren. Olav van Heesch had zes gedichten voor ons bij. 'Winter' schreef hij in de jaren tachtig. 'Grafsteenpijn' gaat over zijn moeder. We kregen ook nog het originele 'De toekomstman'. Lynn Mariën ofwel All Lynn las haar oktobergedicht voor en bracht een hilarisch en swingend liedje op de piano. We zijn fan van Murphy de kat en moesten zelfs aan 'The Lovecats' van The Cure denken. Meer van dat! Maike Bretschneider las 'Moeder 3' voor, met een pakkend mantra. En ook 'Northern Waters' ging over haar moeders diagnose. Tot slot zette Geert van Nieuwstadt zich nogmaals achter de piano, die flink overuren draaide, voor een prachtige versie van Philippe Robrechts 'Magie'.
 
Oef. Wat een mooie avond weer. Dank jullie wel allemaal! Ik geef jullie nog drie edities dit jaar, te beginnen met de 123e editie, en die gaat nu donderdag 24 oktober door in Café Het Maanlicht in Mechelen. Kom af, zou ik zeggen!
 
Foto's: Teutë Kllokoqi

donderdag 10 oktober 2024

Globalisatie: een koekje van eigen degen

Spoel zonden door met zonden,
in hellende huizen en helle huizen,
waar sirenen benen kweken, ze openen,
de weg wijzen naar een prijzig wonderland,

of hul je voor geen geld in
het groene parfum dat op
elke straathoek op je toewaait,
veel beter dan de mélange
van pis, kak, kots, zweet en 
andere ranzige geuren van te veel leut
op veel te korte tijd,
 
lachgas aan het damrak,
hasjpijp op de zeedijk,
en dipsomanie op het spui,
waar je over de promille struikelt,
en valt zoals camus
en verrekt zoals baker,
niet ma ma ma maar chet,
 
en hun bejaarde landgenoten,
nog in verhitte twijfel tussen le rouge et le bleu,
en in oprechte landsverwarring:
it's tuesday so this must be holland,
no, it's wednesday, we're in denmark,
they speak french here.

Vlieg mee naar de regenboog,
aan het eind wacht een mand
waar mannen hun stropdassen ruilen
voor sloten bier en een sappige anekdote of drie.

Kerken en grachten vormen
het aberrante decor voor britse braspartijen
van aberdeen tot benidorm
en van antwerpen tot boedapest:
de speeltuin waar de zon nooit ondergaat.

Hier spreekt men geen nederlands meer
maar engels en chinees, maar je eet heel de wereld,
zoals damsko die annexeerde
in de zeven wereldzeeën:
een koekje van eigen degen.
 

zaterdag 5 oktober 2024

Flavours of the month

Autumn has lots of exciting new releases in store for us. May black midi rest in peace. Singer Geordie Greep has gone solo now and immediately reaches the number 1 position in this list with his wild new single 'Blues'. The Cure are back, and although 'Alone' is a song that sticks in your head, it's still somewhat underwhelming compared to all the magnificent music they released in the past. The curse of being the best band in the world. It reaches a well earned tenth place in a list with only top-notch music. Linkin Park is back with a brand new singer and two singles. After all the crap they made the new songs sound comfortably familiar without getting repetitive. Two songs for The Smile as well, who released their third studio album only yesterday. The Horrors are back as well and I couldn't be happier. Mogwai and Godspeed always aim to impress. Let me mention some newer bands as well, it's the twenties after all, and we don't want to drown in nostalgia. Do check Enola Gay, FELT, Eosine and Black Foxxes.

  1.  Geordie Greep - Blues
  2. Mogwai - God Gets You Back
  3. The Horrors - The Silence That Remains
  4. The Smile - Bodies Laughing
  5. The Smile - Zero Sum
  6. Cold Cave - Siren Song
  7. Dame Area - Si No Es Hoy Cuando Es
  8. Blind Yeo - Anam Cara
  9. The Murder Capital - Can't Pretend To Know
  10. The Cure - Alone
  11. The The - Some Days I Drink My Coffee By the Grave Of William Blake
  12. Linkin Park - The Emptiness Machine
  13. Feeder - Submarine
  14. Enola Gay - Cortana
  15. A Place To Bury Strangers - Fear Of Transformation
  16. FELT - The Pull
  17. Sprints - Feast
  18. Eosine - Digitaline
  19. Fred Angst feat. Sietse Willems - 15 Dagen In de Zon
  20. Jack White - That's How I'm Feeling
  21. DEADLETTER - Relieved
  22. Linkin Park - Heavy Is the Crown
  23. Black Foxxes - Carsaig
  24. RÜFÜS DU SOL - Pressure
  25. Godspeed You! Black Emperor - GREY RUBBLE - GREEN SHOOTS
  26. Kokoroko feat. Azekel - Three Piece Suit
  27. Opus Kink - I Wanna Live With You
  28. Melin Melyn - Fantastic Food
  29. Lambrini Girls - Company Culture
  30. Peter Perrett - Disinfectant

zondag 29 september 2024

Ballonnenvrees 28 september 2024

Nog maar net had Ballonnenvrees Mechelen heroverd of er kwam alweer een editie in Café Boekowski bij. Op zaterdagavond verzamelde poëzieminnend Antwerpen zich weer in het literaire café op 't Zuid voor een stevig avondje woordkunst en muziek. Gert Vanlerberghe stak zelf van wal met twee nieuwe teksten, waarna Lynn Marien 'Als ik zwijg' voorlas, een speelse tekst over de tijd en de tikkende bommen in haar getikte hoofd. Net als in Het Maanlicht volgde het gedicht 'September', over winterdepressie (ja, van deze september wordt niemand vrolijk), en onder meer nog 'Hartheid'. Augustin Grenné wens in 'Lapidarium' een steen te zijn. In 'Cypriotische zonde' nam hij ons mee naar het verdeelde Cyprus. Volgden nog 'Triptiek van de teloorgang', 'Oestermes' en 'Reikwijdte van een lichaam'. We namen er open mic'er Manu Gabriels tussen. In 'Ik benijd je' wou hij dat hij een specht was. Zijn tweede en laatste tekst 'Bij het vallen van de bladeren' ging over manische depressie.
Hidde Moens had een glaasje met papiersnippers bij, waarop hij trefwoorden had gekrabbeld. Hij liet het doorgeven in het publiek, dat hem af en toe een woord mocht toewerpen, waarna hij een relaas afstak over een koffiebarbezoek dat helemaal misloopt. Heel soms werd hij dus onderbroken door een trefwoord, maar eigenlijk wou iedereen weten hoe het knotsgekke verhaal afliep. Zo werd het een soap die werd onderbroken door absurde wistje-datjes en andere oneliners. Héérlijk. Maxime Boel is woordkunstenaar maar ook zangeres. Met haar soloproject Amethyst verbaasde ze het café, en dat had vooral met haar intense zang en breed stembereik te maken - nu eens hoog, dan heel laag. Zo zong ze over een backtrack met zwoele maar duistere synthpop, met zangpartijen die nog het meest aan Oscar & the Wolf of Hozier deed denken. We kregen 'My Paradise', 'Shift', 'Dragon', 'Ode', 'Connect' en 'Shine'. Bij elke uithaal van haar stem kreeg Maxime applaus. Een mooie afsluiter van het eerste deel.
BAI, ofwel Bertrand Avery Iradukunda, dichtte aan het begin van het tweede deel over de strijd tussen hoofd en hart. Af en toe werd het wat meta, maar zijn voornaamste boodschap zat in zijn ode aan de liefde: die kan eng zijn maar neem je tijd. Annika Cannaerts had enkele van haar gruwelijke en wrede gedichten bij, over mensen met een doodswens overhalen om 'te blijven'. Haar gedichten waren kleine bakjes troost, al kon ze moeilijk titels kiezen, dus had elk gedicht een tiental titels. Ze sloot af met 'De kruipruimte', een gedicht over het fenomeen 'bed rotting'. Een tweede open mic'er vonden we bij Ken Post, met een tekst over de gapende kloof, en twee a capella songs, eentje over Bob Dylan en dan zijn klassieker over atomic bomb babies.
Dan was er Seppe Gesquiere en poëzie waarin hij liefde en geluk bezong. Ook bracht hij een poëtische cover 'De liefde' van Hans Teeuwen en vervolgens zijn eigen antwoord daarop. Hij eindigde zijn overtuigende set met een stille nachtzang. Anthony Albers is frontman van de hardpopformatie Guru Niaki, maar onlangs heeft hij zijn soloproject uit de grond gestampt. Als Bloeskroeg bracht hij twee breekbare nummers op de akoestische gitaar. Het ging om in het Antwerps hertaalde covers, van The Animals en van Dolly Parton ('New Orleans' werd 'Berchem-Zuid', 'Jolene' werd 'Brahim'). Muisstil werd het in Boekowski, met zo nu en dan een lachsalvo, want de hertaalde lyrics waren even ontroerend als grappig.
Meer open mic! Olav van Heesch las een 'Afscheid aan muze', gevolgd door 'Surrealistische kus', 'De terugkomst', en een brief aan een one-night stand uit Dresden. Gust Peeters had het openingsgedicht uit zijn dichtbundel Achtergrond bij, genaamd 'Grond', en raasde in het vormvaste 'Loedertaal' tegen taalbederf. Tineke Aertsen, kortweg Tin, las proza over euthanasie bij psychisch lijden en over de achterblijvers, maar deed dit door middel van een metafoor van een halfdood spreeuwenkuiken. Kwam binnen. Maike Bretschneider las 'Tijdreis' en ook het nieuwere 'Wake', over de verdachte dood van de Palestijnse man in het Stadspark. Manuel Somers bracht gedichten over de psyche en de maatschappij. Sven de Swerts sloot de boel af met een bevlogen punkgedicht. Een van de oneliners die hij in recordtempo op ons afvuurde was: "Alles is poëzie, ook al vinden mijn vrienden van niet."
 
We komen terug, en deze keer zal het niet eens zo lang duren. Op 19 oktober vind je ons alweer in Café Boekowski, met net als vanavond een mooie line-up en een ongetwijfeld even volle open mic. Ter plekke inschrijven is nog steeds de boodschap. Tot volgende maand!
 
Foto's: Gust Peeters

vrijdag 27 september 2024

Ballonnenvrees 26 september 2024

Na vier maanden zonder Ballonnenvrees snakte Mechelen naar een podium in ongeblust maanlicht. Het was weer tijd voor poëzie in Het Maanlicht. Met vijf acts in de line-up en een overvolle open mic (waarin de presentator voor de laatste keer iederéén die wou aan het woord liet), werd het een heuse marathon. Op drie uur tijd zag Mechelen achttien artiesten passeren.
William Roelant scherpte onze goesting aan met zijn speelse en geestige spoken word, geput uit originele woordenschat. Van zijn unieke stijl worden wij heel blij. Emilie Pariel ging in Parijs op zoek naar de tijd en ineens ook alle mogelijke samenstellingen: komkommertijd, leeftijd, tijdgebrek... Ze vond poëtische schoonheid in een filosofie die handelde over lijden aan stilstand en het geheugen als lekkende kraan, terwijl ze verpoosde bij een plataan op het Île-de-la-Cité. Emilie in Parijs? Wij zijn fan! Mechels woordkunstenaar Felix Sandon nam ons mee in woorden van verwondering, met hoge herkenbaarheidsfactor. Hij evokeerde de term 'Irish goodbye', geplukt uit het werk van de alternatieve rockband Wolf Alice. Hierop volgden onder meer zijn watergedicht, het gedicht 'Resten' en een tekst vanuit het standpunt van de stad. Klasse!
Vervolgens swaffelde Dries Van Hooydonck ons een psychedelische schelmenfantasie in het gelaat. Terwijl hij zichzelf aankondigde, beloofde hij een fabel over vluchtgedrag, stront en gemarginaliseerde sjamanen. En of hij onze verwachtingen overtrof. Wat begon bij een verhaal van een traumatische jeugd eindigde in een soort van gestoorde Fear and Loathing in Roosendaal, waaruit hij één klankgedicht wist te persen. Hilarisch en hoogst entertainend. Muziek kregen we van het duo Jaune & Wijzer. Fijne covertjes in het Engels en het Frans, met enkele van mijn favoriete classics, van The Beatles over The Smiths tot Nick Cave.
Tot slot was er een open mic waar geen einde aan leek te komen. Ik heb de volgorde niet kunnen bijhouden, maar dat is bijzaak. In een onafgebroken stroom van talent kregen we de volgende dichters en muzikanten voorgeschoteld. Ekster Alven verwende ons met een parel van een gedicht en een beetje magie. Marzena Lesińska nam ons mee naar Dublin. Collagekunstenares Veerle De Graeve verblufte ons met 'Le malade imaginaire', een tekst over mentaal welzijn, een voorschrift voor empathie, en chronische creativiteit. Van Lynn Marien kregen we 'September' en 'Troost'. Liv Lot bracht het nummer 'Smelly' op gitaar. Beatrijs Deneckere gaf ons de gedichten 'Bodemloosheid' en 'Een vuur in de nacht'. Babs Beddeleem had ons mee met haar 'Gedicht dat zichzelf leidt'. We kregen treinpoëzie van Marc Cuypers. Meer muziek met Sophiaenne en een cover van 'Dag vreemde man' van Ann Christy. De Antwerpse rapper ssmlle bracht zijn nieuwe track 'Là-haut'. Gert Vanlerberghe gaf de avond nog een 'Aura'. Tot slot was er kersvers Antwerps kampioen poetryslam Vanessa Daniëls met een ijzersterk potje spoken word.
 
Oef. Wat een rit.
 
Op 24 oktober zie je ons opnieuw in het warme nest dat Het Maanlicht is. Nu zaterdag 28 september is het alweer tijd voor de 121e Ballonnenvrees, in hometown Antwerpen. Café Boekowski opent dan weer z'n deuren voor ons podium. Heel graag tot dan.

maandag 23 september 2024

Safari

In de grootstad, waar glas en beton alles en vooral elkaar verdringen. Waar afval een biotoop op zich vormt, een dampkring, een wetmatigheid. Waar leuzen hun machteloosheid van de muren schreeuwen, misvormde tags de lelijkheid aandikken als kersen op de mesthoop. Waar een natgeregende slaapzak beter is dan helemaal geen slaapzak, onder betonnen arcaden die meuren naar ongewassen lompen en verschaalde pis. Waar ratten de nacht en duiven de dag plukken, een walmend walhalla voor dieren die nergens hun neus voor ophalen, een hoorn des overvloeds voor wie het met minder doet. Waar zowel het slechtste als het beste in de mens kan gedijen. Waar misdaad en liefdadigheid welig tieren, ze komen uit hetzelfde nest, ze tellen vele tentakels, verstrengeld als de starten van de koning. Veel bloed, zweet en tranen, maar slechts weinig beloning. Waar hippe koffiezaken nog geen post hebben gevat. Waar huisjesmelkers gouden zaken doen, en in elke zak een kat. Bouwvallig de nieuwe opiumtenten. Gehavend elk ensorgezicht. Een banlieue die leest als een verlainegedicht. Naalden knisperen onder afgedragen zolen. Auto’s vlammen door grijze lanen waarin wij solidair stikken in smog en fijn stof.

Te midden van dit alles parkeert een vrouw van zestig haar buggy voor een herashek, daar waar de bakstenen muur grotendeels is afgebrokkeld, en de doorgang dus op een andere manier moet worden verhinderd. Het is de enige plek van de omheining van waar je het stadsmoeras kan zien, verscholen tussen puin en rotzooi, gekneld tussen de spoorweg en een bouwvallige huizenblok in.

Ze wijst naar het handvol wijfjeseenden en de aandoenlijke zwaan middenin de verkleurde waterzooi, en glimlacht naar haar kleinzoon.

“Kijk,” zegt ze, “dit is nou natuur.”

 

zondag 1 september 2024

Bron

al van bij de geboorte
pissen serafijnen je
wijsheden in de oren
blauwe lessen rode raad
 
en al van in de wieg
trekt de dood met de steurstaart
je suggestief bij de tenen
 
hangend aan moedersrokken
schuif ook jij door lange plassen
speel je met eikapsels en kokkels
 
je strandgaapt naar de lege lijn
vermoedt een einde ergens ooit
 
niet nu - nu schep je zand om
tot eetbare forten
waarin je wenst te [            ]
 
rillend achter geluidsdichte duinen
construeer je gipsen reuzen
een leger te weinig te laat
 
maar de dood is een orgie
met vele onbeslapen bedden
 
ze is een vrouw aan de piano
met een sleep die zich trapsgewijs
aan je bange blik onttrekt
maar we horen de aria
herkennen elke variatie
 
je smoort nachtmerries in prime time
met achter maskers maskers
tot je staart in het gelaat
van een opgedroogde bron