Op de laatste donderdag van april tekenden we weer present in Café Het Maanlicht in hartje Mechelen. Turnhouts dichter Joris Gielen stak van wal met zijn 'Jorisgedichten' over bomen en toverdingen. Tussendoor blééf zijn typetje maar van zijn kruk vallen. Hij koos een vrijwilliger uit het publiek, dat zijn lyrische object werd voor wat bezwaarlijk een liefdesode was. Vreemd en ook best wel hilarisch. Joris sloot af met 'Wonderzeer', een onverwacht eerbetoon aan Johanna Pas, alweer een jaar niet meer onder ons.
Marie Sauter las beklijvende gedichten voor, met telkens een slotzin die lang bleef nazinderen. Haar poëzie is doordrongen van de filosofie, het stadsleven - ronddwalen door de stad is altijd een gespleten beleving. Zo zocht ze de hyena in zichzelf, de worsteling in het hoofd van een kind, met woorden als 'billboardachtige beelden'. Je kon een speld horen vallen in Het Maanlicht.
Net als Marie woont ook Karlijn Sonderen Smit in Gent. Zij had voor ons bij een gedicht zonder boodschap. Zo try-outte ze een performance - een product van haar 'passief pessimisme' - die hypermeta en superzelfbewust was, en dus eigenlijk heel grappig. Zo maakte ze aantekeningen tijdens haar eigen voordracht, voegde iets toe aan een to-dolijst. Eigenlijk ging deze passage op Ballonnenvrees helemaal nergens over. En daarin school dus haar kracht.
Na een pauze was het de beurt aan Marzena Lesińska en haar Engelstalige teksten. Zo hekelde ze deze vervloekte neplente. Met zoveel regen wilde ze echt niemand nog over het lage grondwater horen klagen. Deze creatieve en grappige tekst zal hopelijk niet elke lente opnieuw actueel zijn. Dan volgde een gedicht over het sterrenbeeld schorpioen, vervolgens 'Painting Jealousy'. Van regen over jaloezie tot cafeïne, Marzena's teksten zijn kwaad, ludiek, soms erotisch, altijd intens.
Lies Gallez stelde ons op voorhand de vraag of ons hart beschikbaar was, waarna ze aan een vurig gedicht begon over al het kwaad dat we elkaar aandoen, de mensenrechten die we schenden, harten als massagraven, dromen van bomloze levens, onze plicht om nooit meer te zwijgen. Lies heeft twee publicaties op haar naam staan en zo kwam het dat iemand uit het publiek zelfs een verzoekje had. Speciaal voor Felix Sandon las zij 'Voor mensen die geen troost kennen' voor, een schot in ons hart. Tot slot was er 'Zwaartepunt'. Wat een indrukwekkende set.
Omdat het een rustige editie was, hadden we ook niet zoveel open mic'ers. Gert Vanlerberghe haalde het opruiende '_exit_' nog eens naar boven. Gust Peeters deed hetzelfde met 'Voorbijganger'. Mechels dichter Felix Sandon stelde: echte vrienden zijn als water. Hij sloot de avond af met zijn 'onderwijsklassieker', waarna hij, zijn gekende mantra mompelend, het café verliet en de straat opliep.
En zo krijgen we alweer een volgende editie in het vizier, namelijk deze zelfde week nog, op 27 april in Café Boekowski. Voor de volgende Mechelse editie is het wachten tot 30 mei. Tot Ballonnenvrees dus!
