#NovemberVers

Het is weer tijd voor #NovemberVers, elke dag schrijven, en ik ben er nauwelijks op voorbereid. Laten we kijken hoe het dit jaar gaat. Maar laat ik eerst vanuit oktober een aanloop nemen. Er is daarnaast ook nog de Heiligencyclus, die naar een bescheiden uitgave in eigen beheer toewerkt, met deze maand de Heilige Hubertus van Luik.

 

"The truth is I'm worried they will get us before they get us." - Ocean Vuong

 

Zelfs het meest gevaarlijke dier likt wel eens aan zijn ballen als het daar anatomisch toe in staat is.

 

A broken record is always right. Or at least more than twice a day.

 

Het volgende is niet zo'n sympathiek gedicht.

Ik pis in het gezicht van de kant van het licht.

 

In Brussel-Noord vraagt spoorwegsecurity een jongen om zijn Halloweenmasker af te zetten. 

 

Als ik mag

ik wil misschien dan wel je hond zijn

je kat of als het echt moet je parkiet

 

ik blaf en grom naar je fantoompijn

gooi een doek over je verdriet

 

of mag ik je alibi worden

elke uitvlucht die je verzint

 

beleefd breek ik dan al je borden

zoals een overspannen kind

 

wie weet word ik zelfs de houding

die jij dan aanneemt als je wacht

 

en in je ziel na de verbouwing

ben ik je troostprijs in de nacht

 

dan figureer ik in je dromen

en weet ik met mijn raad geen blijf

 

de waan die steeds zal blijven komen

volautomatisch tijdverdrijf

 

 

Frons I

 

de lijnen die je gezicht bij elkaar houden

een complexe frons die de dag aansnijdt

en het leven steeds wat beter denkt te begrijpen

met blos gestifte wangen een pallet van gul verlangen

een brein op modus oneindig

in ontwapend verglijden

een afbrokkelende grijns

collagehoofd in de steigers

wie zeilt er op de woeste golven

van groen verguld verwonderen

het ontwonden van de wereld

ontwikkel mijn opgewonden kopzorgen

en noem het: hoofd onder stroom

in de humus tussen huidplooien

verschaalt een zachte droom

 

 

Frons II

 

je fronst een kunstwerk bij elkaar

en touwtjesverft het leven

melkt de kleuren 

uit een bulkend hoofd

en morst geduldig

te geduldig

een tedere vergissing

als de zure regen

die de heide gulzig smoort

je hebt het je gemakkelijk gemaakt

op de achterbank van mijn hart

zucht geel

lach rood

spreek blauw

leef groen

ik volg

 

 

Mensch (Frons III)

 

in de ban van bloedvergieten zijn wij

allemaal antisemieten

de arend op het rafelblazoen

verslikt zich in de watermeloen

nooit méér nooit méér nooit méér is nu

de struisvogel, de paraplu

het mededogen doet niet meer mee

van de rivier tot de zee

we braken bloed, niet eens het onze

voelen verre harten bonzen

maar het onze gevoelloos

zijn we ethisch zo verdoofd

is dit een Mensch

een vredeswens

verkoolde kleuter

gebroken lens

de oorlog tegen een waarheid die schuurt

een Westers normbesef verzuurd

Merz en Starmer houden zich koest

oefenen alvast hun mantra voor later

niet eens zoveel later:

WIR HABEN ES NICHT GEWUSST

Sjarelrooi I

Dit durfde ik enkele jaren geleden nog schrijven over Sjarelrooi. Verschillende kansen had ik de lelijkste stad van België gegeven en, op het Bois du Cazier en de Boucle Noire na, heeft de stad mij, anders dan Luik of Bergen, nooit kunnen bekoren.

Mijn bezoek aan de vierde stad van België, deze keer met Pascal Verbekens reisgids onder de arm, is een keerpunt. Als je weet waar je moet zijn, kan een uitstapje naar de parel van het Pays Noir niets minder dan onvergetelijk worden.

Terwijl ik dit schrijf, geniet ik van een espresso in Melanie De Biasio's favoriete koffiehuis, een van de vele tips in het boek, terwijl naast mijn een ouder koppel een mélange van Frans en Italiaans praat. Ik heb nog een glimlach op de lippen na een historisch gesprek met Etienne Grandchamps van boekhandel Fafouille en een bezoek aan Magrittes verbluffende fresco in het Palais des Beaux-Arts.

En zo geniet ik met volle teugen van de laatste kans die ik de bijna opgegeven stad bijna niet meer had willen geven. Dank u, Pascal Verbeken.

Sjarelrooi II

Ik zit in een volks buurtcafé in Charleroi - de Chimay Blanche smaakt - en hoor oude Italo-Belgen schande spreken over die 'Vlamingen en hun Vlaams Belang'. Het is inderdaad om door de grond te zakken van schaamte.

En die zit diep bij mij. Ik verafschuw alles waar 'de Vlaming' hier in het warme zuiden van ons land voor staat. En het wordt steeds erger.

Graag weer wat normaliteit. Extreemrechts mag nooit het nieuwe normaal worden. Het moet terug in de marginaliteit of we gaan het geweten hebben.

Een totale oorlog? Careful what you wish for, paljas.

Ikzelf zal me in elk geval altijd verzetten tegen de haat die in elke vezel van de Vlaams Belanger huist.

Et vive Magritte. Nog zo iemand die bij de georganiseerde terroristen van Antifa zat.

Vos I

Tijdens een natuurwandeling in Elzele betrap ik een man op het plassen voor zijn eigen oprit. Zichtbaar verrast en gegeneerd legt hij me uit dat hij zo een vos op afstand hoopt te houden die op zijn kippen jaagt. Leuned tegen zijn brievenbus propt hij zijn slurf weer in zijn broek. Niet voor nits noemt men deze wandelroute het Pad van het Vreemde.

Vos II

Reizigers die op het perron van Brussel-Noord op hun trein wachten, worden zaterdagochtend opgeschrikt door een verfomfaaide, totaal afgeleefde, versleten vos die bang over de sporen host. Social media-apps sluiten, camera-apps worden geactiveerd. Op de ooit fiere waaierstaart staat haast geen haartje meer. Ze doet ons eerder aan een rattenstaart denken. Een oor ontbreekt. Wat er nog rest van vacht is asgrijs uitgeslagen, de kleur van de voorstad. Radeloos verandert het diertje van spoor, richt haar kop op naar het hoge perron, buiten het springbereik van haar dunne poten. Wanneer de trein naar Namen nadert, houdt iedereen zijn adem in.

 

 

"On meurt lorsqu'on n'a plus assez de musique en soi pour faire danser la vie." - Louis-Ferdinand Céline 

Duke

Met een koffer vol lekkernij sta ik aan je voordeur. Je doet open. Je mond een omgekeerde regenboog vol anticipatie. We installeren ons in je sofa. Ik open mijn koffer en jij de lade van de dvd-speler. We spelen Fear and Loathing In Las Vegas-bingo, een variant op menig drankspel. De aftiteling halen we niet.

Deer Hugo

De jacht is geopend, de komst van de killer, het wordt een Ardennenoffensief, of de Slag om Maastricht op zijn minst, schiet op alles wat beweegt, zelfs op de wind, herten, reeën en fazanten vluchten terwijl de kogels hen rond de oren vliegen, elk huis van Eustachius gesloopt, pief poef paf, liever taxidermie dan een kloppend hart, een bloedbad voor een wildbuffet, gestoofd hert voor dikbuikhertog en zijn verwend nest, gefokte honden collaboreren met de jagers, kennen voor vossen geen genade, vind dat everzwijn, bijt dat edelhert de hals over, ik heb hem in mijn vizier, moest nooit huilen bij Bambi, maar daar tussen zijn gewei, een minivegas, neonkruis, flikkerflikkerflikkerbuis, in het hart van het woud zag ik de Heer, aan de wilgen met mijn jachtgeweer, ik koop een lidkaart van Natuurpunt, teken PETA-petities, word veganist tot in de kist, ik eet geen hertenvlees meer, alleen nog Luikse wafels, zonder eieren als het even kan, wie nooit zijn leven omgooit, heeft zelden iets geleerd, ik kijk in de spiegel, zachte hoektanden, ik had het kunnen weten, wel veelvraat, omni maar niet carni, ik zal mijn leven beteren, in de bossen van Bastenaken schiet ik me een weg naar de bevrijding, ik scalpeer elke gedode stroper tot trofee, nooit meer ragout, pens of paté, Hubert doet niet meer mee, maar doe het maar hé, niet dat ik de Mount Everest zonder zuurstofflessen heb beklommen, maar toch, ook heb ik niet Het Lam Gods geschilderd, dat niet nee, ik was geen koning van de Franken, leidde geen enkel leger naar de zege, pacifist hier, tenzij een dierenbeul mag worden gekeeld, noch kan ik zeggen dat ik de langste achternaam uit de gecshiedenis heb, mijn naam is niet Wolfeschlegelsteinhausenbergerdorff Senior, nee, gewoon Hubert, Hugo voor de vrienden, al heb ik er maar één, die vervelende vlieg Takako, vliegenmepper, nu heb ik er geen, zelfs geen Nicole, no more heroes, no more shakespearoes, van Notting Hill tot Princeton-Plainsboro, wat vervelend dat je superhelden schurken zijn geworden, je hoopte op Superman maar kreeg Homelander, je zou voor minder je messen wetten, liefste miserabelen, de jacht is geopend, duw je keurslager door de vleesmolen, there you go.

Ballonnenvrees 30 oktober 2025

Bij de vorige Mechelse editie was het nog zomer. Vanavond baadde Het Maanlicht in een herfstige sfeer en een niet te miskennen Halloween-decor. Gert Vanlerberghe bad tot de heilige Hubertus, wiens naamdag we nu maandag vieren, met zijn heiligentekst 'Deer Hugo'. De eerste gast van de avond, Silke Van der Brempt, stond voor het eerst op Ballonnenvrees. Ze las enkele gedichten uit haar bundel Ze was van porselein maar had ook nieuw werk bij. We kregen korte herkenbare gedichten voorgeschoteld. Zo was er eentje over de lockdown. En wat was het fijn om de Gentse dichter Anton Voloshyn nog eens over de vloer te krijgen. Hoewel hij ook alweer meer dan tien jaar actief is, was het zijn eerste performance in Stad Mechelen. 'Verordering' was een droog-hilarische ode aan de bureaucratie. Ook van het zevendelige 'Rouw' werden we niet vrolijk. En in 'Encore' ging hij op bezoek bij de kosmos. Zo was elk gedicht een razend origineel werkje in duizenden tinten grijs.

Lynn Mariën ofwel All Lynn had zowel oud als nieuw werk bij. Zo las ze over remedies tegen vervelende volwassen dingen. Haar nieuwste gedicht 'Kunstenaar voor de vrede' had ze vandaag nog geschreven. Haar speelse en sympathieke gedichten konden ons bekoren. Zelfs bij een ernstiger thema, zoals bij 'Als ik zwijg', wist ze die bedrieglijke lichtvoetigheid te behouden. Ook Rudy Sturm kwam speels, en bij momenten scabreus, uit de hoek. Zo ging hij lyrisch te keer over een nogal lastige zweer en over extreme winderigheid, al ging het even goed over de bomenkap of over de clown in het Witte Huis. Zo kregen we ook een streepje sociaal engagement, op zijn eigen subtiele wijze.

Na de pauze bracht Winte een knappe set ten berde op de akoestische gitaar, met naast eigen werk ook covers van onder meer Leadbelly en verder een eigen adaptatie van de klassieker 'St. James Infirmiry'. Wintes miniconcert was een muzikale reis door de V.S., met echo's uit lang vervlogen decennia, en een zangstem die je niet meer loslaat. Tot slot was er een heel korte open mic. Marzena Lesińska ontketende de heilige woede en bracht een voorsmaakje van Film noir 2, het stuk dat ze op 27 november, de volgende Mechelse editie van Ballonnenvrees, samen met Tom Driesen zal opvoeren. Zeer benieuwd want de eerste Film noir vorig jaar was veelbelovend! Van Koen Teunkens kregen we nog lollige 'Douchemijmeringen, als vervolg op zijn eerdere 'Maanlichtmijmeringen', en Gert sloot af met 'Slaap nu, baal later'.

Wij zien jullie heel graag terug op 27 november in Het Maanlicht en op 3 december in Café Boekowski. Dank aan Kevin en Elke van Café Het Maanlicht en aan iedereen die er vanavond bij was. Happy Hallowe'en. Free Palestine. Tot snel. 

Heiligencyclus: Van beren leren

Vaak hoort men het in Keulen donderen bij mijn naam, of denkt men aan een boosaardige paarse octopus of voorzitter van de Europese Commissie, op school leer je over Jozef, de gehoornde timmerman, of over de Turkse kindervriend die over de daken sprint, ouwe Ursula zit niet in het lessenpakket, de ironiemeter ontploft, maar welke schoolmeester bidt nog tot mij, nochtans is voor de klas staan een heel klein beetje oorlog voeren, of ook niet, geld vloeit weg van onderwijs naar oorlogskas, we houden onze kinderen dom en gewillig, leren ze niet lezen maar schieten, bevelen opvolgen in plaats van vragen stellen, plus jamais ça?, oorlogsministers trekken naar het oostfront met een paal in hun broek, ver genoeg van de frontlinie, de ratten en het bloed, en voor eigen zoonlief vinden ze wel een postje op het ministerie, nee jongen, voor mijn oorlog hoef jij niet te sterven, dat doen jouw leeftijdsgenoten wel, elke reden is goed voor oorlog, een rode lijn overschreden, een leider geschoffeerd, een handelsoorlog escaleerde, een huwelijk geweigerd, zolang de kassa van de wapenhandel rinkelt, de vredesduif braadt aan het spit, Keulen brandt, de bommen vallen, lawaai dat je mogelijk met donder kan verwarren, iedereen vermoord, alleen ik word gespaard, als buit voor de Hongaar, Attila’s hunkering valt op een koude steen, hij krijgt een njet en ik ene pijl in mijn keel, maar ik keer terug als een beer en mobiliseer een leger maagden, verdrijf de Hunnen uit Rijnland, geen furie in de hel is erger dan een woeste maagd, en van beren kan je leren, misschien nog meer dan in de klas, ik ben een beer in bontjas, ik ben Kassandra de Kosovaarserestaurantbeer, gered uit zigeunersklauwen, het trauma zindert na en de wonden helen traag, elke les geschiedenis begint met de hamvraag W H Y ? in grote letters krijt gebeiteld op het bord, laat niemand je vertellen dat oorlog alles oplost, ik ben Dr. No, geen consent, geen licence to kill, de oorlogsschat is een papieren huis, de fik erin, Theo’s tranen drink ik on the rocks, Europa is een schip dat te pletter dreigt te slaan, luister niet naar de sirenen die het bloedvergieten prediken, zelfs geen nood aan gebeden, met alle leiders achter tralies zijn we veroordeeld tot de vrede.