Na twee jaar werd het nog eens tijd om het gezellige Best Kept Secret te bezoeken. Ook dit jaar bood het festival in Hilvarenbeek weer een waaier aan straffe artiesten aan. Zo werd zaterdag een onvergetelijke dag, met voor mij maar liefst twaalf concerten, al waren de keuzes vaak hartverscheurend. Vroeg op de middag gaf het Engelse trio The Pill een sessie voor De Muziekgieterij, op het kleinste podium van het festival. Onze festivaldag begon met snedige garage punk met meebrullers als 'Money Mullet' en 'Woman Driver'. De twee frontvrouwen weten als geen ander hoe ze een festival moeten warmdraaien. Dan was het tijd voor een feestje in de Two, met de aanstekelijke afrobeat van Seun Kuti & Egypt80. De achtkoppige internationale band tourt in de geest van de Nigeriaanse vader van de afrobeat, Fela Kuti, vader van. Het was dansen geblazen met zwoele songs als 'Stand Well Well', terwijl de kleurrijke portretten van prominente spelers uit de recente geschiedenis op ons neer keken. Ook kregen we een politieke boodschap mee, het zou de laatste niet zijn die dag. Bevrijd eerst Europa van extreemrechts, van de oorlogszuchtige elite, van de banken, en ook Gaza en Afrika zullen vrij zijn. Loud and clear, Seun. Ondertussen begon het Engelse duo King Hannah aan een intieme sessie in de stampvolle stage van De Muziekgieterij. Meeslepende rammelrock van de bovenste plank.
Ook hun landgenoot Kae Tempest had maar één muzikant mee. Het werd minstens zo intiem daar in de grote tent van de Two. Spoken word kanjer Kae raakte vele harten en zielen met een optreden voor in de geschiedenisboeken. Zowel de ontroerende nummers op piano als de opzwepende songs op een beat kwamen binnen. Bij 'Salt Coast' kregen we een krop in de keel. Bij 'People's Faces' kwam daar kippenvel bij. 'More Pressure' kreeg een onderkoelde beat mee waar Tempest dan over rapte. Grootser van opzet waren de nieuwe nummers, waaronder 'Diagnoses', 'Statue In the Square' en afsluiter 'Know Yourself'. Een liefdevolle vuist in de lucht voor iedereen die anders is. Bevrijd jezelf. Dichter en muzikant kregen een uitzinnig applaus en daarna moesten we toch even bekomen van zoveel verbinding. Steeds meer leren bands op voorhand een paar woorden uit de taal van het land waarin ze een concert geven. Dat was bij de Britten van Ugly niet anders, en niet voor het laatst. Al had de zangeres vooral lekker Hollands leren vloeken. Hetzelfde geldt voor hun advies om te blijven praten over Palestina. Bijna elke band die vandaag op Best Kept Secret stond, had het over de genocide. En de muziek? We kregen zweverige rock die wel eens naar de jaren zestig en zeventig durfde knipogen, met een proggy randje dus. We konden best genieten van de overtuigende samenzang en soms gezapige dan weer dreigende muziek. Een 'Marina' ging er vlotjes in en hoe heerlijk is de recente single 'Next To Die'. De muziek van Ugly lijkt gemaakt voor hete namiddagen op een festival met een licht briesje.
Ik keerde terug naar de Two en voegde me weer bij mijn vrienden voor Lucy Dacus. Ze is de eerste van de drie boygenius-leden die ik live mag zien, en ze is veruit mijn favoriet van de drie. Als leider van een zeskoppige band stond ze casual met een theetje in de hand haar zoete liedjes te zingen. Piano en viool zorgden voor de weemoed, als de lyrics dat al niet deden. Af en toe kwamen de gitaren op de voorgrond, en dan was het beuken geblazen. De Amerikaanse band greep gul uit een ondertussen brede repertoire. We kregen favorieten als 'Hot & Heavy', 'VBS', 'True Blue' van boygenius en als afsluiter het meesterwerk 'Night Time' - wat een beklijvende opbouw. Voor 'Bullseye' kwam er een special guest bij, de Nederlands-Ghanese zangeres Nana Adjoa. Met dit concert werd weer maar eens duidelijk wat voor een straffe songsmid Lucy Dacus is. Ook Mike Skinner aka The Streets had een hele band mee. Het was ons eerste optreden op de One, de Main Stage van BKS. Live hip-hop is altijd het leukst met full band. Wat hielden we van de opzwepende hits van deze legendarische Engelse rapper, van 'Who's Got the Bag' en 'Wrong Answers Only' tot klassiekers 'Let's Push Things Forward' en 'Fit But You Know It'. Ook de weemoed kreeg een plekje met het pakkende 'Dry Your Eyes'. Af en toe zakte het feestje wel wat in elkaar. En ook was Skinner meer bezig met de choreografie van de crowdsurf dan met de muziek zelf. Zo onderbrak hij wel eens het refrein van zijn zanger om instructies te geven. Het resultaat was dan wel een maffe crowdsurfslang, waar hij tijdens de vette schijf 'Blinded By the Lights' dan ook zelf deel van uitmaakte.
We kregen een heel andere sfeer in de Two, en het was zelfs een uitdaging om de knop om te draaien. In de duistere schuilplaats voor vervloekte zielen beleden we ons geloof in de Church Of Ra. De Kortrijkzanen van Amenra zorgden voor de verschroeiende gitaren, de onverbiddelijke drums, de aangrijpende poëzie afgewisseld met kreten van onversneden wanhoop. Elk concert van Amenra is een pelgrimstocht naar de hel en terug. Min of meer heelhuids bekomen we van nummers met weerhaken zoals 'Plus près de toi', 'De evenmens' en klassieker 'Am Kreuz'. De indringende post-metal en angstaanjagende doom schreeuwt in vele tongen. Colin H van Eeckhout smeet zich als geen ander in de schimmige tussenwereld en met de moderne klassieker 'A Solitary Reign', het beste metalnummer aller tijden, was het hek helemaal van de dam. De boetedoening. De geseling. De loutering. Hoe goed de andere concerten ook waren, met Amenra zagen we het meest overtuigende concert van de zaterdag van BKS. Nog moeilijker was het om onze innerlijke instellingen aan te passen voor wat er volgde in de One. De muziek van Amenra en die van Kneecap kunnen niet verder uit elkaar liggen. Het Ierse drietal maakte heel wat furore met hun zelfgemaakte film en met enkele straffe uitspraken in de media, wat zelfs tot een rechtszaak leidde. Palestijnse vlaggen wapperden wild in de mensenzee terwijl de jonge honden de ene bouncer na de andere op ons afvuurde. We kregen Grian Chatten op de schermen te zien voor de zang van 'Better Way To Live'. Ook 'Fine Art', 'Your Sniffer Dogs Are Shite' en 'Get Your Brits Out' deden het goed. Dé hype van het moment heeft best al wat hitjes op z'n palmares staan. Tussendoor brulden we onze stemmen schor met: Free free Palestine! Free free Palestine! De rappers legden uit hoe Ieren naar de bezetting van Palestina kijken, hoe ze zelf zo lang werden bezet, en hoe veel erger de situatie in Gaza is. Een duizendkoppige vreugdekreet volgde op het nieuwsbericht dat Margaret Thatcher nog steeds dood en begraven is. Dan toch nog goed nieuws in deze droeve tijden.
Voor een laatste keer trokken we richting de Two. De Amerikanen van TV On the Radio hadden we graag al eens in de jaren tweeduizend live gezien, maar dat is er nooit van gekomen. Hoe blij waren we met dit tot in de puntjes verzorgde concert. Tunde Adebimpe en band smeten zich volledig in een rockshow met - zo leek het toch - alleen maar hoogtepunten. Na een innemende 'Young Liars' kregen we het ruigere werk met 'Lazerray' en 'DLZ'. Na hun grootste hit 'Wolf Like Me' werd het refrein nog lang gescandeerd door het publiek. We werden verwend met ook nog 'Trouble' en 'Staring At the Sun', en zagen een strakke band die nog steeds meetelt. Allicht mogen we binnenkort nieuw werk verwachten? In het prille duister van een zwoele zomernacht materialiseerde op de One de gekende From DEEWEE-constructie van Soulwax, met verschillende verdiepingen, drie drummers en heel veel elektronica. We wisten ergens wel waar we ons aan mochten verwachten. Een haast klinische elektroshow, afgewisseld met heel wat drumsolo's, en dancehits uit Nite Versions en From DEEWEE. We kregen 'KracK', 'Do You Want To Get Into Trouble', knaller 'NY Excuse', maar waren niet voorbereid op snoeiharde nieuwe nummers als 'Hot Like Sahara' en 'Idiots In Love'. En die klonken veelbelovend. Ook flarden Telex en Samantha Fu werden in de mix gegooid. We kregen ook mee dat het Stephen Dewaeles verjaardag was, wat het feestje extra glans gaf. Aanvankelijk wisten we niet goed wat Soulwax daar als headliner deed. We waren het even vergeten, maar nu weten we weer dat deze broers en hun band het perfecte tegengif voor knaldrang zijn. We sloten af met de stevige post-punk van TVOD in The Casbah. De jonge Amerikanen waren in vorm en trakteerden ons op meebrullers als 'Carwreck' en 'Uniform'. Wij knepen wat we nog aan energie hadden uit onze murwe lijven en keerden tevreden naar huis. Tot volgend jaar?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten